Nieuwbouwwoning

Wat een verdriet

Hij leek helemaal niet meer op de vrolijke, zelfverzekerde jongeman waarvoor ik vorig jaar een hypotheek had geregeld Zij vriendin en hij waren zo blij met hun nieuwbouwwoning.
Het was toen al wel duidelijk dat hij het leven heel serieus nam. Leven bij de dag, de bloemetjes buiten zetten, de boel de boel laten, allemaal uitdrukkingen die niet bij hem pasten.
Als ik om een extra loonstrook of een kopie dagafschrift vroeg kwam hij meteen met het gevraagde papier naar kantoor rennen. Hij had het al gekopieerd en zelfs in een mapje gedaan. Het liefst had hij van elk ingeleverd document een schriftelijke ontvangstbevestiging.
Ik kon het allemaal van hem hebben, hij was aardig en uitermate beleefd.
Als hij belde zei hij zijn voor-en achternaam, zijn adres en bouwnummer van de gekochte woning.
Bijzonder vond ik dat, ik ben gewend aan een makkelijke omgang met mijn klanten.  Ze worden weliswaar steeds jonger ( ik reken regelmatig terug als ik een geboortedatum zie omdat het mij bijna onmogelijk lijkt dat iemand uit 1990 een huis kan kopen) maar ze noemen me allemaal bij mijn voornaam. Daar hou ik van, een gemakkelijke en losse omgang.
De meesten roepen als ze me bellen: Ja, met Remco of Nathalie en Remco of Nathalie verwacht dan dat ik weet wie ze zijn en dat ik uit mijn hoofd elke vraag kan beantwoorden.Dat kan ik meestal ook. Gedurende het hypotheektraject heb ik ze allemaal paraat, mijn klantjes en hun complete dossier. Als het traject afgerond is moeten ze plaatsmaken voor de volgende Remco of Nathalie


Hij  bleef beleefd, hij bleef u zeggen en mevrouw,  als hij mailde zette hij wel mijn voornaam bij de aanhef en ging dan verder met "u". Hij ging er nooit van uit dat ik alles wel wist. Een aardige en bescheiden jongen.

Vorige week belde hij voor een afspraak. Zij vriendin wilde de relatie verbreken en hij wilde daar met mij over praten

Ik had met hem te doen en heb hem laten praten, heb hem gerustgesteld, denk ik, hoop ik.
In mijn vak is niet alleen het diploma Erkend Hypotheekadviseur belangrijk, levenservaring komt ook van pas.


Hij zat verslagen tegenover me,  ik zag hem opeens als een kind dat verdriet heeft, een kind dat getroost en gerustgesteld moet worden.
Hij kon van pure stress en emotie haast niet praten. Na een diepe zucht zei hij met tranen in zijn ogen en een trillende stem:

"Ik heb haar aldoor blindeloos vertrouwd maar we botsten steeds meer tegen elkaar, ik denk dat er nog iets achterspeelt maar ik kan mijn vinger niet op de pleister leggen".

Een geweldige zin, maar ik kon er niet om lachen. Ik had alleen maar met hem te doen en ik hoop dat het goed komt met die twee. Ze is tijdelijk de deur uit, misschien is het goed even afstand te nemen en ik hoop dat ze het daarna nog een keer proberen.  Ik hoop dat ze over tijdje weer blij kunnen zijn, met elkaar en met hun nieuwbouwwoning.