Wat ben je mooi

Vanmorgen, net op kantoor zet ik mijn laptop aan. Ik ga nooit direct patsboem aan het werk. Voordat ik mijn zakelijke mailbox open, waarin altijd wel berichten staan die actie vereisen, kijk ik eerst op Facebook. Altijd leuk om te lezen wie naar welk evenement gaat, wie wat en waar en met wie heeft gegeten en wie nog iets diepzinnigs of humoristisch heeft om de dag mee te beginnen.
Vervolgens bezoek ik LinkedIn om te kijken of er nog collega's en zakenrelaties zijn die met een werkjubileum gefeliciteerd moeten worden en of er nog interessante discussies op mijn vakgebied zijn.
Vervolgens kijk ik nog even in mijn privé mail. Vanmorgen had Miss Etam de volgende mail voor me:
Marianne, wat ben je mooi!

Dat is toch een opsteker, ik heb pas bij miss Etam een spijkerbroek en een trendy bloesje gekocht, dus vermoedelijk had ik een verpletterende indruk gemaakt op de verkoopster in de vestiging in Almere City Mall.
Na het openen van de uitbundige mail van miss Etam bleek dat dit geen persoonlijke mededeling was, maar dit compliment werd gegeven in het kader van Nationale Complimentendag.

Complimenten zijn rare dingen, vinden jullie niet? Ik vind het leuk als iemand zegt dat hij of zij mijn rok leuk vindt, maar ik vind het dan weer vreemd dat ik geacht word daarvoor te bedanken.
Als ik tegen iemand zeg: "Goh wat zit je haar goed", hoeft de persoon in kwestie mij daarvoor niet bedanken. Bedank je kapper zou ik zeggen, of zeg:"leuk dat je dat zegt". Als iemand dat tegen mij zegt geef ik het nummer van Veronique van V-style.

Decennia geleden heb ik een tijdje bij de Gemeente Amsterdam gewerkt, nou ja, gewerkt, ik ging daar gewoon elke dag heen. Met een beetje ambitie kom je daar niet tot je recht, maar ik had in die tijd nogal een woelig prive leven, dus voor een poosje was het wel lekker.
We begonnen de dag met een bezoekje aan de prikklok en vervolgens gingen we een uur aan de koffie en namen we de ochtendkrant door. Ik deed dat samen met de ambtenaar die naast me zat, Fredje. Het was ook echt een Fredje, een klein mannetje, druk met alles behalve het werk.
Op een ochtend stond in de Telegraaf dat mensen elkaar meer complimenten moesten geven.
Fred en ik hebben dat meteen in de praktijk gebracht maar onze actie kwam de verhouding met onze collega's niet ten goede.
Ik herinner me nog ene Henk. Henk werkte tot 11.00 uur, zat dan met zijn armen over elkaar tot 12.00 uur (klaverjastijd) en vanaf 12.30 zat hij te wachten tot het 16.00 uur was, prikkloktijd.
Henk had twee pakken, een zomer-en een winterpak. Hij had op onze complimentendag zijn zomerpak al 3 maanden aan, hij vertrouwde ons dan ook absoluut niet toen wij hem opeens gingen complimenteren met zijn outfit.

Het laatste compliment dat ikzelf kreeg dateert van twee weken geleden. Ik was 's avonds bij een klant op bezoek om een hypotheekofferte door te nemen. De vrouw keek uitgebreid naar mijn voeten. Ik kan me dat indenken want sinds mijn voetoperatie moet ik mijn schoenen twee maten groter kopen dan de werkelijke maat. Het lijkt dus of ik nogal forse achterpoten heb.
Ik vond het een leuke vrouw en bij het afscheid heb ik even verteld van mijn niet helemaal succesvolle voetoperatie.

Ze zei spontaan: "Oh , ik dacht al, wat heeft die vrouw een grote voeten", terwijl haar man me in mijn jas hielp. Ze geneerde zich duidelijk een beetje voor haar opmerking en riep er met rood hoofd achteraan; "Maar je hebt wel een leuke jas."

Dat is een bijzonder compliment toch? Elke keer als ik eraan denk schiet ik weer in de lach.
Ik heb zelden zoveel plezier van een compliment gehad.

Trouwens, heb ik al gezegd dat jullie er allemaal leuk uitzien?

Fijne dag allemaal