Paaltjes

Sinds ik honden heb kom ik regelmatig in allerlei bossen, maar ook voor die tijd was een flinke boswandeling aan mij besteed.

Ik hou ervan eerlijk uit te komen voor mijn tekortkomingen, dus de meesten van jullie weten dat ik het oriëntatievermogen heb van een dood nijlpaard.
Gewoon in een klein winkelcentrumpje kan ik al verdwalen, laat staan in een bos vol paden en bomen.
Als je vaker in een bos komt met je honden is er niets aan, terwijl jij je vertwijfeld afvraagt:" hoe was het ook weer, moet ik links of rechts?", kijkt je hond je wat meewarig aan en kiest gedecideerd voor links.
Je kunt daar maar het beste op vertrouwen want hier geldt:  the dog knows best.

Voor kneuzen als ik zijn de paaltjes uitgevonden. Paaltjes met over het algemeen een gekleurd bovenkantje. Ik vind het fijn als alle wandelingen een andere kleur hebben. Kies je in het begin voor geel en je volgt geel, kom je weer bij het beginpunt uit. Als je het goed doet tenminste.
Het probleem is dat er naar mijn gevoel geen uniform systeem is bij de paaltjeswandelingen.
Ik dacht altijd dat als het paaltje links stond, je ook linksaf moest. Dat schijnt niet altijd zo te te zijn.
Dan ga je links, je loopt en eind en na een paar honderd meter raak je in paniek want je ziet geen paaltje. Dus terug naar het laatste paaltje en een andere richting proberen.

Er zijn ook paaltjes die aan de bovenkant schuin zijn afgezaagd, daaruit kunt je afleiden of je links of rechts moet.
Dan zijn er wandelgebieden die maar een kleur hebben, bijvoorbeeld rood. Elke wandeling wordt dan aangeduid door een aantal rode strepen. Dan heb je wandeling rood 1 streep, wandeling rood 2 streep enzovoort.
Ik was een keer in Oostenrijk met mijn exman, exschoonzuster en huidige broer toen we met dit verschijnsel geconfronteerd werden. We waren al een paar uur onderweg en hadden getrouw de rode strepen gevolgd, toen we het systeem doorkregen. Toen we na uren en uren terugkwamen in ons huurappartement hadden we wandeling streep 1, streep 2 en streep 3 achter de rug.

Je moet erg alert zijn als je een paaltjeswandeling doet. Een gemist paaltje kan je uren tijd, je rug en je huwelijk kosten.

Vanmorgen hebben we de gele wandeling in het Pampushout gedaan, omdat ik nu wat meer tijd heb ben ik op internet eens gaan zoeken naar paaltjeswandelingen of gemarkeerde wandelingen. Er ging een wereld voor me open, nog voor je aan het wandelen bent is het ingewikkeld.
Er schijnt bijvoorbeeld een paaltjeswandeling te zijn in het Bikbergersbos. Dat klinkt gezellig, maar weet je wat er bij startadres staat: "onbekend". Voor het geval je mocht denken "Doe me dan de coördinaten maar" (het zou in mij niet opkomen, maar in jullie misschien wel), jammer, ook die zijn onbekend.
Het moge duidelijk zijn dat wij het Bikbergersbos niet aan gaan doen.

Dan is er een paaltjeswandeling in het Achterste Schaddeveld, in de beschrijving staat: "Doorgaans treft u hier een rustig gedeelte van Park Veluwezoom"
Raar, hoezo doorgaans, misschien alleen als er geen vergadering van de Veluwse heksenkring is. Of wat gebeurt er als de omstandigheden niet doorgaans zijn?

De beste paaltjeswandelingen zijn in Overloon. We zijn daar meermalen geweest en het geruststellende is dat je na verloop van tijd weet hoe die wandelingen gaan. We zijn er maar een keer verdwaald (wandeling rood) en sinds die tijd kiezen we voor paars of geel. Jammer alleen dat Herman graag filmt, dat is tot daar aan toe, maar hij doet ook de voice over. We hebben diverse films waarop hij netjes articulerend zegt: `We doen vandaag de paarse wandeling`.
Dan moet ik a. zorgen dat ik mijn bek houd (mijn gekraai op die films is niet om aan te horen) b. dat ik met mijn rug naar hem toe sta (het is vakantie dus mijn kapsel en maquillage zijn niet optimaal) c. ik moet op de paaltjes letten, want Herman gaat op in het creatieve proces van het filmen.

Een boswandeling is heerlijk, maar ontspannend? Nou nee.