Mea Culpa

Het eeuwige schuldgevoel

Gisteren had ik een moeilijke en verhelderende avond.  Wij waren bezig met de adoptie van een buitenlandse hond.Om redenen die ik hier verder in het midden wil laten hebben Herman en ik, na uitgebreide gesprekken, besloten niet door te gaan met de adoptie.
Een besluit nemen is 1 ding, het aan de betrokkenen laten weten iets heel anders. Dan moet je flink en duidelijk zijn. En dan begint mijn probleem.

Ik hou niet van confrontaties, ik ben bang om mensen te kwetsen en ik voel me schuldig als ik iets ga doen waarvan ik denk dat iemand dat niet leuk gaat vinden.
Ik heb mijn hele leven geworsteld met deze, vooral voor mijzelf, irritante eigenschap. Ik wist ergens wel dat dit probleem in mijn kindertijd is ontstaan, maar mijn kindertijd heb ik altijd zoveel mogelijk weggeduwd.
Nadat ik het blog van een vriendin had gelezen en naar aanleiding van haar advies durfde ik over mijn problemen door te denken.

Vanaf de dag dat ik zakgeld kreeg heb ik dat gebruikt om mijn moeder tevreden te stellen. Ik vond dat het mijn schuld was als ze boos was, als ze schreeuwde naar mijn vader en mijn broertje, als ze mij sloeg. Door mijn geboorte was haar leven niet wat het zonder mij geweest zou zijn.
Mijn zakgeld zette ik week na week om in stukjes zeep van Vinolia. Nooit iets anders, altijd Tres Chiquezeep van Vinolia.
Op een gegeven moment moet ze meer Vinolia in huis gehad hebben dan de gemiddelde drogisterij aan voorraad had. Ik denk dat ze al die zeepjes, evenals alle cadeautjes die ik later van vakanties meenam en de kunstwerken die ik voor moederdag maakte, weggedonderd heeft.

Gek dat ik altijd maar Vinolia kocht, fantasieloos was ik absoluut niet. Vanaf mijn derde had ik twee imaginaire vriendinnetjes, Tally en Tineke. Mijn kleutertijd hebben wij met zijn drietjes doorgebracht.

Terug naar gisterenavond, besluit genomen, Herman op zijn seniorenstoel voor de TV en ik achter de laptop.
Eerst een mail naar Annette, ik mag Annette erg graag en vind haar oordeel belangrijk. Dankzij Annette hebben wij onze prachtige Casper en zij had ons de instantie aangeraden die adoptiehonden naar Nederland haalt.
Ik ben in zo'n mail uitgebreid bezig met uitleggen en vergoelijken van ons besluit, zelfs met een soort verontschuldigende ondertoon.
Vervolgens een mail naar de contactpersoon van die instantie, ook niet leuk maar minder moeilijk. Annette ken ik en die mevrouw niet.

Nadat ik uitgebreid een mail heb geformuleerd, voorgelezen aan Herman, verbeterd en natuurlijk ook uitgebreid op taalfouten en grammatica heb nagekeken (dat is een ook tic, maar niet daar heb ik zelf niet zo'nlastvan) komt het moment dat ik op verzenden moet drukken.

Herman snapt er niets van, je hebt het goed gezegd, het is een keurige mail, dus verzenden en klaar.

Zo werkt het voor mij niet, ik krijg hartkloppingen en ben bij voorbaat bang voor boze reacties.

Zo ging het, tot gisterenavond. Met het blog van de vriendin in mijn achterhoofd heb ik het volgende bedacht:
waarom schuldgevoel en tegenover wie?

1.De hond?

Die kent ons niet, weet van niets en vindt vast wel een ander huisje

2.Annette, eigenaresse van kennel  `of eastside forest`=

Die heeft ons geadviseerd, we hebben dat advies eerst gevolgd en zijn daarna van gedachten veranderd.      

3.De adoptiemevrouw?

Die heb ik onze beweegredenen uitgelegd. We zaten nog in het beginstadium  er was zelfs nog geen intakegesprek geweest.

Na het voltooien van deze gedachtegang werd ik heel rustig en tevreden dat ik dit keer mijn onterechte schuldgevoel overwonnen had.

Ik dank de bloggende vriendin en ga nu even googelen, op Vinolia, zou die rotzeep nog bestaan?


Ja hoor, het is er nog € 1,52, niet duur toch?

Beleef de weelde van de echte bloemengeuren met de luxe Vinolia zeep Tres Chic. Vinolia zeep is verzorgend, mild en zeer zacht voor de huid.