Verkouden, we zijn het allemaal wel eens en ik ben het nu. Het begon dinsdag met keelpijn en donderdag kwamen daar de niesjes, de hoesjes, de waterige oogjes, de opgezwollen lymfeklieren, de hoofdpijn en de oorpijn bij.
Het is niet ernstig natuurlijk maar een verkoudheid komt altijd ongelegen. Ik heb me wel eens ziek gemeld vanwege een verkoudheid, niet omdat ik zo doodziek voelde maar omdat mijn aanblik te onesthetisch was om tegenover klanten te gaan zitten. Of omdat ik totaal geen stem had. Voor mij altijd al een ramp maar in een beroep waarbij je dingen uitlegt een catastrofe.
Het examen Register Financieel Echtscheidings Adviseur komt met rasse schreden nader (maf dat ik deze uitdrukking gebruik, ik zeg het nooit "met rasse schreden", maar ja het staat er nu eenmaal en ik heb geen tijd om een synoniem te zoeken).
Ik heb mijzelf onderworpen aan een strak studieschema en vandaag staat de Casus Dupont-Lodewijks op het programma. Dit was het middagprogramma van het examen van afgelopen maart. Er staat 3 uur voor de casus en van onze docent hebben we opgekregen hoelang we ongeveer over elk onderdeel mogen doen om te voorkomen dat we in tijdnood komen. Drie uur lijkt lang maar, geloof me, om de financiële situatie rondom een scheiding in kaart te brengen is het niets. En nu is alles keurig op A viertjes aangeleverd, in de praktijk komt het voor dat je de gegevens uit een schoenendoos moet halen. Aan de andere kant staat er in de praktijk niemand met een tijdklok naast je.
Ik ga die drie uur vandaag niet redden want ik moet veel niezen, hoesten en snuiten. Ik moet drinken, keelpastilles nemen en er af en toe een paracetamolletje ingooien. De tranen rollen me af en toe over de wangen wat het lezen in het wetboek niet makkelijker maakt. Maar beter nu een snotterdrama dan tijdens het echte examen.
Toen ik 20 was moest ik een vrij zware buikoperatie ondergaan. Op de ochtend van de operatie werd ik wakker met keelpijn, maar ik wilde van de buikpijn af, dus ik heb mijn mond gehouden. Na de operatie was ik echt verkouden. Dat was errug joh, hoesten en niezen met een buikwond. Dus bij alle verkoudheden daarna dacht ik "Dit valt nog mee, vergeleken met toen in het Luthers Diaconessen Huis". Er kwam drie keer per dag een fysiotherapeut mij bekloppen. Halverwege de klopsessie moest ik op mijn buik gaan liggen. Ik voel het nog als ik er aan denk.
Kort nadat mijn goede vriend Jaap was overleden droomde ik dat hij niezend en proestend de kamer binnenkwam en met schorre stem zei : "Ik ben verkouden, ben ik al dood heb ik dat er godverd. ook nog bij".
Dus zelfs een verkoudheid roept herinneringen op. En ik vertel mezelf dat het allemaal wel mee valt.
Ten eerste heb ik geen operatiewond, ten tweede zitten er geen mensen tegenover me, ten derde beter nu dan over drie weken en ten vierde was het voor Jaap veel erger.
Ik ga me storten op het aanstaande ex-echtpaar. Of het nu echt is of niet, ik jank en ik heb de tissues onder handbereik. Dus ik benader met mijn proefexamen de praktijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten