Er zijn nog andere dingen in het leven dan de studie, dat is deze week maar weer gebleken. Casper, onze labrador, had een verschil van mening met een Dobermann Pincher. Mijn vriend Piet noemde deze wat nerveuze honden altijd Dobelmanpintels, dus daar houd ik het ook op. Ik was thuis, Herman was met mijn exman Jan met de honden naar het bos.
Vanaf de parkeerplaats loop je over een bruggetje het bos in. Wij komen zelden iemand tegen op onze boswandelingen (we vragen ons vaak af wanneer en waar al die Almeerse honden worden uitgelaten) dus onze honden rennen meestal al los het bruggetje over en het bos in. Aan het begin van het bospad staan ze dan opgetogen te wachten tot wij met de tennisballen arriveren.
Afgelopen woensdag ging het daar mis, over het bruggetje uit het zicht van de mannen liep een vrouw met een Dobelmanpintel aan de lijn. Casper mocht die hond meteen niet en dat was wederzijds. De vrouw was zo wijs de Pintel los te laten en de honden vlogen elkaar aan. Er leek niets aan de hand te zijn en Herman en Jan hebben gewoon met Casper en Carlie de lange boswandeling gedaan. Casper heeft gerend en gezwommen en kwam ook vies en vrolijk het huis weer binnengerend. Ze hebben gegeten en Cas is daarna in zijn gewone luidruchtige slaap gevallen. 's Middags zag ik dat zijn vacht vochtig was, dat was dus bloed.
Als je iets moet weten als je honden hebt, is dat een oppervlakkige, door een soortgenoot veroorzaakte, wond altijd behandeld moet worden. Dierenarts gebeld en we konden meteen terecht. Er is een tapijttegeltje uit Casper geschoren, de dokter heeft gecontroleerd hoe diep de wond is, de wond is schoongemaakt, Casper kreeg een prik met pijnstiller en ontstekingsremmer, wij hebben € 105,- afgerekend en gingen met twee pillenkuren weer naar huis. Vrijdag vonden we de wond er niet zo lekker uitzien, dus we hebben onszelf weer op een dierenartsbezoekje getrakteerd. Wond is weer schoongemaakt en we kregen betadine, gaasjes en honingzalf mee. Een soort doehetzelfdierenartspakketje zeg maar. We hebben € 50,- afgerekend en gingen weer naar huis. Casper is nog steeds niet helemaal zichzelf, maar de wond ziet er schoon uit.
Voor zover ik dat kan zien natuurlijk, ik ben het aanstellerige "ikkangeenbloedzien" type, ik ben zo'n dramaqueen die tijdens een operatie op de tv een kussen voor haar smoel houdt, dus laat staan dat ik naar een wond van een van mijn eigen schatjes kan kijken.
Maar volgens Herman ziet de wond er goed uit.
Tussen het studeren door baal ik hier behoorlijk van. Je wilt dat je honden het goed hebben. Maar dat is nog niet zo eenvoudig te bewerkstelligen.
Ik kookte vaak een mergpijpje voor ze, nu las ik dat een mergpijp klem kan gaan zitten om de kaak, dus dat doe ik niet meer.
Ze houden van een gevulde kong, daar kan hetzelfde mee gebeuren, dus dat krijgen ze niet meer.
Een buffelhuid is lekker om op te kluiven en goed voor de tanden, in een klein stukje kunnen ze stikken, dus dat pak ik af en er wordt alleen gekloven in de aanwezigheid van een mens.
Een flostouw, is ook goed voor de tanden. Maar die draadjes kunnen ze binnen krijgen en dat kan gaan ontsteken, daar spelen ze alleen nog onder toezicht mee.
Ze zijn gek op tennisballen, ze rennen erachteraan en brengen ze terug. Dat is het jachtinstinct. Ze mogen zo'n bal niet uit de lucht plukken want daar kunnen ze in stikken, dus we letten op hoe we gooien.
Elke hond vindt het leuk om met stokken te sjouwen, bloedlink want zo'n stok kan in de keel schieten, dus dat mogen ze niet meer.
Wij hebben Retrievers en die zijn gek op zwemmen, ze springen in het water. Nou schijnt dat gevaarlijk te zijn want ze kunnen ergens op terecht komen.
En hoe goed je alles doet en hoe goed je ze beschermt, er kan altijd iets mis gaan.
Ik baal behoorlijk van Caspers verwonding, maar we kunnen niets anders dan de wond zo goed mogelijk behandelen, de hond vertroetelen en hem straks, als hij beter is, weer een gelukkig hondenleven geven.
Je probeert ze te beschermen, maar ze moeten leven en leven is risico lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten