Vandaag is de dag na gisteren en omdat ik jullie allemaal zo verveeld heb met mijn examenstress hebben jullie recht op een verslag van een van de zwaarste dagen van mijn leven.
Ik had een goede nacht gehad. Dat vind ik eigenlijk een ziekenhuisterm. Zo van "Heeft de operatiepatiënt een goede nacht gehad?". Ik denk dat ik deze term gebruik omdat de operatie over een week of twee gaat plaatsvinden. Dat Herman dan de volgende dag aan me vraagt: "En, heb je een goede nacht gehad".
Maar afijn, ik had dus een goede nacht, de wekker stond op 5.30. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik heb eigenlijk nooit wekkers nodig. Ik heb mijn eigen wakkertje. Maar op belangrijke dagen laat ik liever niets aan het toeval over dus ik heb ze allebei gezet, mijn wakkertje en mijn wekkertje.
Ik had ze geen van beide nodig, om 5 uur werd ik gewekt door het geluid van een brakende hond.
Carlie is een vanstraatvreter en soms valt er iets verkeerd. Toen ik beneden kwam werd pijnlijk duidelijk dat wat ik gehoord had niet de eerste oprisping van die nacht was.
Geen actiever begin van een zware dag dan met keukenrol en dweil.
Al met al ging ik ruim op tijd met mijn tasje met examenaccessoires richting station. Ik moest naar Utrecht Lunetten, de trein naar Utrecht in de spits is niet normaal populair. Het lijkt wel of de halve polderbevolking 's morgens naar Utrecht reist en aan het eind van de dag weer terug. Dus voor dit soort reizen waardeer ik mijn ov chipkaart op naar eerste klas. Mooie rode stoelen, minder uitbundige medereizigers en vooral zitplaatsen.
Ik heb het eerder gedaan maar gisteren wilde het opwaardeerkunstje niet lukken. Talloze keren geprobeerd en uiteindelijk besloot ik, vloekend en wel, dan Utrecht maar hangend aan een tweedeklasstang te bereiken. Maar ik kon niet meer inchecken. Kennen jullie dat oude tv spelletje nog waarbij een marmot door een poortje moet lopen? Nou daar leek ik op, maar helaas, elke poortje riep me spottend toe: "inchecken niet mogelijk" . Vervolgens naar de kaartjeskoopautomaat, leesbril op en een gewoon retourtje gekocht. Toen ik eenmaal in mijn rode eersteklasstoeltje zat was de positieve energie die ik al affirmerend verzameld had nergens meer te vinden.
Ik had in Utrecht Centraal 5 minuten om over te stappen op de trein naar Lunetten. Geweldig die NS app. je telefoon houdt je van alles op de hoogte alleen hij wist niet dat door de verbouwingen op Utrecht Centraal de wandeling van spoor 3 naar 19B een stief kwartiertje duurt,.
Wonder boven wonder was ik op tijd in het zalencentrum waar de kwelling zou plaatsvinden.
Gezellig aangeschoven bij mijn klasgenoten, die net, op basis van de recente historie, uitgerekend hadden dat van de 51 kandidaten er toch zeker 7 zouden slagen. Daar knapte ik toch wel weer van op.
Om 10 uur zaten we alle 51 keurig op alfabetische volgorde aan onze kleine tafeltjes, De examenklok stond 5 minuten voor, dus om 10 uur in real time mochten we beginnen. De mc vragen. Ik moet jullie zeggen dat het volgens mij goed ging. Ik was ruim op tijd klaar en heb de twijfelgevallen nog even doorgenomen. Redelijk optimistisch kwam ik de examenzaal uit. Tot mijn verbazing was ik de enige die vrolijk was. Een van mijn klasgenoten zei somber :"dan denk je dat het goed hebt, maar dan heb je toch net weer verkeerd gelezen". Daar ging mijn optimisme.
Om 13.00 uur zaten we klaar voor het middagprogramma. Daar kan ik kort over zijn, dat was een drama. De eerste vraag had al een antwoord van anderhalf A viertje, alles met de pen op een groen blaadje met een roze doorslag. We zijn het schrijven ontwend, hebben jullie dat ook door?
Ik heb me door vraag 2 geworsteld, met het nodige improvisatievermogen, dat wel. Om mij heen zag ik de kandidaten hun zielige twee blaadjes inleveren en vertrekken. Ik kon het me voorstellen, maar zo ben ik dan weer niet. Het was een duur examen dus ik geef ze iets te doen ook. Ik heb om exact vier uur 11 bladzijden ingeleverd, de groene dan, de roze liggen boven op mijn bureau. De bladzijden worden geteld en je moet je handtekening zetten.
Grappig is wel dat je op elke bladzijde je examennummer, de datum en het bladnummer moet zetten. Niet je naam, want dan kunnen ze niet beschuldigd worden van partijdigheid. Vreemd hè?
Net of die mensen die straks al die onzin moeten ontcijferen tegen elkaar zeggen:
"Mevrouw Kloosterboer, dat was wel een lekker ding toch? Die zat in de vierde rij aan het derde tafeltje". "Oh ja, nou geef die maar een voldoende".
en
" De heer de Bruin, was dat niet die vent die zo lawaaiig aan kauwgum kauwen was? Die laten we zakken".
Zo zal het toch niet gaan?
Nou ja kortom, ik heb veel geleerd de afgelopen maanden, maar voor de casus ben ik gezakt. Dat draag ik als een man, daar zeur ik over. Alleen vandaag en dan gaan we weer vrolijk verder en in maart reis ik nog een keer naar Lunetten. Heb inmiddels contact gehad met medeslachtoffers en hun ervaringen zijn hetzelfde. We liepen allemaal stuk op vraag 2. Nog even over nadenken, misschien iets aan doen. In ieder geval heb ik lotgenotencontact.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten