Lange tenen

Het is bijna zover, nog even en dan gaat de orthopeed in het Flevoziekenhuis mijn voet onder handen nemen.
Het heeft nog heel wat voeten in de aarde gekost voor we zover waren, Eerst ben ik onder behandeling geweest bij een Podologe. Ik hoopte even dat mijn voetprobleem zonder bloedvergieten en narcose opgelost zou kunnen worden.

Daar zag het ook even naar uit.. Een paar maanden geleden had ik een afspraak bij een Podologe bij ons om de hoek, Natuurlijk eerst even gegoogeld, er waren maar twee reviews. Een van de twee meldde dat deze podologe meteen zag wat er in de voet aan de hand was. Deze uitdrukking, tezamen met het feit dat deze podologe aangesloten is bij de Stichting Loop (voor het geval de dingen niet lopen zoals verwacht) was aanleiding om een afspraak te maken.

De podologe zelf was op een wandelvakantie, maar ze had gezorgd voor een vervangster die haar praktijk tijdens haar afwezigheid op dezelfde voet zou voortzetten. Een aardige meid, de vervangster, ze zette haar beste beentje voor en verzekerde mij ervan dat ik met een paar speciaal gemaakte steunzolen weer pijnloos zou kunnen lopen.

Een week later kon ik mijn steunzolen halen en jullie zullen begrijpen, ik trappelde van ongeduld. Na een paar uur stond ik al op voet van oorlog met die krengen, de pijn was erger dan ooit. Dus, met lood in de schoenen, een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. De orthopeed pakte mijn voet en sprak met gezag: "Daar een schroefje, daar een zenuw eruit en daar een plaatje in, even hechten, dan zes weken revalideren met een slipper en dan kunt u weer lopen".

Mijn Italiaanse schoonzoon is dol op het liedje: "een boutje en een moertje en een schroefje en een nippeltje".  Daar moet ik de hele tijd aan denken : "een plaatje en een draadje en een schroefje en een slippertje".

De steunzolen bleken voor mijn probleem totaal geen oplossing en dat heb ik de podologe gemaild. Ik hoorde niets, dus nog maar even een mailtje, er kwam een nota. Nog een keer gemaild, er kwam een herinnering,  Nog een mail waarin ik mijn onvrede uitsprak gestuurd. Er kwam een onvriendelijke mail terug waarvan de strekking "gewoon betalen en niet zeuren" was.
Gelukkig hadden we stichting Loop, mailtje gestuurd aan stichting Loop. Na heel wat hatelijke mails van en naar de podologe toch maar een afspraak met haar gemaakt. Dit op verzoek van Loop. Mevrouw de Podo moest beoordelen of steunzolen in mijn geval wel of niet de oplossing waren.

Ik stond inmiddels op behoorlijk gespannen voet met deze dame, mijn klacht was duidelijk tegen het zere been. Ze probeerde het probleem nog in de schoenen van haar vervangster te schuiven. Maar ja, ik hield voet bij stuk en ze moest toegeven dat mijn pijn niet met een steunzool te verhelpen was.

Ze maakte een echo van mijn voet en ze kon niet anders dan de diagnose van de orthopeed bevestigen, sterker nog, ze zag dat de andere tenen in de toekomst voor ernstige problemen zouden gaan zorgen en ze zag er geen been in me dat vast in het vooruitzicht te stellen.  Ze had er zelfs duidelijk plezier in. Er kon opeens een heel zuinig lachje af, want ze had bedacht dat ik vermoedelijk toch eens aan die steunzolen zou moeten, dus dan kon ik die van haar net zo goed houden. Dus rekening betalen en streep eronder. We hebben de steunzolen teruggegeven. Het kleine lachje verdween, ze was duidelijk op haar teentjes getrapt, ze stond meteen op en schopte ons min of meer haar kamertje uit.

Mocht ik ooit steunzolen nodig hebben, niet bij haar. Dan zoeken wel iemand die doorheeft dat een mens meer is dan een voet. Normaal ben ik niet zo star, maar in dit geval houd ik mijn poot stijf.