Mensen...

Ik ben Casper, een zwarte labrador van vijf jaar oud. De meesten van jullie kennen mij wel. Iedereen die mijn mensen kent, kent mij.

Ik ben een gelukkige hond. Ik heb Carlie, mijn medehond. Wij zijn roedeldieren, dus iedere hond verdient een medehond. Wij begrijpen elkaar en hoeveel we ook van onze mensen houden, we begrijpen ze niet altijd.

Ik weet dat we mensen nodig hebben. Ze moeten ervoor zorgen dat we tweemaal per dag een volle bak eten krijgen, onze waterbakken moeten regelmatig ververst worden. We willen af en toe een nieuw kussen en een speeltje. Onze mensen moeten ons vaak knuffelen en een keer of vijf per week met ons naar het bos gaan. We moeten 3 of 4 keer per dag naar buiten om te piesen en te poepen.  We moeten af en toe naar de kapper en soms naar de dokter. Dan moeten onze mensen met ons meegaan en als wij een prikje of zo krijgen, moeten ze tegen ons praten.
Wij vertrouwen onze mensen en ze zijn er voor ons.

Tot zover is alles duidelijk, onze mensen weten wat ze voor ons moeten doen en wij weten waar we op rekenen kunnen.

Onze mensen hebben een televisie en op die televisie zien we wel eens andere mensen.
En die mensen kunnen raar doen joh. We zien wel eens bij een of andere reclame een mens zweven.

Ik pik dat niet, dat is afwijkend gedrag. Iedere hond weet dat mensen niet kunnen zweven. Ik ga hard blaffen bij die reclame.

Vanmiddag werd bij ons in de straat een gevel gereinigd. Ik lag rustig in de tuin en ik zie opeens een man op 1 hoog langs de gevel lopen. Dat kan niet, dat is tegennatuurlijk en ik laat dat weten.

Mensen, ze zijn leuk, we hebben ze nodig, maar ze moeten zich wel conform de regels gedragen.

Ik wil dat onze mensen gewoon doen, anders zijn wij genoodzaakt de mensenfluisteraar in te schakelen.

Collega honden, zorg dat jullie mensen zich als normale mensen blijven gedragen en let op afwijkend gedrag. Want jullie weten: aangeleerd gedrag kan ook weer afgeleerd worden.
En belangrijk: blijf ze belonen.