Casper heeft pech gehad

Degenen die de blogs van mijn vrouwmens en mij lezen en iedereen die met haar bevriend is op facebook is er over doorgezaagd: mijn verwonding.
Mijn vrouwmens maakt altijd zo'n theater als wij iets hebben. Als ze zelf iets heeft vindt ze dat het vanzelf over moet gaan en als mijn manmens iets heeft zegt ze: "Neem een paracetamolletje" en that's it.
Maar als er met een van ons iets is, is het huis te klein.

Carlie heeft haast nooit iets. Ja, laatst had ze een raar kuchie, zo'n kuchie waarvan een stoere vent denkt: "dat gaat vanzelf wel over". Maar nee, de dierenarts wordt gebeld en daar gaan ze dan trillend van de zenuwen heen. Ze kwamen een half uur later lachend weer thuis, er zat een grasspriet in haar keel en die heeft ze er zelf uitgehoest. Onzin dus, ze hadden dat geld van de dierenarts beter aan lekkere kluiven kunnen besteden.

Verder, ik zei het al, heeft Carlie nooit iets. Dat komt (even tussen jou en mij) omdat het een laffe teef is. Ze is lief, maar om nou te zeggen een sterke persoonlijkheid, nee.
Als ze lekker op de bank ligt, zo lekker dat ik daar wil liggen is een klein blafje voldoende en ze gaat.
Ze is ook bang voor onweer, gekke meid. Het doet mij niets, ik ga dan wel dichtbij haar liggen hoor. Want ze weet dat haar met Supercassie in de buurt niets kan gebeuren.

Carlie heeft nooit ruzie met andere honden, als een hond niet aardig tegen haar is loopt ze weg of ze gaat achter onze mensen staan.
Als ik zie dat een hond niet aardig tegen mijn teef is treed ik op. Ik maak me groot, zet mijn staart op standje zeer hoog, ik loop langzaam en met stijve poten naar zo'n sujet toe en trek onderweg mijn bovenlip een beetje op.
Nou hij gaat hoor, hij draait zich om en rent weg. Meestal dan.

Soms moet je je gezonde verstand volgen, als ik een medereu tegenkom waarvan ik verwacht dat hij mij de baas is, laat ik zien dat ik dat accepteer en ga ik op mijn rug liggen. Dat gebeurt niet vaak gelukkig, het is maar een enkele keer dat een hond mij de baas is. Ik geneer me altijd een beetje als zoiets gebeurt maar vreemd genoeg is mijn vrouwmens dan razend trots op me. "Goed zo, Casper, heel verstandig, hele grote hond".

Een dag of tien geleden was ik met mijn manmens, nog een manmens en Carlie naar het bos. Om in het bos te komen moeten we van de parkeerplaats een bruggetje over. Omdat we daar nooit iemand tegenkomen, mogen we al meteen los. Dat vind ik prettiger want ik vind die mensen nogal langzaam eigenlijk.
Aan het begin van het bos heb ik dan rustig de tijd om her en der wat geurvlaggen te plaatsen.

Deze keer kwam ik aan de geurvlaggen niet toe, want aan het eind van het bruggetje kwam ik een heel onsympathieke hond tegen. Hij liet me op alle mogelijke manieren merken dat hij me de baas was. Een nare superieure etterbak vond ik het eigenlijk. Ik werd zo kwaad om zijn arrogante gedrag dat ik zonder erbij na te denken op hem afrende. Er leek niets aan de hand, mijn manmens greep me, zijn mens greep hem en alleen mijn halsband was stuk. We hebben daarna gewoon gelopen, gerend en gezwommen en zijn weer naar huis gegaan.  's Middags pas zag mijn vrouwmens wat vochtigs op mijn vacht. Dat was dus bloed.
Ze greep natuurlijk meteen naar de telefoon en binnen het kwartier zaten we bij de dierenarts. Het bleek nog een behoorlijke wond te zijn, de dierenarts heeft het schoongemaakt en we kregen een pillenkuurtje mee. Carlie en ik zijn dol op medicijnen want die doen ze altijd in de smeerleverworst.

Een paar dagen later gingen ze de wond laten controleren bij de dierenarts, ik vind het enig daar. Ik krijg altijd veel aandacht en koekjes, dus ik doe wat ze willen. Op de weegschaal, op de tafel, ik onderga het kwispelend. Soms piep ik even, want dan gaan ze me afleiden, met een koekje natuurlijk.

De wond is aan het genezen, maar niet snel genoeg. Dus gisteren weer naar de dierenarts, hoera. Ik knalde zowat door de deur heen, zo leuk vond ik het. De pillen waren op, maar we kregen een nieuwe kuurtje (haha, goed zo dokter, dank je).

Het enige probleem is dat die wond me irriteert, het jeukt als de kolere. Ik ben nogal lenig en ik kan er net met mijn achterpoot bij. Dus ze verzinnen van alles hier. Eerst hebben ze me een T shirt van haar aangedaan. Nou ik ga niet in een vrouwentruitje lopen, gelukkig was het te groot, dus dat hebben ze van me afgeknipt. Toen is ze een rompertje gaan halen. Knaloranje, staat me hartstikke goed, maar de hals schoof over mijn wond. Nu hebben ze een witte lap om mijn nek gebonden. Ze lachen om me en maken foto's.

Ze lachen maar een eind weg, daar trek ik me niets van aan. Ze maken zich alleen maar zo druk omdat ze van me houden. Ik ben tenslotte hun supercassie.

Als ik die hond weer tegenkom doen mijn mensen me aan de lijn en we gaan met zijn allen de andere kant op. Ik ben niet laf, mijn mensen zijn gewoon niet van die flinkerds.