Klufter

Een dame scheldt niet

Ze zijn overal, we komen ze allemaal wel eens tegen: antisociale persoonlijkheden.

Wij wonen in een leuk huis, in een leuke buurt met aardige buren.  Volgens programma's als "Bonje met de buren" is er in elke straat in Nederland wel een burenruzie.

Tot voor kort geleden was mijn leven burenruzievrij (afgezien van de klagende buurman die tijdens een vakantie van mijn ouders zo kwaad was door het tienerlawaai van ons en onze vrienden dat hij kwam klagen en die man had gelijk). Ik heb in mijn leven op diverse adressen gewoond en diverse buren gehad.
Buren zoek je niet uit en je hoeft niet met allemaal goede vrienden te zijn, maar je groet elkaar en let op elkaars huis tijdens vakanties.

Hier in ons rustige buurtje in Almere Buiten zitten we de laatste jaren midden in een Bonje met de Buren setting.

Tegenover ons woont een man, hij woonde er eerst met zijn moeder. De overigens heel aardige moeder is een jaar of twee geleden overleden en sindsdien woont de wees van een jaar of 68 alleen.

Op een gegeven moment had de man honden, herplaatshonden, grote jachthonden. Een van de honden heeft eerst onze Golden Retriever Joy aangevallen. Joy was zo geschrokken dat ze zich dood hield. Voor de hond een prima reactie, voor de baas een bloedstollend moment.

Kort daarna werd onze Casper, toen nog een pup, door een van deze beesten aangevallen.
Het vervelende is dat wat een hond tijdens zijn puppentijd meemaakt nooit meer vergeten wordt.
Wij zijn tijdens de opvoeding van een pup altijd druk bezig met te zorgen voor positieve ervaringen.

Met Casper is dat uitermate goed gelukt, het is een vrolijke, open hond.Hij is niet dominant, zal niet aanvallen maar laat ook niet over zich lopen. Zijn enige negatieve ervaring is de aanval door de buurhond.
Hoe geweldig Casper ook is, hij is niet vergevingsgezind en hij heeft het geheugen van een olifant.
Hij moet die honden niet, hij moet die man niet en hij moet zelfs het oude busje van die man niet.

Een van de honden van de man heeft zijn sporen, zijn tandensporen mag ik wel zeggen zo links en rechts in de buurt achtergelaten. Een buurvrouw is gebeten in haar bovenbeen, ze moest in het ziekenhuis behandeld worden. Ze heeft nog een litteken en durft zelfs niet langs het huis van die man te lopen. Een kindje is in haar arm gebeten.
Onze buurman is gebeten in zijn buik, ook hij is in het ziekenhuis behandeld, heeft een litteken. De buren durfden hun jonge kinderen niet meer buiten te laten spelen.

Casper blaft zelden en dat is gelukkig want hij heeft een zwaar en indringend geluid. Twee zomers geleden zat ik na een zware werkdag met Herman in de tuin toen het blaffestijn weer losbarstte (Casper in de tuin en de roedel van inmiddels drie honden van de buurman buiten de tuin).  Ik zat er even doorheen en gilde tegen Herman: "daar is die klootzak weer". Niet netjes en niet ladylike.

Een paar dagen later liep ik van het station naar huis en de buurman stond mij compleet met zijn roedel op te wachten. Van de meeste buren zou ik dat gezellig vinden, dit welkomstcommitee vond ik minder.De buurman had zijn tekst ingestudeerd en sprak:"als jij denkt dat je mij ongestraft klootzak kan noemen...." Conform de instructies van de politie heb ik niet gereageerd en liep ik met een nietsziende blik langs hem heen.  Voor mij een topprestatie. De man had duidelijk niet gerekend op een nonreactie en riep mij na:"Gore slettebak, je kan beter gaan verhuizen want ik ga het je heel moeilijk maken".  Nu zijn er periodes in mijn leven geweest dat ik me aangesproken had gevoeld door dat "slettebak" maar die tijd ligt lang achter me.

Dit incident is op schrift gesteld en toegevoegd aan het inmiddels lijvige dossier bij de politie. Een dossier vol meldingen want een aangifte van hondenbeten, mishandeling en bedreiging is niet zomaar gedaan.

Tot de dag dat Herman mij op kantoor belde met de melding dat een van de honden van de buurman hem in zijn arm had gebeten, Herman is naar de dokter en de politie geweest en eindelijk, daar was ie dan: de aangifte.

De bijthond kreeg een muilkorfgebod en de buurman het advies het pad langs onze tuin te mijden.  De muilkorf kwam er,maar de buurman "laat zich de wet niet voorschrijven en loopt waar hij wil'. Hij heeft er geen boodschap aan dat hij op minstens 5 manieren op het uitlaatveld kan komen, wij kunnen maar op 1 manier van en naar ons huis.

We hebben een uitgebreide correspondentie gevoerd met de man, ik heb minstens drie keer mijn excuses aangeboden voor mijn uitroep (klootzak). Het had hem blijkbaar nogal aangegrepen want hij bleef erop terugkomen. Uiteindelijk nam ik het besluit weer een gesprek met hem aan te gaan. Iedereen was er op tegen en toen de politie na een zoveelste gesprek met de man bij ons verslag kwam doen, werd een confrontatie mij dringend afgeraden. Want "met die man valt niet te praten" aldus de sterke arm en onze beste vriend.


Inmiddels zijn er twee honden verdwenen, hij heeft er nog een, een teefje. We hebben een tijd geen last gehad en we waren niet meer op onze hoede.Tot gisterenavond. Ik stond op het punt met Carlie de laatste ronde te doen, Carlie was al aangelijnd,op dat moment begint Casper te blaffen. Zijn boze blaf voor de boze buurman.
Ik ben van nature al confrontatiemijdend maar als mijn  honden gevaar lopen neem ik helemaal geen risico. Ik bleef dus in de tuin staan. Herman kwam op het lawaai af en liep de poort uit het pad op, alwaar de buurman met iemand stond te praten. Zolang die man in de buurt is ga ik de tuin niet uit. Ik probeerde Herman nog tegen de houden. Niets helpt bij deze man, wij zijn toch altijd de gebeten hond.

Herman wilde zijn roedel (ons alle drie beschermen) en had er niet op gerekend dat Casper achter hem aan de poort uitglipte. Mijn hart stond stil, helemaal toen ik hoorde piepen.

Onze buurman had Casper een harde trap in zijn zij gegeven en nu is de maat vol. De hond doet niets anders dan blaffen als hij langskomt. Ik lag op mijn knieën met mijn armen om Casper heen. De buurman zei iets, ik weet niet wat.En tot mijn grote schande zei ik in mijn stress en kwaadheid "Hufter".

Kwaad zijn we, niemand maar dan ook niemand mishandelt onze honden.

Een tijd geleden noemde ik hem klootzak en nu zei ik hufter. Onderling in de buurt noemen wij hem al heel lang: Klufter. Een combi van twee scheldwoorden die een dame niet hoort te bezigen. Maar kom aan mijn honden, dan ben ik eerst hondenbaas en daarna, ver daarna pas dame.

En zeg nou zelf:: Klufter, het bekt wel lekker toch?

P.S. Met Casper lijkt alles goed te zijn, godzijdank

Dit gaat niet om honden-maar om mensengedrag