Wij zijn in het gelukkige bezit van twee mensen, een manmens en een vrouwmens, een reu en een teef (allebei geholpen). Voor het gemak hierna te noemen HIJ en ZIJ.
Ja, inderdaad, wij zijn de leukste, liefste, mooiste en slimste honden ter wereld. Dat is een feit en dat weet iedereen dus we zullen zorgen dat ZIJ jullie niet aldoor doorzaagt over ons. Wij willen het nu even over onze mensen hebben.
Ze zijn best oké, we krijgen goed eten, veel liefde en knuffels en we maken veel lange wandelingen.
Maar joh, ze kunnen zooo moeilijk doen. Als wij allang bij de deur staan om uit te gaan moeten zij nog: even plassen (gezeik, doen wij ook gewoon onderweg) ze moeten schoenen en jassen aan, ze moeten nog wat onderweg-koekjes voor ons pakken (dat is nuttig), dan moet er nog van alles gecontroleerd worden thuis, de deur moet op slot en hèhè, we zijn buiten.
Vanmorgen pakte ZIJ onze drinkflessen voor onderweg. Dat is een goed teken, dan komt er meer dan een rondje in ons gewone bos. Gaat er drinken mee dan gaan we iets heel leuks doen.
Nadat ze hun hele programma (zie boven) hadden afgewerkt zaten we eindelijk in de auto. Met dat apparaat dat vertelt hoe HIJ rijden moet. We zijn erg blij met dat ding anders hadden HIJ en ZIJ vast heel veel ruzie.
We volgden een ons onbekende route en de reis duurde veel langer dan normaal. Na een uurtje wisten we waar we waren: aan het strand. Wij ruiken dat namelijk en dan weten wij meteen dat wij dat heel leuk vinden.
HIJ zocht een parkeerplaats, op zich zou dat niet moeilijk moeten zijn want er was plek zat. Maar HIJ heeft sinds kort een soort app waarmee je met je telefoon kunt betalen. Toen HIJ dat aan HAAR uitlegde werden wij al wat zenuwachtig. Dit soort gesprekken gaat bij onze mensen nooit goed, dat komt omdat ze allebei heel ongeduldig worden als niet alles gaat zoals ze willen.
Het lukt dus ook niet. Er kan gewoon geld in die parkeermeter, maar ZIJ had alleen spullen voor ons mee, dus geen handtas en HIJ had geen contant geld. Dus allemaal weer in de auto en op zoek naar een pinautomaat. Wij hadden het kunnen voorspellen, die konden ze zo een, twee drie niet vinden.
ZIJ stapte uit om de weg naar een pinautomaat te vragen. ZIJ klampte de eerste de beste voorbijganger aan. Wij keken bezorgd toe, want als ZIJ in zo'n bui is kan elk woord verkeerd vallen.
Ze vroeg aan die man: "Bent u hier bekend?". " Dat lijkt me wel" zei die man. Wij kennen onze mensen van haver tot gort dus we wisten wat ze dacht: "Heb je soms een bordje op je borst met de tekst: Ik ben Sil de strandjutter van Zandvoort?"
Ze bleef beleefd (we waren echt trots op haar) en op HAAR aanwijzingen vond HIJ een pinautomaat, en daar gingen we weer, terug naar de kust.
HIJ had geld opgenomen en de chipknip geladen. Dus blij naar de eerste parkeerautomaat die we tegenkwamen. Daar kon alleen muntgeld in en HIJ had alleen papiergeld en de chipkaart werd niet geaccepteerd.
Bij de derde parkeerautomaat lukte het, eindelijk. Een uur nadat we in Zandvoort waren gearriveerd konden we gaan rennen en spelen.
We zijn inmiddels weer thuis, lekker slapen vanmiddag. We laten we ze vanavond pas weer uit.
Wij houden veel van onze mensen hoor, en ze zijn redelijk onder controle na alle cursussen.
Maar een ding moet je natuurlijk nooit uit het oog verliezen: Het blijven mensen en zo moeten we ook met ze omgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten