We krijgen ook verantwoorde snackjes en regelmatig een nieuw speeltje.
Wij houden van routine en als we ze op tijd waarschuwen, gebeurt alles op tijd. Jullie vinden het misschien overdreven maar wij willen om 17.30 eten. Ons vrouwmens zorgt voor ons eten en soms hangt ze zo lui op de bank dat ik haar even vermanend moet aankijken.
Een blik is voldoende, ze is goed getraind.
Ik hou ervan door de bossen te rennen, ik wil vaak lange wandelingen. Dat weten ze, dus we gaan heel vaak met zijn vieren op pad. In het bos geef ik het commando "bal", dan weet mijn manmens dat hij de werpstok tevoorschijn kan halen en dat hij de bal heel ver weg moet gooien.
Ruim twee weken geleden was ik die vreselijke arrogante rothond tegengekomen en de eerste dagen was ik echt een beetje beroerd van mijn verwonding en wilde ik zelf niet zover lopen, maar na een week kon ik wel weer. Nu zijn mijn mensen altijd heel bezorgd om ons, vooral mijn vrouwmens is een vreselijke zeurpiet als het om ons gaat. Ik moest aldoor maar rustig aan doen en mocht alleen rondjes aan de riem. Onzin, ik voelde me allang weer top, alleen die wond trok en jeukte een beetje.
Ik had energie over dus ging ik bezigheden zoeken om thuis te doen. Ik heb wat sloffen gejat, de trui van mijn vrouwmens door de hele kamer gesleept (moet ze hem maar niet laten slingeren) ik heb de gangkast uitgeruimd en de krantenbak doorgewerkt. Ze kregen een beetje genoeg van al mijn activiteiten en zijn spelletjes voor me gaan zoeken.
Komen ze thuis met een houten blok met holletjes erin en daar schuifjes over. Dat ding lag op de eettafel en ze stonden er samen een beetje appelig naar te kijken. Ik heb me er tussen gewrongen, en met één poot op tafel leunend heb ik met de andere poot die schuifjes verzet. Er zat nog niet eens een koekje in, toen snapte ik het al. Dat was totaal geen uitdaging voor Supercassie.
Even later werd er een pakje bezorgd. Dat vind ik altijd wel spannend. De man die de pakjes rondbrengt is als de dood voor Carlie en vooral voor mij. Als ik achter de poort sta durft hij niet naar binnen, hahaha. Ik wil hem alleen maar mijn tennisbal laten zien. Snappen jullie dat nou? Ik heb die man nog nooit wat gedaan.
Hij geeft de pakjes door een heel klein kiertje in de poort aan een van mijn mensen. Een pakje is altijd leuk, het kan altijd voor ons zijn en het papier is sowieso interessant.We helpen altijd met uitpakken. Dit was voor ons, het was een soort kussen, maar niet helemaal of een soort kleedje maar dan anders. Kijk eens jongens, zei mijn vrouwmens, een snuffelmat.
Ze deed allemaal koekjes tussen de slierten van dat kleedje en legde hem op de grond. Carlie was aan het snuffelen en eten, ze vond het prachtig. Ik vond het veel te veel gedoe voor een paar koekjes. Ik heb hem onder Carlie haar snuit vandaan getrokken en bij twee van de sliertjes gepakt.
Deze techniek is misschien wel interessant voor mijn collega-labradors dus ik zal het even duidelijk uitleggen:
Je pakt dat ding bij een of twee sliertjes goed stevig in je bek, dan slinger je even van links naar rechts. Als hij goed vaart heeft draai je hem een paar keer in het rond en voila, de koekjes vliegen in het rond.
Veel efficienter kan ik jullie vertellen. voor Carlie is het een snuffelmat voor mij een slingerkussen.
Vanmorgen zijn we gelukkig eindelijk weer in het bos geweest, ik heb weer lekker gerend. Lig nu even op de bank, ik hoef geen sloffen, truien en kranten meer om moe te worden. Vanmiddag willen we nog wel even snuffelen en slingeren. Zodra ik wakker ben zal ik dat mijn vrouwmens laten weten.
Ik wens al mijn collega's een goed weekend en een kwispel voor jullie mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten