We kennen allemaal de term lopend buffet, ik heb het zelf altijd een vreemde uitdrukking gevonden. Ik heb er ook niet zoveel mee. Mijn aversie stamt vermoedelijk uit de jaren '80 toen banken en geldverstrekkers nog streden om de sympathie van de tussenpersonen. In december hadden we het ene feest na het andere, het een nog luxer dan het andere.
Er was een geldverstrekker die elk jaar een thema verbond aan het feest. Het meest staat mij nog bij de Caribische avond. Een andere bank had een heel casino opgezet en een volgende had Lee Towers voor een hele avond ingehuurd. Maar hoe de avond ook opgezet was, een ding hadden ze allemaal gemeen: Het lopend buffet.
Ik had altijd last van plaatsvervangende schaamte als ik al die goedverdienende (ja, dat was toen zo) en weldoorvoede heren elkaar zag verdringen voor zo'n kraam met vreten, hun bord overvol zag laden om vervolgens de helft te laten staan. Die manier van eten stond me zo tegen dat ik de Antillen, Black Jack en You never walk alone overleefde op een handje pinda's.
Bij het verlaten van het feest kreeg iedereen nog een relatiegeschenk mee waarvoor je weer in de rij moest staan.
Die tijden liggen ver achter ons, tegenwoordig is een bank al gelukkig als ze je een memoblokje of een USB stick kunnen overhandigen.
Het gebeurt nog wel eens dat je langs een lopend buffet moet lopen (idiote uitdrukking) en dan denk ik weer aan de overvloedige jaren 80 en weg is mijn eetlust.
We leven nu in een wat snellere tijd blijkbaar, want laatst las ik bij een van mijn fb vrienden de term Running Diner. Ik herinner me trouwens dat er mensen waren die dat eind vorige eeuw ook deden. Dat waren over het algemeen de leden van de Rotary, de Juniorkamer en de Ronde Tafel.
Elke gang was bij een ander thuis, je rende dus van huis naar huis, van voorgerecht naar hoofdgerecht naar dessert (ze zullen vast geen toetje gezegd hebben).
Ik stel me zo voor dat het hedendaagse Running Diner net zoiets is. Er zijn mensen die de organisatie hiervan erg serieus nemen. Die willen een schema voor wie wanneer waar eet, zodat iedereen elkaar spreekt.
Dit heet het Oberwolfach probleem. Dit vraagstuk deed zich klaarblijkelijk het eerste voor in Oberwolfach tijdens een wiskundeconferentie. Het probleem kan dan ook middels een wiskundige theorie opgelost worden. Het gaat me wat ver die oplossing uit de doeken te doen (als mensen hier eten verwachten ze dat je alle gangen verzorgt, dus dan volstaat een stoelendansje), maar op Google is het te vinden.
Wat een gedoe voor een hap eten. Maar goed, als je het je blij maakt, vooral doen.
Wij hebben hier onze eigen variant van lopend buffet en Running Diner. In het winkelcentrum bij ons in de buurt zit een McDonald's. Een groot gedeelte van de route die wij tweemaal daags met de honden lopen is dezelfde als de fans van McDonald's lopen.
En laat Carlie nu ook een enorme McDonald's fan zijn (eigenlijk een fan van eten in het algemeen) en ik moet ernstig opletten, want wij runnen van restje Macflurry naar gevallen beker milkshake, van bakkie met nog wat friet naar een halve hamburger.
Dit eten is niet gezond voor mensen en ook niet voor honden. Heel af en toe bezondigen we ons zelf wel eens aan een Big Mac, maar de honden krijgen alleen verantwoord eten.
Als jullie me dus met een hond aan de lijn zien zwalken, dan ben ik niet aangeschoten, maar dan ben ik op de loop voor het lopend buffet, zodat mijn hond niet de kans krijgt zich te goed te doen aan een Running Diner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten