Aardappelplanters
Toen ik jong was liep ik op hakken, hele hoge hakken. Niet af en toe voor de chique, stiletto's waren onderdeel van mijn standaard uitrusting.
Mijn goede vriend Jaap zei altijd als ik aan kwam geklikklakt: "daar is Mar op haar aardappelplanters".
Ik wist niet beter en had niet anders. Tot ik een hond kreeg, de eerste tijd liet ik mijn pup uit op mijn aardappelplanters. Ik vond dat zelf niet vreemd maar pup werd groter en de wandelingen werden langer, mijn hondenkennissenkring breidde zich uit. En toen kwam de kritiek, van al die vrouwen die op stevige stampers, op sneakers of op rubberlaarzen met hun honden liepen. Ze verklaarden me echt voor gek.
Eerst bekeek ik die meiden met hun zeer onelegante schoeisel medelijdend, ik vond het onvoorstelbaar dat ze op die plompe stampers naar buiten gingen. Ik wilde mijn Jack Russell niet tekort doen dus ik sjouwde dapper met hem door het gras en zakte regelmatig met een stiletto weg in drassig grasland. Rennen met een bal en een stok ging ook niet echt makkelijk.
Daarbij was het funest voor al mijn prachtige hooggehakte pumps.
Rubberlaarzen, daar was ik nog niet aan toe, maar ik heb wel gympen gekocht. Leuke gympen met roze bloemetjes. Natuurlijk ook uitermate onpraktisch voor het doel maar voor mij een enorme concessie.
Denk nou niet dat je meteen makkelijk loopt. De overgang van naaldhakken naar platte schoenen is een onbeschrijfelijk pijnlijk proces.
De straat leek vol kuilen te zitten, ik had bij elke stap het gevoel achterover te vallen. Na een minuut of tien lopen begon ik pijn in mijn kuiten en scheenbenen te krijgen. Mijn hond huppelde, ik strompelde.
Maar mijn kuiten en ik zijn eraan gewend, ik ben bijna 20 jaar en 4 honden verder en ik loop op degelijke gympen of rubberlaarzen.
En misschien is het de leeftijd maar lopen op aardappelplanters is tegenwoordig een onmogelijkheid. Ik heb nog een paar zwarte pumps en een paar prachtige laarzen met naaldhakken. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze weg te doen.
Ik doe ze in een nostalgische bui nog wel eens aan. Het aanhebben doet al pijn, staan is een marteling en lopen onmogelijk. Als ik nu pumps aan heb zijn dat schoenen met zo'n truttig oude vrouwen blokhakje.
De heimwee slaat nog weleens toe, naar aardappelplanters, een dunne zwarte panty en een kort rokje. Maar mijn leeftijd, de extra kilo's en de honden dwingen mij degelijk schoeisel te dragen.
Dat vind ik niet erg meer, want ik geniet van de lange wandelingen met de honden.
Maar soms sta ik voor de etalage van een goede schoenenwinkel en kijk ik verlangend naar die mooie leren pumps met naaldhakken.
En dan droom ik even weg, dan denk ik aan Jaap die altijd moest lachen om mijn aardappelplanters.
Dan denk ik aan Jim, de hond die uitgelaten werd door een bazinnetje op hoge hakken. Ze zijn er allebei niet meer. Ik heb aan allebei warme herinneringen, staande voor die etalage denk ik aan Jaap en Jim.
De herinneringen aan de aardappelplanters zelf zijn tastbaarder: kromme tenen met knobbels.
Na zo'n overpeinzing loop ik tevreden naar huis, op mijn blokhakjes om thuis mijn gympen aan te doen en nog een rondje met de honden te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten