Toen mijn vader opgenomen werd op de dementenafdeling van de Amstelhof (prachtig gebouw, is nu de Hermitage) kwam hij terecht in een soort woonkamer met zo'n 15 lotgenoten.
Het is een wondere wereld, de wereld van de zwaar dementen.
Mijn vader dacht de eerste maanden dat hij in een kroeg zat en niet zomaar een kroeg, zijn eigen kroeg. Als we op bezoek kwamen bood hij ons koffie aan, strekte zijn arm boven zijn hoofd, knipte een paar keer met zijn vingers en riep:" Ober, ober, koffie graag en wel nu meteen".
Mijn vader kon bevelen geven want hij was de baas. Hij had ook een vriend gevonden in de kroeg. Die vriend, de heer Wallema (100 jaar) was ook diep onder de indruk van mijn vaders etablissement.
Meneer Wallema zei doorlopend prijzend tegen mij: "wat een leuke kroeg heeft uw broer".
Soms, als we bij mijn vader op bezoek kwamen, had hij geen tijd voor ons. Hij verzocht ons kortaf voortaan een afspraak te maken omdat hij nu al te laat was voor een belangrijke directievergadering.
Soms had hij tijdens een bezoek opeens genoeg van ons, hij keek dan demonstratief op zijn horloge en zei met een bekakt accent:" Ik houd u niet langer op" en vervolgens stond hij op en wandelde weg. We gingen, natuurlijk gingen we, we zaten daar gewoon voor schut te zitten.
Het was eind jaren 80 en er waren altijd een stuk of vier verzorgenden aanwezig.
Diepe bewondering had ik voor deze mensen. Onder het personeel was een aantal Surinaamse vrouwen. Warmvoelende en lieve vrouwen. Ze konden heel wat hebben van hun demente ouderen. Ze hebben er nooit een punt van gemaakt dat mijn vader ze allemaal aansprak met "Zuster de Bruin".
Er was tijd om de mensen aandacht te geven, de oudere dames zaten er altijd keurig gekapt bij en soms werden zelfs hun nagels gelakt. Alle mensen werden een keer per dag onder de douche gewassen en bij calamiteiten zonder problemen een keertje extra.
In de jaren dat mijn vader in de Amstelhof zat ging hij achteruit, hij zat allang niet meer in een kroeg, maar hing in een rubber stoel, hij lag ook vaker en langer in bed. De laatste jaren was er ook steeds minder personeel, Als een van de bewoners om 5 uur 's middags een ongelukje had, werd hij of zij verschoond en vast in bed gelegd.
Ze deden vreselijk hun best, ze renden doorlopend op hun klepperende gezondheidsslippers. Er kwam 's avonds geen "Ober" meer langs. Zuster de Bruin moest de hele afdeling samen met één andere collega runnen.
Ik had ze op kantoor wel eens aan tafel, een bejaardenverzorgster in een dementeninrichting, ze wilden een huisje kopen, ze wilden een hypotheek. Ik zag hun loonstroken en werkgeversverklaringen en ik schaamde me dood. Ik zat achter mijn bureautje met computer maar op een makkelijke manier mijn hogere salaris te verdienen.
Toen mijn vader stierf was de aandacht geweldig, ondanks het feit dat ze eigenlijk geen tijd hadden, kregen we volop aandacht.
De laatste tijd denk ik vaak terug aan de Amstelhof, aan de kroeg van mijn vader. Ik hoor op de televisie hoe erg het is met de moeder van een staatssecretaris, ik zie dat mensen die thuis wonen en een dagelijkse strijd moeten leveren hun gewone leven te leven, geen huishoudelijke hulp meer krijgen. Ik zie oude mensen die moeten verkassen omdat er steeds minder bejaardenhuizen zijn.
Sinds de operatie zit ik wel eens te wachten tot mijn man mijn voet kan verbinden en mij naar beneden kan helpen. Ik voel me schuldig omdat ik mijn aandeel in de huishoudelijke taken niet kan doen. Ik zat vanmorgen in de badkamer te overdenken hoe erg het is als dit het normale leven is.
De afhankelijkheid en voor een aantal mensen uit mijn generatie gaat het komen. Afhankelijk, ziek, onzindelijk, langzaam. En geen hulp, onvoldoende opvangmogelijkheden, onvoldoende mensen met heldenmoed die dit werk willen doen.
Ik leg mijn voet weer op een kussen en bedank Herman voor het kopje koffie in de heerlijke wetenschap dat ik over een paar weken weer alles kan.
En hoe dat later moet, als het niet meer kan? Die angst duw ik weg, eerst zijn er nog veel leuke jaren te leven, hoop ik. Samen met Herman.
Eén ding weet ik zeker, ik zal nooit een kroeg hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten