Uitkeringstrekker

Jullie horen niet veel van me op het moment en dat is niet helemaal aardig van me. Ik heb wel een excuus, ik ben moe, ik ben emotioneel een beetje aan het einde.
In hartepijn heb ik verteld van de onderzoeken die ik op dit moment onderga. Gisteren heb ik een groot deel van de dag in het ziekenhuis doorgebracht. Twee onderzoeken, eerst een echo en daarna een inspanningstest.
In wachtkamers van ziekenhuizen zit je altijd lang te wachten. Daar was ik ook op voorbereid, op lang wachten. Ik had me gezellig met mijn E-reader in zijn zuurstokroze hoesje geïnstalleerd in de smaakvolle wachtruimte van de afdeling Cardiologie van het Flevoziekenhuis. Tot mijn verbazing werd ik ruim voor de afgesproken tijd gehaald, door een vrolijke dame die zich stralend voorstelde als Margot.
Margot begeleidde me een kamer in en sprak met een Gronings accent: "Boovnkleding uit en gaat u maar vast liggn". Ik dacht even aan Peter Huizinga (die kennen jullie niet maar ik wel, dag Peet) en deed zoals opgedragen.
Margot kwam terug en ging aan het werk, ze hield me ook voortdurend op de hoogte van de vorderingen.
Ik lag op mijn linkerzij, Margot zat achter mij en hing gezellig over me heen, ze plakte allemaal koude plakkers op me en zei op een gegeven moment:"Nu ga ik eevn hoorn hoe uw bloed door het hart gepompt wordt".  Nou, dat hoorde ik ook, wat een klereherrie. Ik sprong zowat van die bank af, ik dacht echt dat Casper ergens in een hoek een waterbak leeg stond te lebberen.
Als jullie je wel eens afvragen hoe het klinkt als het bloed door je hart gepompt wordt, nou dat klinkt als een lompe Labradorreu die dorst heeft.
Voor ik het wist mocht ik de opgesmeerde gel met de door Margot verstrekte handdoek even afveegn en daarmee kon ik me aankleedn en in de wachtruimte gaan zitn.

Ik zat net weer met mijn E-reader toen de volgende vrolijke meid zich aandiende, onder leiding van Charlotte moest ik een inspanningstest doen. Ik nam plaats op de homotrainer (zoals mijn oude vriend Piet altijd zei) en begon te trappen, de homotrainer werd steeds iets zwaarder gezet legde Charlotte uit.

Op mijn wanhopige vraag:" hoe lang moet dit?" antwoordde Charlotte guitig::" tot je niet meer kan en dan stapelen we jullie op in de kamer hiernaast". Kind naar mijn hart, die Charlotte, helemaal mijn gevoel voor humor.
Na een minuut of twintig was ik uitgefietst, Charlotte uitgegrapt en ik kon me eerder dan verwacht weer melden bij Herman, die trouw op me zat te wachten.

Dit was allemaal maandag, ik maak me eigenlijk niet zo druk om die onderzoeken.
Dat komt door vorige week donderdag, toen kwam mijn baas binnenlopen, rende meteen mijn kamer in, deed de deur achter zich dicht en zakte in de stoel tegenover me.
Ik zal jullie de letterlijke tekst besparen, maar het kwam erop neer dat hij ontslag voor me had aangevraagd, ik ben het zoveelste slachtoffer van de crisis zeg maar.

Natuurlijk houd je rekening met de mogelijkheid dat je ontslagen wordt, maar echt, het was een klap in mijn smoel, ik maak me zorgen over de toekomst, ik slaap slecht en voel me op kantoor helemaal niet meer thuis.
Ik kan geen nieuwe klanten aannemen, want ik kan het traject niet met ze afmaken. Ben nu nog aan het ruimen, maar wat moet ik daarna?

Natuurlijk gaan Herman en ik het wel redden, natuurlijk ga ik weer werken, waarschijnlijk als ZZPer als freelance hypotheekadviseur, natuurlijk kan ik me dan meer bezighouden met Tekststudio Casper, maar op dit moment ben ik alleen maar moe, ik ben een vermoeide aanstaande uitkeringstrekker.

Echt waar, ik ga binnenkort weer enthousiast aan het bloggen, nu zit ik me, vermoeid en wel, te verwonderen over de discussie over Zwarte Piet.

Of er niets ergers is om je druk over te maken, je uitkering bijvoorbeeld.