Casper: Wat een rare nacht heb ik achter de rug. Nu ik erover nadenk was het ook al een wat vreemde dag. We gingen gisterenochtend naar het bos. Tennisbal en werpstok mee, altijd leuk. We waren lekker vroeg en omdat het regende liepen mijn mensen er niet zo erg vrolijk bij.
In het bos kwamen we een mevrouw tegen in een tennisbalkleurig jasje. Ze ging steeds langzamer lopen en ze had geen hond bij zich.
Dat vind ik al vreemd, ik vind eigenlijk dat mensen niet zonder begeleiding van een hond in het bos moeten lopen. Wat doen ze daar in godsnaam? Ze rennen of ze fietsen en elke keer moeten wij aan de kant op onze kont gaan zitten.
Omdat die mevrouw zo langzaam ging lopen riepen mijn mensen ons en ze wilden ons laten zitten. Maar die mevrouw was niet bang, ze liep te huilen. Supercassie is niet ongevoelig voor mensenleed maar als ik aan het werk ben met mijn tennisballen wil ik echt niet gestoord worden. Die mevrouw had geen hond bij zich en mijn vrouwmens vroeg aan haar wat er was.*
Mijn mensen waren opeens zo lief tegen ons en ze zijn de hele dag wat klef blijven doen. Ik was blij dat ze naar bed waren en ik gewoon rustig op mijn bank kon gaan liggen snurken. Het stormde nogal buiten, voor mij geen probleem maar Carlie vindt het eng. Vroeger vond ze echt alles eng, maar ik heb haar goed getraind en nu is ze nog maar af en toe bang.
Ze ging bij de kamerdeur staan janken en ja hoor, daar was het vrouwmens. Ze was allang blij dat Carlie niet bij de deur naar buiten stond, want dan moet ze uit. Dat was niet het geval, Carlie stond met haar aangevreten, vleugellamme speelgoedeend zielig te doen. Ze kreeg een knuffel en koekje, ik hoefde de knuffel niet, maar het koekje heb ik wel aangepakt en mijn vrouwmens ging weer naar boven. Even later komt ze terug met kussen en dekbed. Oh god, denk ik, als ze maar niet op mijn bank gaat liggen. Maar toch, ze legde voor ons allebei een kussen op de grond en daar moesten we op en ze ging zelf op mijn bank.
Ik ben even op het kussen gaan liggen, ik ben soms best braaf, maar ik had wel de pest in. Ik heb een minuut of tien liggen nadenken en toen ben ik bij haar kop gaan staan en heb zachtjes geprobeerd haar weg te duwen. Ze zei: "bekijk het maar, Cas, op je kussen".
Nou zeg, wat vinden jullie daarvan?
Ik ben naar de andere kant van de bank gelopen en ben aan haar voeten gaan liggen. Zo'n mens neemt best veel plaats in, hoor. Maar zo.n dekbed wil ook wel op mijn bank. Na een paar uur vertrok ze weer naar boven en nou zit ze te jammeren dat ze pijn in haar rug heeft. Is het haar knie niet is het haar rug wel.
Als het komende nacht weer zo stormt hoop ik dat Carlie haar bek houdt. Waar zou ze bang voor moeten zijn met Supercassie in de buurt. De mensen blijven maar gewoon boven in hun eigen mand, dan kan ik op mijn bank. Ik heb een druk leven en mijn rust nodig. Nou nog even bedenken hoe ik mijn mensen zover krijg dat ze 's avonds een dekbed op mijn bank leggen.
Allemaal een lebber van Supercassie,
*De vrouw in het tennisbalgele jasje huilde omdat ze net haar hond in had laten slapen, een zwarte labrador.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten