De gemeenteraadsverkiezingen zijn geweest, dat kan jullie niet ontgaan zijn. Ik heb zelf voor de eerste keer op een lokale partij gestemd. Mark en Diederik hebben me de afgelopen tijd weinig reden gegeven tot vertrouwen. Dus voor mij was het dit jaar Leefbaar Almere.
's Avonds hebben we nog wat verkiezingsnieuws gekeken, vooral de zwierigheid waarmee Herman van de Zand het grote touchscreen bediende fascineerde me. Wat me ook fascineerde was de inmiddels alom bekende toespraak van Geert Wilders. En niet zijn vraag vond ik schokkend (dit soort stellingen kunnen we inmiddels aan gewend zijn en maar het beste negeren) maar de reactie van het publiek vond ik verbijsterend.
Zoals een stel volwassenen daar met zijn allen: "minder, minder" stond te roepen was bizar. (ik vind bizar een leuk woord tegenwoordig, dus ik ga het vaker gebruiken).
"Minder, minder" bleef het klinken.
Ik was opeens ver terug in de tijd. Ik was met oma in de stad geweest, dat deden we vaak. Oma had haar vaste ronde: V&D, de Hema in de Reguliersbreestraat, de Bijenkorf en op de terugweg Galerie Modernes. Oma sprak dat op zijn Nederlands uit : Galerie MODERRENES. Als we geluk hadden stond op de Dam de poppenkast van Jan Klaassen. Voor mijn broertje en mij was dat meer een rust-dan een amusementsmomentje, want oma vond dat we allemaal jonge benen hadden en een trammetje van of naar de Stadhouderskade (waar we woonden) was geldverspilling, dus wij vonden de winkelrondes met oma voornamelijk vermoeiend. En als we dan de mazzel hadden dat we op de Dam even op de damstenen mochten zitten namen we het irritante geblèr van Jan Klaassen op de koop toe. Want mij toen al verwonderde was de reactie van het publiek. Als Jan Klaassen zo in het algemeen vroeg of iemand Berendje Boef had gezien, riepen al onze medezitters "Ja, ja, ja."
Wat het was, schaamte, ongeïnteresseerdheid of iets anders, ik deed niet mee. Ik kende het woord nog niet, maar ik vond het toen al bizar.
Ik zag Geert Wilders en ik dacht aan Jan Klaassen.
Ik ben een vroege opstandeling, en de dag na de verkiezingen zette ik nog voor 6.30 beneden de televisie aan, in de hoop nog wat verkiezingsnieuws mee te krijgen. In plaats daarvan trof ik een oudere dame die vanaf een podium een enorme zaal toesprak. Ik had haar al eerder gezien maar altijd gauw weer weggezapt.
Nu bleef ik even kijken. Ik kan het jullie aanbevelen. Joyce Meyer wil ons leren hoe we Gods stem kunnen leren verstaan. Ze doet dat niet alleen, maar wordt geholpen door engelen.
Ik keek vroeg in de ochtend naar die energieke, goedgeklede, gladgeopereerde en zeer zelfbewuste vrouw. Ik keek naar de mensen in die zaal, die knikten en instemmingen riepen en ik dacht: ""Bizar, Jan Klaassen, Geert Wilders en Joyce Meyer". Wat hebben die drie dat hun toehoorders stoppen met denken en klakkeloos roepen wat ze opgedragen wordt?
Ik zag Joyce Meyer en dacht aan Geert Wilders en Jan Klaassen.
Leiding is nodig, bedrijven gaan ten onder aan het gebrek aan leiding, kinderen groeien niet op tot fijne volwassenen zonder leiding.
Maar de manier waarop sommige mensen een hele massa kunnen beïnvloeden is een studie waard.
En ik heb al deze gedachten door de Gemeenteraadsverkiezingen, bizar.
Als je het zegt doe dat dan op de kinderen voor kinderenmanier, het moet een beetje klinken als BIZAAAJ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten