Bekentenis

Aan het eind van dit bewogen jaar ga ik jullie een bekentenis doen:
Ik ben geen 39 meer.

39-

Zo, dat is eruit. Verbaasd?
Waarschijnlijk niet, maar toch dank ik iedereen voor de "Gefeliciteerd met je 39e verjaardag" kaarten van de afgelopen jaren en jaren.

Hoewel mijn geest tot in de eeuwigheid 39 wil blijven vertelt de spiegel mij een ander verhaal.

Je kunt lijnen wat je wilt, maar je lichaam verandert op een bepaalde leeftijd. Soms sta ik tevreden voor de spiegel mijn adem in te houden. Dat vergeet ik in de loop van de dag  tot ik een collega rijpere vrouw met een uitpuilende maag zie lopen of nog erger als ik mijzelf in een spiegel of een winkelruit zie.  Dan houd ik mijn adem in tot ik niet meer kan, hap naar lucht als een drenkeling en stop weer met ademen tot ik alleen ben of achter een tafel of zo kan zitten.

Lijnen is niet meer zo simpel als je 39+ bent en goed bewegen is onmogelijk als je 39+ bent en net aan je voet geopereerd.
Ik heb toegegeven en wat kleding een maatje groter besteld. Aangezien mijn hele volwassen leven gewijd is aan de jojo bevat mijn klerekast een scala aan maten.
De kleinere maten voor als ik afval en de grotere bewaar ik ook voor als ik toch weer aankom.

Er is ook kleding die je niet meer moet dragen als je 39+ bent, slank of niet. Sommige outfits matchen gewoon niet meer met je kop.

Je haar is ook zo'n issue. Vroeger had ik dik haar, soms lang, soms kort.

Hebben jullie ook gemerkt dat je je eigen pluspunten niet op waarde schat als je ze hebt?
Als ik nu een foto van mezelf zie van voor mijn 39e, denk ik "Wow".  Hoewel het afhankelijk van de jojo was, ben ik vaak best slank geweest. Ik zie op zo''n foto dan een slanke vrouw met een dikke bos donkerbruin golvend haar en ik weet nog wat ik dacht toen die foto genomen werd, ik dacht: "" Oh god, ik heb een puistje op mijn voorhoofd, als je dat maar niet ziet".
Nu heb ik heimwee naar mijn haar van toen. Onze kapster Meniek zei laatst zachtjes in mijn oor (de schat, ze wilde niet dat Herman het hoorde) "Mejan, ik moet je haar anders knippen, want het wordt hier een daar wat dunner".

Dan heb je nog de kwestie van de make-up. Ik ben mijn hele leven een enthousiaste smoelensmeerder geweest.  Foundation, oogschaduw, mascara, kohlpotlood, blusher en lippenstift. Jarenlang heb ik vuurrode lipstick gedragen. Tot ik op een dag bij een parfumerie op zoek was naar mijn vaste merk en kleur en er een bereidwillige piepjonge, beeldschone verkoopster naar mij toe kwam en zei: "Mevrouw, op uw leeftijd kunt u beter kiezen voor een wat zachtere tint".
De genadeklap bracht ze me toe bij de oogschaduw: "U kunt beter een matte eyeshadow gebruiken, de glanzende gaat in de rimpels op uw oogleden zitten".

In shock verliet ik de winkel met een zachtbeige lipstick en matte beige ogenschaduw.

Zo verval je tot rimpelige, kleurloze bejaarde, als je dat accepteert.

Ik accepteer dat niet, ik trek een vrolijke jurk (maatje extra)aan en één hooggehakte laars (die andere komt ook wel weer) ik smeer oogschaduw op mijn ogen (beetje mat, beetje glans) doe donkerroze lipstick op (compromis), lak mijn nagels in een felle kleur. Dan fohn ik mijn haar conform de instructies van Meniek.en kijk blij in de spiegel.

Natuurlijk, ik ben geen 39 meer en ik zie ook wel dat er hier een daar een rinpeltje bijkomt. Ik zie mezelf zoals ik nu ben: Een mollig en rijper tiepje dat aan een nieuwe stap in haar carrière begint. En ik voel me geen dag ouder dan 39.

Wie maakt me wat? 2015, kom maar op.

Wel adviseer ik al mijn jongere zusters te genieten, van hun slanke, gladde lijf, Hun mooie dikke haar, hun glanzende eyeshadow en hun high heels. Vergeet de kleine onvolmaaktheden, later ben je jaloers op wie je toen was. Neem dat maar aan van een 39+ vrouw.

(Over)stappen

De laatste blog is van weken geleden en de laptop is weer beter en thuis. Ik kan dus weer los gaan. Het stappen gaat nog niet vlekkeloos, dus mijn leven speelt zich nog voornamelijk binnenshuis af. Als ik, ook in huis, loop moet ik nog wel mijn ziekenhuissandaal aan. Ik heb de keus tussen een schoen aan de andere voet (dan is het goede been langer) of geen schoen (dan is goede been korter). In beide gevallen schommel ik rond als een hoogbejaarde. Als ik de schoen niet nodig heb is hij in bewaring bij Casper. Ik hoef er maar om te vragen en hij komt hem brengen.

Casper en onze schoen

Dat ik niet blog wil natuurlijk niet zeggen dat er niets gebeurt. Al mijn schrijfinspiraties worden ingezet voor het ondernemingsplan, de website en het "scheidendoejezo" boekje. Ik ga binnenkort even met het UWV in de slag om aan het proces: "Een onderneming starten vanuit de WW" te beginnen.

Het is weer eind van het jaar en de massale zorgverzekering overstapactie is weer begonnen. Hebben jullie je daar wel eens in verdiept? Ik heb er, met voet hoog, eens naar gekeken maar ik blijf waar ik ben. Overstappen is trouwens helemaal niet eenvoudig in mijn toestand.

Ik zit al jaren bij het Zilveren Kruis en ben daar heel tevreden over. Herman is verzekerd bij Menzis en hij is ook loyaal aan zijn clubje.

Je kunt allerlei vergelijkingen uitvoeren en misschien is er bij een andere maatschappij een premievoordeeltje te behalen. Aan het idiote eigen risico zitten we sowieso vast.

Herman heeft het wel eens vergeleken voor ons allebei, dan gingen we samen € 3,- minder betalen. En dan volgend jaar?  Moet je je dan weer door die hele ellende doorworstelen?

Ze hebben ons aardig te pakken, die maatschappijen. We worden elk jaar weer gek gemaakt, we zijn avonden bezig met vergelijken en een aantal mensen stapt over. Daar houden de verzekeraars hun personeel wel mee bezig gelukkig.
Ze moeten mensen inschrijven en uitschrijven, ze ruilen van klanten eigenlijk.
Misschien een plan om iedereen blijft korting te geven? Dat is veel minder arbeidsintensief. Geef al die mensen voor elk jaar dat je ze trouw waren een euro korting per maand. Vertroetel je bestaande klanten in plaats van ze in te ruilen voor nieuwe kneuzen.

Minister Schippers opperde dat het een goed idee was al die verzekeraars te dumpen en één volkszorgverzekeringsclub op te richten.
Dat is briljant, ik had het zelf kunnen bedenken.

We zijn allemaal verzekerd bij "Het Kruis des Volks", we kunnen kiezen uit een aantal pakketten. Een soort keuzemenu.
Je verzekert je voor de risico' s die je loopt,  er zijn trouwens te verzekeren zaken waar ik best aan wil meebetalen, dus een deel omslagstelsel is prima.

Kinderen zijn de toekomst, dus ik wil best doneren voor kraamhulp. De kans dat wij zelf een beroep zullen doen op kraamhulp is uitermate klein.

Er zijn mensen die volkomen afhankelijk zijn van hulp. Daar moeten we met zijn allen voor dokken,

Oude en demente mensen hebben recht op een fatsoenlijke verzorging, dus ik betaal mee voor jouw kraamhulp en jij voor mijn dementie of vrijwillige euthanasie.

Al die mensen die nu administratief bezig zijn met de volkomen overbodige eindejaars overstapactie, zetten we in als kraamhulpen en bejaardenverzorgers.

Ik en Edith moeten het nog uitwerken, maar we komen erop terug.

Intussen is mijn ziekenhuissandaal in verzekerde bewaring bij Casper

Lab of Lap

Op facebook ben ik lid van een aantal besloten groepen. Ik weet niet hoe je dat noemt,of je nou lid bent van zo'n groep of aangesloten bent, maar jullie weten wat ik bedoel. De beheerder van een besloten groep heeft veel macht.
Je meldt je aan en je wordt al dan niet geaccepteerd, als je geaccepteerd wordt moet je daar dankbaar voor zijn, want acceptatie in een besloten groep is een eer. Ik ben bijvoorbeeld lid van een groep met de veelzeggende naam "Nederlandse Labrador Vrienden".

Het is best leuk om al die verhalen te lezen van mede-labradoreigenaren, het is nuttig om ervaringen uit te wisselen en het is geweldig om al die foto's van aanbiddelijke puppy's te zien. Ik heb ontdekt dat een beetje hondenkenner tegenwoordig pupperds zegt in plaats van puppy's. Vraag me niet waarom, puppy's of pupperds, de filmpjes blijven leuk.

Nu we het toch over taal hebben, ik heb best moeite met van die clichématige, zogenaamd grappige woordspelingen. Zoals een verkoopster bij een drogisterij die, als je braaf staat te wachten om te mogen afrekenen, in het voorbij rennen jolig roept: "Een monumentje, hoor".
Wat ik ook vreselijk vind is als je oude oom aankondigt dat hij nog een leuke "Anneke Dote" kent.
Ik kan niet lachen om die versleten woordgrapjes .Er zijn ook mensen die op je verjaardag niet gewoon "gefeliciteerd" zeggen of voor mijn part "van harte", nee ze zeggen "gefeliciflapsteerd". Ik hou er niet van. In de besloten labradorgroep schrijven wij als Luna of Bobby jarig is : "gefelicilabsteerd"

Want wij, labradorkenners, zeggen niet alleen "pupperds", wij noemen onze Labrador kortweg Lab. Wij hebben ook leden in onze besloten groep die hun Lab Lap noemen. Dat vind ik nou weer raar, als ik zeg: "ik heb een zwarte lab" heb ik het over de hond en niet over een sprei of een fleecedeken.
De lapzeggers wensen de jarige honden dan weer een "gefelicilapsteerd".

Ik etaleer Casper ook op onze besloten groep op zijn verjaardag, dan krijgt hij, voor de foto, een slinger om zijn nek die we een paar dagen later op Koninginnedag zelf omdoen. Sommige mensen zetten hun lap een feestmutsje op, maar daar zijn wij niet zo van, Cas en wij. Op zijn verjaardag kijk ik in de loop van de dag af en toe wie onze kanjer felicilabsteert en van welke collega-labs (of lappen) hij kwispels, poten en lebbers krijgt.

Ik heb ontdekt dat je in zo'n groep nooit je mening moet geven. Voor je het weet heb je pagina's vol verontwaardigde reacties. Iedereen weet beter wat het beste voor een lab is. Als je bijvoorbeeld zou posten dat je je hondenvolkje getracteerd hebt op een lekker kluifje, blijkt dat kluifje vergif te zijn. Of lees je opeens dat er honden in net zo'n kluifje gestikt zijn. Je kunt dan niet anders dan de kluifjes die je nog had weggooien en je schuldig voelen omdat je je beesten aan dit gevaar hebt blootgesteld.

De labs mogen meer niet dan wel, overal dreigt gevaar. Wat ook niet op prijs wordt gesteld in een serieuze besloten groep is humor. Je mag labiel zijn of je belabberd voelen, je mag niet jolig zijn.

Dat heb ik gemerkt toen ik reageerde op een vraag hoe het gesteld was met de opvoeding van je lab en jou. Ik heb naar waarheid verteld dat Casper het prima geregeld had, wij hebben in zijn ogen allebei onze taken om zijn leven te veraangenamen en hij heeft ons uitstekend onder controle.
Dat was erg fout, want je moet leiding geven en je hond mag niet de baas zijn, 3 bladzijden vol ernstige vermaningen kreeg ik. Er was slechts één mede-labeigenaar die een vrolijk "hahahaha" liet lezen.

Ik heb me maanden aan de groepsregels gehouden : "geen humor" en mijn eigen regel "geen discussie". Tot er afgelopen week een post was van een lapvrouwtje dat zich zorgen maakte om de grootte van de geslachtsdelen van haar mannelijke lap. Casper ligt regelmatig op zijn rug met zijn hele pasen-en- pinksteren (zo noemde oma dat) in de lucht en ik heb me nog nooit afgevraagd wat de normale lapmaten zijn. Ik heb die verontruste bazin als commentaar gegeven dat de lapmannen in ieder geval zelf geen complexen zullen krijgen en ze zien elkaar wel natuurlijk. Casper gooit zijn poot soms zo omhoog dat hij staat te wankelen, maar ik heb nog nooit twee reuen elkaar stiekem de maat zien nemen.

Ik had nog niet op "plaatsen" getikt of ik had al spijt. Ik log voorlopig niet in op de besloten lapgroep, er zijn natuurlijk hele discussies gaande over de maat van de piemel en de ballen van je lab. Iedereen blijkt opeens deskundig te zijn op dat gebied. Ik vermoed dat ik niet meer kan inloggen, ik zal wel geroyeerd zijn wegens belabberd commentaar.  Want ook die macht heeft de beheerder van een besloten groep. En anders zijn er wel beslotengroepsleden die eisen dat iemand die de Lap niet serieus genoeg neemt verwijderd wordt.

Dag schroef

Uit mijn sterkte/zwakte analyse blijkt dat ik erg ongeduldig ben. Dat klopt, want ik ben nu ongeduldig omdat de reparatie van mijn laptop zo lang duurt en omdat ik, zes weken na mijn operatie, nog steeds geen lange wandelingen mag maken.

Als ik blog, doe ik dat beneden op de laptop, maar de laptop is ziek en ik ben kreupel.
We hebben boven een computer. In ons studeerkamertje kan ik prima studeren (het woord zegt het al), ik kan daar ook rapporten maken en heb de laatste dagen vol enthousiasme gewerkt aan een ondernemingsplan.
Maar een blog is laptopwerk, lekker aan de eettafel met man en honden in de buurt, eventueel een voet op een andere stoel en de televisie aan.
De laptop is er dus niet en ik ren de laatste weken ook niet zo makkelijk de trap op en af.

Een blog dient zich spontaan aan en moet even spontaan geschreven worden. Als ik eerst mijn niet-afwikkelbare schoen aan moet, een kruk moet pakken en naar boven moet strompelen is mijn inspiratie verdwenen voordat de desktop is opgestart.

Vanaf vanmorgen kan ik weer wat makkelijker naar boven, want de schroef, die zes weken de tijd heeft gehad mijn kromme teen recht te trekken, is eruit. Je voelt je nogal kwetsbaar met een uitstekende schroef. Die wil je niet stoten.

Wij hebben ons vanmorgen om 8.30 gemeld in het Flevoziekenhuis, er moest eerst een foto gemaakt worden en om 9.30 hadden we een afspraak met de orthopeed.

De foto werd gemaakt door een zeer meelevende vrouw. Ze zag mijn voet en riep spontaan:"Oh, wat heeft u een pijn gehad". Ze had 20 jaar geleden een soortgelijke operatie ondergaan en ze werd nog misselijk bij de herinnering. Haar andere voet moet ook nog, maar ze durft niet. Ik vond dat een hele opsteker, ik vond zelf namelijk dat ik me wel wat aan lag stellen, vooral de eerste twee weken.
Ik knapte helemaal op van dit lotgenotencontact. Ik ging 6 weken geleden het ziekenhuis in met het idee dat ik een wat uitgebreide pedicure moest ondergaan en ben vervolgens weken aan het vloeken en janken geweest.

Toen naar mijn favoriete orthopeed. Een aardige en snelle man. Zo'n type van niet zeuren. Dat wist ik nog van de drieminuten diagnose. Het meest uitgebreide gesprek met die man heb ik gehad toen ik al op de operatietafel lag en toen was ik er niet echt flamboyant en ad rem.

Het was druk op de afdeling orthopedie. Tussen alle krukken, rolstoelen en orthopedische schoenen rent een kleine blonde vrouw van middelbare leeftijd rond. Het is haar taak de mapjes bij de balie op te halen en de kreupelen naar de juiste dokter te begeleiden.  Ik had deze dame de vorig keer al bestudeerd, ik heb enorm waardering voor mensen met oog voor detail en zij past de kleur van haar ogenschaduw aan bij de kleur van haar crocs (vandaag hardroze).

Ik moest mijn geopereerde voet uitkleden en even daarna kwam de dokter binnenrennen. Hij vond dat mijn voet er prachtig uitzag. Dat is een kwestie van smaak, zelf noem ik een opgezwollen voet met meerdere verse littekens, waarvan de grootste een centimeter of tien is en nog korsterig, niet prachtig.

Toen kwam het moment waar ik als een berg tegenop had gezien, de verwijdering van de schroef. De dokter rende de kamer uit (ik hoop dat hij nooit een van zijn eigen operaties hoeft te ondergaan, want die man kan niet langzaam lopen) en kwam terug met een combinatietang. En floep, weg was de schroef.

Nou dacht ik in mijn nooit aflatende optimisme dat ik vanmiddag wel weer honden zou kunnen uitlaten, de snelle dokter keek me aan of ik gek was bij deze suggestie. Ik moet het heel langzaam opbouwen, mag vanmiddag een normale schoen proberen ( een half uurtje) en af en toe een klein stukje lopen

Ik vind dat ik al veel te lang in de ban van de voet ben, maar zei mijn snelle orthopeed ongeduldig:"het is pas zes weken geleden". Hij werd weer ongeduldig en wel van mijn ongeduld.
Ik wed dat zijn sterkte/zwakte analyse op de mijne lijkt.