Schuitje varen

Vakantietijd

Hebben jullie al vakantieplannen of zijn jullie al geweest?
We hadden het gisteren met onze vrienden Ben en Yolande over vakantie. Ze hadden net een personeelsuitje gehad op de boot van een collega van Ben. Yolande en ik zijn in heel veel opzichten hetzelfde, we hebben allebei niet het vermogen een sjaal elegant te dragen, kunnen allebei niet meer op hakken lopen en we zijn allebei klunzen met naald en draad. Wat we wel heel goed kunnen is praten en lachen, we zitten altijd op een lijn. Het verwonderde me dan ook dat Yolande na het personeelsuitje opeens een aanhangster van de pleziervaart leek te zijn.
Ik haat het, boten, pleziervaarten, havens en vooral sluizen. Al mijn min of meer verdrongen herinneringen kwamen boven.

Mijn ex Jan had een boot toen ik hem leerde kennen. De weekends werden op de boot doorgebracht met of zonder de twee kinderen van Jan. Als de kinderen erbij waren ging het wel, we lagen 's nachts in de haven en gingen overdag de Vinkeveense plassen op, daar gingen we ergens "voor anker". Het woord zegt het al, je dobbert ergens in zo'n plas op je bootje. Ik moet toegeven, het was een redelijke boot, maar je loopt toch bijna altijd gebogen. Van het dek naar de kajuit was een trapje dat je moest nemen met gebogen knieën en ingetrokken hoofd. Aan het eind van de dag gingen we terug richting haven en daar moest de boot aangelegd worden. Ik zei het al, als de kinderen erbij waren ging het wel, die sprongen met een oranje touw in hun hand van de boot op de steiger, sloegen dat touw op een paar plaatsen om zo'n paaltje en klaar, we waren aangelegd of we lagen aan.
Het eerste weekend zonder kinderen zat ik met klamme handen in de kajuit, als de dood dat Jan van mij zou verwachten dat ik de rol van aanlegger op me zou nemen. En ja hoor, de haven kwam in zicht en Jan riep naar beneden: "kom je even?". Ik mis die natuurlijke soepelheid die het varend volkje aangeboren schijnt te zijn, maar wilde ook niet kinderachtig zijn. Dus daar stond ik, voorop de boot met een oranje touwtje in mijn handen en springklaar. Ik vind het onzin om onnodige risico's te nemen dus ik wachtte rustig het juiste springmoment af. Klaarblijkelijk had ik het moment gemist, want opeens sprong Jan van de boot af, hield het hele gevaarte tegen en riep geïrriteerd: "moet je godverdomme een loopplank hebben?". Op zich leek me dat een riante oplossing maar ik begreep dat het ironisch bedoeld was.

De keer daarna dat we samen uit varen waren was ik vastbesloten om me niet te laten kennen, ik liet het moment niet voorbijgaan, ik sprong, echt waar. Ik zoefde door de lucht en landde op de steiger (dus niet tussen wal en schip) een ding was jammer, ik hield mijn oranje touwtje voor mijn voeten waardoor ik niet verticaal maar horizontaal en plat op mijn buik op de steiger terechtkwam. Voet verzwikt, heb weken niet gewoon kunnen lopen. Ik heb deze verwonding gekoesterd, zolang ik kreupel liep werd niet van me verwacht dat ik me als matroos gedroeg.

Het grootste drama, de sluis

Elke vrouw die weleens met een oranje touwtje met het zweet op haar voorhoofd een sluis heeft bedwongen weet precies wat ik bedoel.  Gelukkig heb je als troost een heleboel echtparen om je heen die ook schreeuwend, vloekend en huilend door de sluis gaan. Dat geeft rust.

Dit is weer mooi van het waterleven, maar van de wal af
net zo leuk

We hebben de wateren van Friesland, Zeeland en van alles daartussen bevaren. Jarenlang zijn we met de boot op vakantie geweest. En laat ik eerlijk zijn, het was niet alleen maar ellende. Het is natuurlijk best lekker om in bikini met een boekje en een drankje op een dek te liggen terwijl de boot zich langzaam voortbeweegt.
En koken op een tweepittertje terwijl je je kont niet kan keren is ook zo erg niet voor een paar weken. En dat bij slecht weer alles nat is en niet droog wordt en dat iedereen zwaar geïrriteerd raakt, ook daar valt mee te leven.

Maar na een aantal jaren had ik het wel gezien, het water (vooral al dat water), de prachtige zonsondergangen- en opkomsten, de zwanen, de futen en de eenden. Allemaal prachtig, maar ik wist het wel.
Een vakantie op de wal werd steeds aantrekkelijker. Een bungalow bijvoorbeeld, luxe hoeft niet. Alleen het feit dat je erom heen kunt lopen als je dat wilt leek me het summum. En dat je een douche hebt waar je geen muntje in hoeft te gooien en waar ook nog warm water uitkomt als je je haar wilt uitspoelen. En dat je  in een gewoon restaurant kunt eten, niet zo'n kantine-achtig geval in een haven met visnetten aan de muren en ankers op de bar.

Ik heb Ben en Yolande uitgebreid verteld over mijn vaarervaringen en ik hoop dat Yolande inziet dat het leuker lijkt dan het is, dat het misschien gezellig is een dagje met iemand mee te varen maar dat je het beter daarbij kunt laten.
Stel je voor dat ze een boot kopen en dat het ze gezellig lijkt met zijn allen te gaan varen en dat ze dan verwachten dat ik met al mijn ervaring die boot wel even aanleg. Daar moet ik toch niet aan denken.

Lieve Yo, theetje drinken, altijd. Schuitje varen, nee echt niet