dinsdag 2 december 2014

Dag schroef

Uit mijn sterkte/zwakte analyse blijkt dat ik erg ongeduldig ben. Dat klopt, want ik ben nu ongeduldig omdat de reparatie van mijn laptop zo lang duurt en omdat ik, zes weken na mijn operatie, nog steeds geen lange wandelingen mag maken.

Als ik blog, doe ik dat beneden op de laptop, maar de laptop is ziek en ik ben kreupel.
We hebben boven een computer. In ons studeerkamertje kan ik prima studeren (het woord zegt het al), ik kan daar ook rapporten maken en heb de laatste dagen vol enthousiasme gewerkt aan een ondernemingsplan.
Maar een blog is laptopwerk, lekker aan de eettafel met man en honden in de buurt, eventueel een voet op een andere stoel en de televisie aan.
De laptop is er dus niet en ik ren de laatste weken ook niet zo makkelijk de trap op en af.

Een blog dient zich spontaan aan en moet even spontaan geschreven worden. Als ik eerst mijn niet-afwikkelbare schoen aan moet, een kruk moet pakken en naar boven moet strompelen is mijn inspiratie verdwenen voordat de desktop is opgestart.

Vanaf vanmorgen kan ik weer wat makkelijker naar boven, want de schroef, die zes weken de tijd heeft gehad mijn kromme teen recht te trekken, is eruit. Je voelt je nogal kwetsbaar met een uitstekende schroef. Die wil je niet stoten.

Wij hebben ons vanmorgen om 8.30 gemeld in het Flevoziekenhuis, er moest eerst een foto gemaakt worden en om 9.30 hadden we een afspraak met de orthopeed.

De foto werd gemaakt door een zeer meelevende vrouw. Ze zag mijn voet en riep spontaan:"Oh, wat heeft u een pijn gehad". Ze had 20 jaar geleden een soortgelijke operatie ondergaan en ze werd nog misselijk bij de herinnering. Haar andere voet moet ook nog, maar ze durft niet. Ik vond dat een hele opsteker, ik vond zelf namelijk dat ik me wel wat aan lag stellen, vooral de eerste twee weken.
Ik knapte helemaal op van dit lotgenotencontact. Ik ging 6 weken geleden het ziekenhuis in met het idee dat ik een wat uitgebreide pedicure moest ondergaan en ben vervolgens weken aan het vloeken en janken geweest.

Toen naar mijn favoriete orthopeed. Een aardige en snelle man. Zo'n type van niet zeuren. Dat wist ik nog van de drieminuten diagnose. Het meest uitgebreide gesprek met die man heb ik gehad toen ik al op de operatietafel lag en toen was ik er niet echt flamboyant en ad rem.

Het was druk op de afdeling orthopedie. Tussen alle krukken, rolstoelen en orthopedische schoenen rent een kleine blonde vrouw van middelbare leeftijd rond. Het is haar taak de mapjes bij de balie op te halen en de kreupelen naar de juiste dokter te begeleiden.  Ik had deze dame de vorig keer al bestudeerd, ik heb enorm waardering voor mensen met oog voor detail en zij past de kleur van haar ogenschaduw aan bij de kleur van haar crocs (vandaag hardroze).



Ik moest mijn geopereerde voet uitkleden en even daarna kwam de dokter binnenrennen. Hij vond dat mijn voet er prachtig uitzag. Dat is een kwestie van smaak, zelf noem ik een opgezwollen voet met meerdere verse littekens, waarvan de grootste een centimeter of tien is en nog korsterig, niet prachtig.

Toen kwam het moment waar ik als een berg tegenop had gezien, de verwijdering van de schroef. De dokter rende de kamer uit (ik hoop dat hij nooit een van zijn eigen operaties hoeft te ondergaan, want die man kan niet langzaam lopen) en kwam terug met een combinatietang. En floep, weg was de schroef.

Nou dacht ik in mijn nooit aflatende optimisme dat ik vanmiddag wel weer honden zou kunnen uitlaten, de snelle dokter keek me aan of ik gek was bij deze suggestie. Ik moet het heel langzaam opbouwen, mag vanmiddag een normale schoen proberen ( een half uurtje) en af en toe een klein stukje lopen

Ik vind dat ik al veel te lang in de ban van de voet ben, maar zei mijn snelle orthopeed ongeduldig:"het is pas zes weken geleden". Hij werd weer ongeduldig en wel van mijn ongeduld.
Ik wed dat zijn sterkte/zwakte analyse op de mijne lijkt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten