Flubber

De sjaal was voor mij altijd een redelijk onbereikbaar accessoire (zie de sjaal). Tegenwoordig heb ik de smaak te pakken en ik sjaal er lustig op los. Ik knoop en draai en hoeps. Ik heb de perfectie losgelaten, zit mijn sjaal niet zo volmaakt als bij sommige anderen, het zij zo, ik kan ermee leven.

Binnenshuis blijft het riskant een sjaal te dragen want hoewel Casper (onze labrador) er ook redelijk aan gewend is wordt hij er soms nog gek van en probeert hij de sjaal los te rukken. Als Herman zegt: "waar is de sjaal?" begint Cas aan mijn nek te snuffelen. Herman vindt dat leuk om een of andere duistere reden. 

Ik ben blij dat ik de afgelopen tijd de nodige sjaalervaring heb opgedaan, ik ben bang dat de sjaal binnenkort pure noodzaak wordt, want ik heb een kwabje. Onder mijn kin, op mijn hals zit een kwabje. Ik had het wel eens gezien in de spiegel van de kapper, maar ik had er verder nog niet zo bij stilgestaan.

Vanmorgen stond ik dagcrème voor de oudere huid met Q10 (wat dat ook mag zijn) te smeren en toen drong het zich plotseling aan me op: het kwabje.

Je ziet hem niet als ik me kin helemaal tegen mijn hals aanduw, maar dan lijkt het net of ik een onderkin heb. Daarbij maak je geen bijster goede en slimme indruk in die houding, dus dat is geen oplossing.

Ik voel me prima, jong, energiek en dynamisch en ben niet zo bezig met ouder worden maar door het kwabje zit ik nu toch wat in de put.

Ik heb meteen een ander experiment gedaan. Vroeger op de middelbare school had ik een lerares Engels, een keurige dame met een knot in haar haar en altijd een chique jurk aan met bijpassende pumps.

Ze droeg vaak jurken zonder of met korte mouwen. Als ze met haar rug naar de klas op het bord stond te schrijven kon ik alleen maar kijken naar die zwabberende bovenarm. Bij elke beweging flubberde het vlees van haar bovenarm jolig heen en weer. Ik was pas 15, maar nam me op dat moment voor om nooit, never nooit mouwloze kleding te dragen als ik oud was. Boven de 30 was toen mijn definitie van “oud”.

Daar houd ik me aan. Behalve zomers in het gezelschap van intimi, zul je mij niet zien in een mouwloze outfit.

Ik heb vanmorgen een tijdje naar mijn spiegelbeeld staan zwaaien. Eerst met rechts, mijn spiegelbeeld zwaaide met links terug. En er was een lichte flubber zichtbaar, maar lang niet zo erg als vroeger bij de teacher, andere kant viel ook wel mee. Ik weet ook hoe dat komt, ik heb honden. Natuurlijk blijf je in vorm met honden, je moet lopen. Maar voor mijn honden ben ik ook altijd een wandelende ballengooimachine geweest. Ze weten niet beter of ik ben mevrouw van Ballegooien, dus ongemerkt heb ik mijn armflubbers getraind.

Dat was weer even een opsteker en daarbij zijn lichtelijke flubberarmen goed te verbergen en dankzij de sjaal kan ik mijn kwabje ook jullie blikken onttrekken.

Dus als je me tegenkomt, prijs mijn sjaal en nee, ik doe hem niet af. Want onder mijn sjaal zit mijn kwabje.