Collecte

Het zit er weer op, de taak is volbracht. Ik heb gisterenavond mijn Reumabusje ingeleverd en samen met hoofd collectebussen geld geteld. Dat is leuk joh, normaal praat ik met klanten over tonnen hypotheek (toen ik nog mocht werken bedoel ik) en nu zat ik gespannen klein geld te tellen.

Het resultaat viel niet tegen, ik mag wel zeggen het resultaat was goed. Ik wil jullie hartelijk bedanken, mede-Landgoederenbuurtbewoners. Wat zijn jullie aardig. Ik vond het leuk om bij jullie aan te bellen, jullie kinderen te bewonderen, jullie honden te aaien, te ruiken wat jullie gingen eten of net gegeten hadden.

Er waren bij al die deuren maar drie mensen die op mijn vraag: “heeft u wat over voor het reumafonds?” kortaf zeiden:”NEE!”. Maakt niet uit, ook jullie heb ik een fijne avond gewenst en ik ging verder naar jullie aardige buren.

Jullie zijn bijna allemaal zeer modebewust hier in de buurt, hadden jullie een aantal jaren geleden allemaal een beschilderde dakpan in de tuin (ik heb ze nog wel eens geteld) en een tafeltje met pompoenen, nu hebben een heleboel van jullie witgrijze teksten met `HOME` en `LOVE` erop.

Ik vond het leuk om jullie voortuinen en halletjes te zien. Toon mij uw hal en ik zeg u wie u bent.

Aan onze hal is onmiddellijk te zien dat de hondenliefde het heeft gewonnen van de interieurstyling.

In ons halletje hangen hondenriemen, liggen vieze tennisballen en oude handdoeken en op de vloer staan modderige laarzen. In ons halletje zou een tekst in stijlvol lichtgrijs als `Home` misstaan. Wij hebben een sticker op het ruitje van de voordeur waaruit men kan opmaken dat er dieren in huis kunnen zijn in geval van brand.

Aan jullie halletjes kan ik zien of jullie kinderen of dieren hebben, of jullie waarde hechten aan stijlvolle buitenkleding en of je een fervent bezoeker bent van Huis de Rivier.

Soms is aan de voortuin te zien hoe je heet, zoals de familie de Leeuw, mooi beeldje. Ik dank de mevrouw die mij vol trots haar hele zwarte hal liet zien, zelfs het plafond was zwart gedaan (qua kleur bedoel ik). Ik zou het niet durven, maar het is erg mooi, ik hoop dat je schoonmoeder ondanks de reuma een leuke oude dag heeft. Want daarvoor liep je naar je auto, om geld te halen, vanwege je schoonmoeder.

Ik dank die uitermate aardige meneer: “waar u ook voor komt, ik geef, want ik hang lui voor de TV en u loopt langs de deuren”.

Ik vond het ook super om onze oude dierenarts aan zijn voordeur te treffen, hij is altijd heel goed geweest voor mijn honden. Dank u, dokter, leuk dat u nu eens uw portemonnee voor mij trok.

Kortom mijn collecteavontuur werd steeds leuker en ik wachtte steeds enthousiaster bij de diverse voordeuren, mijn artroseknieën begonnen spontaan te huppelen.

Tot op een tuinpad, ik stond vlak bij de voordeur en ik zag een vrouw in de kamer staan praten, ik stond stil, instinctief draaide ik me om, zonder aan te bellen, zonder met mijn busje te rammelen rende ik het tuinpad af. De vrouw in de kamer herkende ik meteen: Mevrouw van der Zanden. Mevrouw van der Zanden kwam een jaar of vijftien geleden mijn kantoortje binnenmarcheren. Ze liep niet, nee, ze marcheerde als een Akela. Ik moest de hypotheek voor haar zoon regelen en wel heel snel. Mevrouw had al diverse adviezen ingewonnen en had inmiddels met 5 van mijn collega’s mot.

Ik was zelfstandig ondernemer en iedere klant is er een. Ik ging tegenover haar zitten en zei voorzichtig: "Ik wil graag de hypotheek doen, maar ik zeg u bij voorbaat dat ik het niet goed doe”.

Van deze voorspelling was zelfs mevrouw van der Zanden even stil en ik kon nader toelichten dat ruzie met een of twee adviseurs kan, maar met vijf? Deze informatie gecombineerd met mijn eerste gevoel bij Akela van der Zanden was voor mij voldoende om te weten dat Akela zelf niet de makkelijkste was. Het klopte, we hebben het een maand gered samen, toen sprak ze niet meer met me. Mijn relatie bij de bank heeft de zaak verder afgehandeld.

Amper een half jaar later kwam ze weer op haar eigen gedecideerde wijze mijn bescheiden kantoortje binnen.  Zij wilde een andere hypotheek en ik moest dat regelen en het liefst een beetje snel.

Ik haalde diep adem en sprak de moeilijke en zeer oncommerciële tekst¸“ Mevrouw van der Zanden, ik verzoek u vriendelijk uw hypotheekheil elders te zoeken”. Zwaar beledigd stampte de Akela mijn pand uit.

Sorry, Reumafonds, zelfs voor het goede doel kon ik het niet opbrengen Akela van der Zanden om een gunst te vragen. Ik heb zelf 20 eurocent extra gedoneerd, meer had ze vermoedelijk toch niet gegeven.

Het zit er weer op, voor dit jaar is de taak weer volbracht. Nogmaals dank, buurtgenoten, volgend jaar kom ik graag weer langs.