Vlees en bloed

Herman is dinsdag jarig en ik sta bekend om mijn originele en vindingrijke cadeaux. Het is wel leuk zo'n reputatie maar die dien je dan ook hoog te houden.
Je kunt met zo'n reputatie niet met een fles whiskey en een after sheefje aankomen.

Soms weet ik al maanden van tevoren wat het cadeau gaat worden, maar dit jaar kwam de inspiratie pas begin deze maand. Ik was in de kamer foto's aan het afstoffen toen ik bedacht dat het wel bijzonder zou zijn als hij een mooie foto zou krijgen, een grote foto voor aan de muur en ter afwisseling van alle honden die ons van alle muren aanstaren een foto van zijn kinderen.

Hij heeft drie mooie, volwassen kinderen en wat is er mooier dan je eigen vlees en bloed aan de muur (ja,  ik vind het ook een onsmakelijke uitdrukking en daarom zeg ik het aldoor).

Ik heb mijn favoriete fotograaf gemaild, hij krijgt mij behoorlijk op een foto en dat is het ultieme bewijs van vakmanschap. De fotograaf had tijd en afgelopen zaterdag was de dag van de shoot.
Ik heb natuurlijk van een afstand en in eenzaamheid heel erg meegeleefd, want een belangrijk aspect van het cadeau is het verrassingseffect. Intussen was ik in gedachten thuis de muren aan het herindelen, want mijn stieftrio komt in een riant formaat in de kamer te hangen.

Vanaf dinsdag heb ik om de paar seconden mijn email gecheckt want de fotograaf had mij een sheet met een aantal foto's beloofd waaruit ik zou kunnen kiezen. Toen er woensdag nog niets was heb ik een mailtje gestuurd. Per kerende mail kreeg ik bericht dat hij net met de foto's bezig was.
We hadden begin van de middag een afspraak en net voor we de deur uitgingen was er weer en mail van de fotograaf.
Zijn grootste nachtmerrie was werkelijkheid geworden, tijdens het uploaden van het geheugenkaartje naar de computer waren de foto's onherstelbaar beschadigd.
Het trio is weer aan het appen voor een geschikte datum. Het is echt niet makkelijk 3 werkende en studerende jongvolwassenen op hetzelfde moment op dezelfde plaats te krijgen.

Ik heb Herman maar verteld van mijn geniale inval, het is niet anders, de foto komt maar iets later.

Nou wil ik dinsdagochtend vroeg natuurlijk niet met lege handen zitten aan ons yoghurt met muesli ontbijtje. Daarbij moest ik ook nog iets kopen in opdracht van onze hondse huisgenoten.

Eerst maar naar het Kruidvat voor aftershave.  Ik ben goed in verzinnen maar ik ben een uitgesproken kluns met inpakken. Ik vroeg dus aan de kruidvatmevrouw "wilt u dit even inpakken?"
Nou daar doen de kruidvaten dus niet aan, ze hebben wel een paktafel, met rollen inpakpapier en allerlei linten. Ik besloot tegen mijn natuur in te gaan en zocht een gezellig papiertje uit om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het plakband op was.
Dan ben ik er alweer klaar mee. Ik ben de winkel uitgestruind compleet met plastic tasje en pakpapiertjes. Het poortje bij de uitgang liet nog een gezellig rinkeltje horen. Dat gebeurt zo vaak bij het Kruidvat dat niemand reageert, dus ik ben maar doorgelopen. Papiertjes en plastic tasje in fietsmandje. Papiertjes woeien er natuurlijk uit. Dus ik rende met fiets aan de hand vanmorgen door het winkelcentrum achter een vrolijk papiertje aan, terwijl ik me afvroeg waarom ik dat deed. Herman is normaal van de inpak en ik had vast wel een papiertje kunnen lenen.
Onderweg nog even bij de Tuinen binnen, daar werkt een oude klant van me. En ook het poortje bij de tuinen heette mij luidruchtig welkom. De klant heeft mijn kruidvattasje onderzocht en er zat nog een plakkertje met een alarmgevalletje op de aftershave.

Vervolgens naar de slijter voor een fles whiskey. Gelukkig heb ik dinsdagochtend wat te geven:
een fles whiskey en een after sheefje.