Ik dacht namelijk eerst dat ik dezelfde dag naar huis kon. Dat mocht niet, nou ja, dan blijf ik daar een nachtje. Verder dacht ik dat ik een dag of twee zou moeten zitten en dat ik dan,weliswaar met een aangepaste schoen, weer redelijk zou kunnen lopen.
Een boswandeling van twee uur of gezellig met Herman een rondje winkelcentrum zou nog niet direct gaan, dat begreep ik wel.
Maar een klein rondje met Carlie zou ik wel kunnen na een paar dagen en ik had wel zeker verwacht deze week even naar de zonnestudio te kunnen.
Ik vond de operatie niet erg, zelfs de moeizame ruggenprik was om overheen te komenn
Wat ik erg vind is de pijn, die twee weken later nog steeds alom tegenwoordig is. Het geklungel dat met mijn toestand gepaard gaat, dat is erg.
Ik mag haast niet staan dus ik hoef niet zo vaak op te staan. Maar elke keer dat ik opsta voel ik me alsof ik mee doe met "wie van de drie". Ik hoor iemand zeggen ( Fred Emmer of Ted de Braak):"En wil de echte verloskundige opstaan?". En dan doe ik of ik opsta, ik ben die verloskundige natuurlijk niet, maar ik maak heel lang dreigende opsta bewegingen.
Ik ben een buikslaper, dat kan op het moment niet. Mijn voet ligt op een soort opgehoogde wal met kussens ertegen aan. Als ik slaap ga ik altijd vanzelf in mijn normale slaaphouding liggen (op buik, rechtervoet in linker knieholte), dat kan nu niet. het bloed stroomt dan naar mijn voet en daarbij zit mijn teenpiercing in de weg. Dus dan word ik wakker, hijs mijn voet weer op de kussenwal en ga op mijn rug verder. Als ik op mijn rug lig snurk ik. Dat is niet prettig voor mijn lief. Hij rent zich rot de hele dag, hij moet van alles voor ons alledrie doen De honden moeten uit en eten. Ik moet s morgens naar beneden en 's avonds naar boven begeleid worden. Hij moet echt alles doen En dus heeft hij behoefte aan een goede nachtrust. Hij slaapt nu boven in het logeerbed.
Douchen is ook zo iets. Ik ben een fanatiek douche-en badtype. Nu strompel ik 's morgens naar de badkamer en was mij aan de wastafel, Om te voorkomen dat mijn voet nat wordt wikkel ik het linkerbeen in een plastic tas van Plus (geeft meer. veel meer) en maak hem dicht met een broodklem.
De wereld wordt gauw erg klein op deze manier, de pijn overheerst alles. Natuurlijk weet ik dat het over een paar weken beter gaat, dat ik dan gewoon weer mijn mooie laarzen aankan, dat ik weer kan gaan en staan waar ik wil, Er is in de nabije toekomst een moment dat niet overschaduwd wordt door PIJN,
Natuurlijk weet ik dat er ergere dingen zijn, maar mijn omaatje zei altijd "pijn in een ander ze buik is zo erg niet". En natuurlijk ben ik het over een paar maanden vergeten (een beetje, misschien).
En dan hoop ik maar dat ik, zo ongeveer net als een kraamvrouw na een zware bevalling kan zeggen:
"als je je geopereerde voer in je armen houdt, ben je alle ellende vergeten">
Zover is het nog lang niet, maar mocht dat moment komen laat ik het weten. Nu lig ik nog even in mijn hardroze huispak op een stoel, met mijn poot op kussens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten