Noreply

Jobhopper

tekststudio Casper

Ik was al jaren aan het werk toen de computer zijn intrede deed. In het begin vertrouwde ik dat ding voor geen meter, maar tegenwoordig ben ik goed bevriend met mijn laptop. Dat neemt niet weg dat ik af en toe voor raadsels kom te staan. Een jaar of drie geleden trof ik op een dag in mijn mailbox een aantal mailtjes aan van Nore Ply. Ik snapte er niets van: "Wie is Nore en waar ken ik haar van?" vroeg ik mij vertwijfeld.af.

Opeens had ik een brainwave, als je de naam op zijn Engels uitspreekt en de spatie achter No zet krijg je een totaal ander effect. Ik vond het al vreemd, de ene dag werkte Nore bij Reaal terwijl ze de volgende dag bij de ABNAMRO zat. Ik heb diverse werkgevers gehad maar zo bont als Nore heb ik het nooit gemaakt.
Nore en ik, als oma van het kantoor,  zijn al heel erg uitgelachen om onze miscommunicatie, dus jullie lachen maar een eind weg, wij zeggen maar zo: NO REPLY.

AMRO

Over de ABNAMRO gesproken:

Ik ben mijn werkzame leven begonnen bij de AMRO bank, AMRO was toen een vrije meid, van een huwelijk met de ABN was nog geen sprake. Mijn eerste salaris, 300 gulden, kreeg ik contant in een bruin envelopje, een glorieus moment. Ik werkte in het filiaal aan het Haarlemmerplein, een echte Amsterdamse volksbuurt. We stonden aan de balie geld uit te delen, dat schreven we op roze briefjes en 's middags moesten we optellen hoeveel we uitgedeeld hadden en dat moest weer kloppen met het kassaldo van kassier Gerritsen.

De kas was een ijzeren bureau dat de kassier met een soort kooi kon afsluiten. Iedereen noemde de kassier altijd Gerritsen, hij werd nooit meneer Gerritsen genoemd.
Sinds  de kooi van Gerritsen is er nogal wat veranderd, oudere mensen hadden in die tijd nog niet standaard een bankrekening, de computer en de mobiele telefoon waren nog niet uitgevonden.

Een bankrekening was toen dus nog niet zo vanzelfsprekend als nu, vooral ouderen vonden de bank een enge instelling. Op een dag besloot een pensioenfonds dat alle pensioengerechtigden een bankrekening moesten openen. Tot die dag verzamelden alle oudjes zich bij de voormalige werkgever of bij de uitkerende instantie om hun bruine envelopje te halen en ze gingen vervolgens met zijn allen en hun envelopjes naar hun stamkroeg in de Haarlemmerhouttuinen.

Er onstond een complete revolutie onder de bejaarden omgeving Haarlemmerplein. Wij hadden het beredruk met het openen van rekeningen en de gang van zaken uitleggen aan verontruste ouderen. Een man is me met name bijgebleven, hij stond aan de balie met een briefje van 25 gulden, hij wilde dat op zijn rekening storten.

Hij gaf het geld, wij gaven hem een stortingsbewijs en dat was voor ons einde transactie.

Maar niet voor hem, de volgende dag stond hij weer aan de balie en hij siste naar me: "Heeeee sus, weet je nog dat ik je gisteren een geeltje heb gegeven?. Nou, ik wil even zeker weten dat je dat nog heb".

Ik zei tegen Gerritsen: "geef mij even een geeltje, je krijgt het zo terug". Ik gaf het geeltje aan de klant en zei stralend en geruststellend: "ziet u wel meneer, het is er nog". De klant hield het bankbiljet in de lucht, bekeek het zorgvuldig en zei boos:"dat is mijn geeltje niet, ik wist dat ik jullie niet kon vertrouwen daarom had ik mijn geeltje gemerkt. Nu wil ik mijn eigen geeltje graag". Het heeft heel wat pijn en moeite gekost de werking van een bank aan de man uit te leggen.

Na een aantal jaren AMRO bank ben ik gaan jobhoppen tot ik mijn levensbestemming in de hypothekenwereld vond.

Ik was best ambitieus maar een ding is zeker: zo'n fanatieke jobhopper als Nore ben ik nooit geweest.