Examen

Hoe oud en wijs je ook wordt, een examen blijft een zenuwslopend gebeuren. Het is nu 28 augustus 10.00 uur en over twee uur zit ik in de Oval Tower in Amsterdam in een Test Center onder toezicht van een Test Center Toezichthouder, daarbij is er ook nog cameratoezicht. Allemaal om te voorkomen dat wij, slachtoffers van de Wet Financieel Toezicht, frauderen.
Je mag je eigen rekenmachine niet meenemen, daar kan ik me iets bij voorstellen. Ik ben zelf nooit verder gekomen dan een simpel telmachientje, maar er bestaan rekenmachines waar je complete formules in kan zetten. Nu vind ik het zelf al ingewikkeld genoeg om op papier de overdrachtswaarde van een pensioen te berekenen, laat staan dat ik zo'n formule ergens in moet programmeren. Maar goed, geen eigen rekenmachine kan ik nog begrijpen. Maar de pennen worden ook door het Test Center ter beschikking gesteld. Dat vind ik raar, na alle cursussen en workshops bij Reaal heb ik een aardige verzameling mooi gekleurde pennen met het mooie SNS Reaal logo erop. Ik had het wel symbolisch gevonden om met een SNS Reaal pen die vreselijke berekeningen uit te voeren.

Ik heb van het exameninstituut een mail gekregen met uitgebreide instructies van alles wat wel en voornamelijk wat niet mag. Zonder legitimatie kom je er niet in, dat is logisch, dan had ik natuurlijk een veel slimmer type betaald om uit mijn naam 30 keuzevragen te beantwoorden.

Ik kreeg gisteren nog een smsje van het Examen Test Center waarin ik succes gewenst werd en stond er streng onder: vergeet uw legitimatiebewijs niet. Heel attent wel.

Ik heb maandag nog een paar uur geleerd en daarna het boek dichtgedonderd. Ik weet zeker dat als ik nu ga bladeren de paniek zal toeslaan.

Ik heb me behoorlijk voorbereid, ik heb de workshops bij Reaal gevolgd onder de inspirerende leiding van mijn favoriete trainer.  Zelfs van een dramatisch onderwerp als instroom in de WIA maakt ze nog iets boeiends.

Ik heb allerlei berekeningen gemaakt en meerdere proefexamens gemaakt. Daar ben ik voor geslaagd, wat zou het heerlijk zijn als je dat even door kon bellen: "Hallo meneer van het Test Center, u spreekt met Marianne Croes, ik bel even om te zeggen dat ik niet voor 1 maar voor 4 proefexamens ben geslaagd" (even in vertrouwen, voor 1 examen was ik eerst gezakt, maar de tweede keer riant geslaagd). En dat de meneer van het Testcenter dan zou zeggen: "mevrouw Croes, wat een topprestatie van u, ik ga u onmiddellijk vier diploma's opsturen".

Zo werkt het helaas niet, ik ga me straks melden bij het Examen Test Center, met de uitnodiging en mijn legitimatiebewijs en zonder rekenmachine en pen.

Ik hoop wel dat ik mijn leesbril bij me mag houden, zonder dat zie ik het scherm niet eens, laat staan dat ik de ongetwijfeld boeiende stellingen met de drie mogelijke antwoorden eronder op het scherm zie.

Ze zullen toch niet denken dat ik mijn leesbril gemanipuleerd heb en dat ik formules op de pootjes heb laten graveren? Je zou er niets aanhebben omdat je dan je leesbril af moet zetten.

Het laatste examen van enige importantie dat ik de laatste decennia heb gedaan was dat voor de Erkenning.
Dat klinkt wel hè, de Erkenning?.  Dat diploma moet je hebben wil je jezelf Erkend Hypotheekadviseur kunnen noemen. Dat was nog niet in een Test Center, maar in de Jaarbeurs. Met een heleboel kandidaten en een heleboel toezichthouders en de opgaven op papier. Ik zag als een berg op tegen dat examen, maar ik heb het gehaald. Eindelijk erkenning, dacht ik nog.

Ik weet uiteraard nog niet hoe het vandaag gaat, het kan vriezen, het kan dooien, het blijft een momentopname, je hebt je best gedaan en dit zijn nog maar een paar van de bemoedigende opmerkingen van de laatste dagen.

Ik ga in ieder geval goed om me heen kijken daar, ik zal jullie later een uitgebreid verslag doen van het reilen en zeilen in het Test Center in de Oval Office.

Jullie horen van me, ik ga naar de slachtbank. Ach, ik heb mijn best gedaan, het kan twee kanten op. Gaat het de verkeerde kant op ga ik volgende maand weer. Maar eigenlijk wil ik dat niet, ik hou niet van zakken, dus ik bedwing mijn zenuwen, haal diep adem en zie het betrekkelijke van het hele gebeuren in.

Nou, ik ga, ben goed voorbereid en helemaaaaal niet nerveus. Nog even plassen voor ik ga.

28 augustus, namiddag
Daar ben ik weer lieve vrienden, verslagen en gedesillusioneerd. Ik kon de waardeoverdracht van pensioenen dromen, ik wist de sterftetafels zowat uit mijn hoofd. Daar vroegen ze niets over. Er waren een paar vragen bij die naar mijn gevoel helemaal niet in dit examen thuishoorden, ik heb wat dingen moeten gokken en ik heb tweemaal te veel fout gegokt. Gezakt, twee punten te weinig.

Het begon al geweldig. Er zat een oudere (!) man aan de balie die, bij gebrek aan een echt beroep, al die zenuwelijers moest ontvangen, ze een sleutel voor een safe moest overhandigen en de kandidaten in het bezit moest stellen van de tabellen (waaronder de vandaag helaas overbodige sterftetafels), de pen en de rekenmachine

Ik overhandigde hem keurig mijn legitimatiebewijs en de uitnodiging van het Test Center, hij bekeek me meewarig en zei op trieste toon: "dat u dit nog moet doen op uw leeftijd".

Ik ga er maar vanuit dat hij dat zei op basis van mijn geboortedatum op mijn legitimatie en dat hij geen schatting had gemaakt na bestudering van mijn kop. Ik had namelijk behoorlijk wat tijd besteed aan de maquillage. Met resultaat, al zeg ik het zelf.
Ik haat dat soort opmerkingen, wat moet ik dan op mijn leeftijd? Op de bank zitten met steunkousen aan, met de rollator naar Albert Heijn en een keer per week naar de bingo?
Hij liet het klinken of ik kwam voor een screentest voor een trapeze-act of zo.  Op mijn leeftijd, hoe haalt hij het in zijn grijze kop?

Hoe dan ook, ik laat mijn boeken even met rust en ga in het najaar weer een keer. We gaan nu richting namiddag, ik ga mijn verdriet verdrinken in de witte wijn.

Nog een keer de stress, ik begon dit verhaal met "hoe oud en wijs ook". Ik voel me niet wijzer, maar wel een stuk ouder dan vanmorgen, en dat allemaal door de tactloze grijze man achter de balie van het Test Center.