Kenau

Wij zijn op Texel. Herman, de honden en ik. Een nat en winderig Texel. Maar dat maakt niet uit, we hadden rust nodig en dat hebben we. Die honden vinden het strand enig, weer of geen weer. dus we beginnen de dag met een stevige strandwandeling. Daarna duik ik achter de laptop want ondernemer ben je 24/7 tenslotte.
Als ik de noodzakelijke werkzaamheden achter de rug heb gaan we relaxen. We lezen, kijken naar een moord, drinken een drankje en zitten bij te komen van een onrustig jaar.
Ik ben voordat Herman, Casper en Carlie in mijn leven waren al eens op Texel geweest. Met kennissen, Judith en Bart.
Ik ben een ontzettende lange week met ze mee geweest, ik denk dat het in 1999 of 2000 was.
Het was voornamelijk gezellig. Het was zo gezellig dat ik de gezellige uren telde dat ik nog moest.
Niet lang na deze eindeloze week verloren we elkaar uit het oog.  Een paar jaar later hoorde ik van een gemeenschappelijke kennis dat Judith overleden was.
Bart was gewend onder leiding van Judith zijn levenspad te bewandelen (zie gezellig). Als Bart zelf, helemaal zelfstandig iets probeerde te doen, riep Judith: "Dat kan hij niet". Het is dus niet verwonderlijk dat Bart niets meer probeerde. Hij at als Judith honger had, deed een vest aan als Judith het koud had en dronk als Judith dorst had.

Het is dus niet vreemd dat Bart na het overlijden van Judith volkomen ontredderd was. Hij moest zelf beslissen wanneer hij iets at of dronk. Een paar maanden na het heengaan van Judith kwam ik Bart tegen.
Ik had met hem te doen en nodigde hem uit voor een drankje bij mij thuis. De Schnauzer leefde nog, dus we gingen ook wel eens wandelen met de drie honden.

Voor mij was het medelijden met een eenzame man, voor Bart was ik een teken door Judith gezonden. Zonder dat ik me ervan bewust was had Bart voor ons samen een toekomst gepland. Ik zou mijn huis verkopen en compleet met honden bij Bart intrekken, Nou ja, bij Bart, meer in de door Judith ingerichte bonbonnière met veel roze en gebloemde meubels. Voor Bart zou het leven doorgaan, hij had in mij een vervangende kenau gevonden.  Deze kenau was niet gecharmeerd van dat idee en het heeft de nodige moeite gekost Bart daarvan te overtuigen. Bart huilde en smeekte, binnen een paar weken was ik voor Bart onmisbaar geworden.
Ik heb met veel tact en begrip geprobeerd Bart duidelijk te maken dat ik voor ons samen geen toekomst zag. Aangezien ik op deze manier niet doordrong was ik gedwongen mij met duidelijke taal van Bart te bevrijden.

Zoals gezegd zijn wij op Texel. We waren in de Texelse Jumbo en terwijl Herman nog even bij de inpandige slijter binnenliep stond ik met de Albert Heijn tas geparkeerd in de hal van de Jumbo.
Uit de slijterij kwam een stevige dame op leeftijd, daarachter sjokte een mager, ouder mannetje.
Het mannetje mompelde iets, de vrouw draaide zich even om, pakte het mannetje bij de arm en ze zei met luide stem: "Kom Bart, doe eerst je jas dicht, pak de boodschappentas en dan gaan we eerst iets eten en nee, je krijgt geen jenever, we drinken thee".

En daar ging Bart, hij heeft zijn vervangende kenau gevonden. Gelukkig maar.