MC

Hoe oud en wijs je ook bent, het leven blijft je wijzer maken. Ik heb afgelopen week een verhelderend inzicht gekregen in een aspect van mijn eigen karakter, ik begreep opeens waarom ik op een bepaalde manier op bepaalde situaties reageer en ik weet nu hoe ik me tegen die bepaalde situaties en bepaalde mensen moet wapenen.

Oke, het was handig geweest als het leven me deze les enkele tientallen jaren had gegeven maar toen had mijn leven het waarschijnlijk te druk met andere dingen.

Ik zal even vertellen wat er gebeurde:
Ik had een klant met een ingewikkelde hypotheekbehoefte, Ik hou wel van een uitdaging dus ik heb me vol in de complexe materie gestort. Zoals mensen die me goed kennen me altijd verwijten, ik draafde volledig door in de dienstverlening.
Ik had bijvoorbeeld de klant gevraagd even op papier te zetten dat een verzekeraar mij informatie mocht verstrekken.
Een simpel verzoek zou je zeggen, maar de klant mailde me of ik een concept van de te hanteren tekst wilde sturen,
Ik doe dat dan, ik heb op papier gezegd:"Wij geven u toestemming mevrouw Croes informatie te verstrekken.".
Klant blij. Ik vond het een wat overbodig verzoek, maar ach, kleine moeite.
Het was door een aantal complicaties een heel gedoe de hypotheek rond te krijgen, maar het is gelukt.
We zijn naar de notaris geweest en daarna nog even de kroeg in. Nu wil de klant een aanpassing aan zijn hypotheek.
Hij was vorige week hier op kantoor met een wat vreemd verzoek. Een zeg maar niet helemaal eerlijk verzoek. Ik vond het zo'n vreemd verzoek dat ik klant heb verwezen naar een van mijn vele vakbroeders-of zusters.
Klant ontdekte dat hij de door hem uitverkoren collega moest betalen. Klant dacht vervolgens mij op een fout betrapt te hebben waardoor ik hem gratis zou moeten bedienen.
Ik hou niet van fouten en al helemaal niet van fouten van mezelf. Ik was al behoorlijk rijp toen ik kon accepteren dat ik ook wel eens een vergissing maak.
Maar toen deze klant mij een verwijt maakte over een vermeende fout trof hij doel.
In plaats van te onderzoeken of klant gelijk heeft, ga ik ervan uit dat klant gelijk heeft. Ik word onrustig, raak in paniek en na een paar uur ben ik omhuld door een nevel van schuldgevoel.
Ik heb er het hele weekend last van gehad.
Maandag heb ik de hele zaak rustig uitgezocht en op papier gezet. Ik heb voor alle zekerheid nog wat collega's gebeld.
En wat bleek? Ik had helemaal niets fout gedaan, klant wilde de kluit belazeren, wilde daarvoor mijn gratis medewerking en dacht zijn doel te bereiken door te appelleren aan mijn schuldgevoel.

Dat was hem bijna gelukt. Wat hij wil kan niet, althans niet op een manier die strookt met mijn arbeidsethos. En het kan niet door een aantal oorzaken die bij hem liggen.

Ik heb geleerd deze week mij niet meer via mijn schuldgevoel te laten manipuleren.
Als ik een fout heb gemaakt, geef ik dat toe, dan draag ik daar verantwoording voor.
Maar ik ga voortaan eerst onderzoeken of ik echt iets fout heb gedaan voor ik roep:

Mea Culpa, mc,  het zijn wel mijn initialen, misschien dat het daar in zit.
Dank je klant voor deze wijze levensles, al had je deze uitkomst vermoedelijk niet verwacht. Ik ben blij met deze les en ik ga je er niet voor betalen. Dat kan zomaar, want ik heb je betrapt op een grove fout.
Dag klant, succes met het vinden van een andere adviseur, en adviseur, succes met klant.