Interbellum

Oh,  wat is mijn lieve Stien bezig met ouder worden en de overgang. Lieve meiden, als jullie in die fase zitten, geen paniek. Lees maar even Stien en de overgang

De overgang ligt inmiddels riant achter me, de tijd dat ik pakken maandverband en tampons in moest slaan is voorbij.

Ik droom het nog wel eens, ik droom nog wel eens dat ik ongesteld ben. Loos alarm hoor, dan moet ik gewoon even plassen. Weg de PMS, de pijnlijke borsten, het vette haar en de puistjes.

Heeeerlijk.

Maar het is niet allemaal goud wat er blinkt, er komen wat dingen voor in de plaats. De postmenopauze heeft ook haar ongemakken, zeg maar.

Deze ongemakken kun je maar het beste accepteren en omarmen, want die gaan niet meer weg. Nu kun je je druk maken  om dunner wordend haar,  je kunt er ook blij mee zijn. Het gebeurt toch.

Wat ik een van de meest hinderlijke verschijnselen van ouder worden vind is de leesbril.  Ik heb lenzen voor mijn bijziendheid, maar sinds een jaar of weetikveel moet ik de lenzen combineren met een leesbril. Zonder leesbril kan ik geen boodschappen doen, kan ik de berichten op mijn telefoon niet zien,  zonder leesbril ben ik hulpeloos.

En ik kan wel een grote bek hebben, maar dat dunner wordende haar vind ik ook niet ideaal. Ik had mooi, dik, bruin, golvend haar toen ik jong was. Ik vond het toen normaal, nu kijk ik jaloers naar jonge vrouwen met mooi, dik haar. Als ik wegdroom voel ik het nog wel eens, mijn lange dikke haar op mijn blote rug. Ik heb nu dunner en bruin geverfd haar. Als ik het niet laat verven ben ik grijs, erg grijs, wittig grijs. Dat wil ik niet, dus ik laat het kleuren. ’s Zomers een beetje lichter (zomervacht) en ´s winters donkerder of rood (wintervacht). Het is ook kort. Dan is het makkelijker volumineus te föhnen.

En die puistjes waren niet fijn, maar als ik ´s morgens nog ongelenst voor de spiegel in badkamer sta controleer ik de nieuwe rimpels. Ik rimpel vreemd en asymmetrisch. Rechts van mijn mond heb ik een verticale rimpel en links van mijn neus een horizontale rimpel (voor de kijkers dan, dus eigenlijk andersom).

Dan heeft de artrose in mijn knieën ook toegeslagen. Ik moet een beetje langzaam opstaan, dan kraakt alles even en verder negeer ik het zoveel mogelijk.

Bukken gaat ook niet zo makkelijk meer. Mijn honden verwachten wel dat ik buk, ik moet ballen gooien. Zij hebben er geen boodschap aan dat hun vrouwmens een beetje out of kraakbeen is.

Wat ik ook erg irritant vind zijn die rare haartjes op je bovenlip en op je kin. Raar, al mijn haar wordt grijs, behalve het haar dat je eigenlijk niet wilt. Op mijn benen en op mijn smoel zitten hele donkere, stugge haren.

Nou,  ik begon aan een opbeurende blog voor de lezers van Stien. Ik wilde eigenlijk vertellen dat er een leven is na de overgang. Ik begon vrolijk en positief. Nu dit verhaal zo spontaan uit mijn toetsenbordje dondert, weet ik niet of ik het leven nog wel de moeite waard vind.

Ik ga nu langzaam opstaan, hark mijn haar over mijn voorhoofd,  ga me boven even scheren, zoek mijn leesbril op en ga Stien haar blogs nog eens lezen en als ik die uitheb begin ik maar aan Plus Magazine.

Want hier is mijn positieve dagsluiting:

De overgang is voorbij en vanaf nu kan alles alleen maar erger worden. Dus vandaag is het zo erg nog niet, toch. Geniet van elke rimpel die er nog niet is, van elke hoofdhaar die er nog wel is.

Ik geniet van dit Interbellum, van deze mooie tijd, laat ik maar zo zeggen:

De mooie periode: Tussen Tampax en Tena