Het is jullie ook vast wel opgevallen. We komen om in de de real life wekomenjehelpenofjewilofniet programma's.
Ik denk wel eens dat ik een beetje van al die hulp zou kunnen gebruiken. Een beetje, niet zo extreem als in al die programma's. Ik moet jullie eerlijk bekennen, ik kijk wel eens.Maar altijd wel met iets van plaatsvervangende schaamte.
Het is te veel, vinden jullie ook niet?
Natuurlijk kijk ik naar mijn te mollige middenrif als ik naar Obese kijk. En ja, ik voel me verwant met die kandidaten als ik me een een spijkerbroek pers. Die broek is gekrompen of ik ben ik gegroeid. Een beetje obese hulp zou lekker zijn. Maar ik ga niet met die grote ballen rollen en met touwen zwaaien. Dat hoeft ook niet, zo extreem is het bij mij niet.
Wij hebben een riante zolder. Dat is fijn. Het grote nadeel van een riante zolder is dat je verzamelwoede vrij spel krijgt. We ruimen die zolder af en toe op. Soms kijk ik om me heen op zolder en ik denk mijn leven in puin Maar zo erg is het niet. We hebben die troep in een paar uur weer weggewerkt.
Iedereen verzamelt in de loop van zijn leven wel wat prullaria, soms sta ik met zo'n item in mijn handen, weggooien of niet? Is het kunst of kitsch?
Soms hebben we wat te veel van het leven genoten en dan denken bij de gedachte aan ons uitgavepatroon een dubbeltje op zijn kant. Dat valt natuurlijk wel mee, we hebben alleen even spijt van overbodige uitspattingen. Aan de andere kant gaan we er niet failliet aan, dus we redden het wel zonder programma.
Soms herkennen wij ons en onze honden heel goed in the dog whisperer, Cesar doet het aardig. Maar hoe doet hij dat? Wij hebben Yolande, onze eigen hondenfluisteraar. Dus we kunnen zonder Cesar.
Bij Spoorloos droom ik altijd even weg, stel je voor dat ik toch geadopteerd blijk te zijn en mijn ouders mij uit liefde voor mij hebben afgestaan? Het heeft geen zin meer daarover te fantaseren, mijn ouders zouden allang dood zijn en ik zit niet te wachten op een lading halfbroers-en zusters.
Als ik een paar keer terugga om te controleren of het gas wel uit is en de deur op slot zit, moet ik me dan aanmelden voor levenslang met dwang?
En als we woorden hebben met de overbuurman omdat hij zijn honden niet onder controle kan houden en weigert rekening te houden met onze houden, is dat een reden om te schrijven naar bonje met de buren?
Ik ben gelukkig nooit gepest. En ja, we drinken wel eens een wijntje te veel,maar we zijn niet toe aan spuiten en slikken of Peter van der Vorst.
Soms als ik thuiskom, denk ik voor de zoveelste keer dat het halletje wel eens een vers likkie verf kan gebruiken. Absoluut geen reden om me aan te melden voor help mijn man is een klusser.
Ik wil daar ook niet over zeuren en dat kan ik niet doen ook, want zo zijn we niet getrouwd.
Dus zitten we 's avonds gezellig op de bank, ik ben nog steeds een tikkie te mollig, de zolder is wat onoverzichtelijk, dat beeldje op de vensterbank is best wel kitscherig, financieel valt het allemaal erg mee, de honden liggen gewoon te slapen, ik weet best dat ik niet geadopteerd ben, ik controleer vanavond nog 3 keer of het gas uit is, we hebben geen ruzie met buren, we nemen toch nog maar een drankje en dat halletje komt nog wel eens.
We hebben van alles een beetje, maar het is allemaal gelukkig niet erg genoeg.
Proost schat, zo zijn wij getrouwd en de wereld draait door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten