Peter Paul

In een vorig blog heb ik mijn poesiealbum al eens vermeld. Ik heb toen niet verteld dat ik destijds zelf het voorschrift heb geschreven. Gezien de fantasieloosheid van dit inleidende gedicht hoop ik dat iemand anders de auteursrechten hiervan kan opeisen.

“Dit album behoort aan mij zolang ik hoop te leven,

Marianne is mijn naam, mij door mijn ouders gegeven

Croes is mijn achternaam van vaderlijk stam

Amsterdam is de plaats waar ik ter wereld kwam”

Ik had eigenlijk willen schrijven over mijn achternaam van vaderlijk stam, maar terwijl dit blog vorm kreeg in mijn hoofd besloot ik eerst wat te vertellen over mijn voornaam, mij door mijn ouders gegeven.

Op een koude avond in februari, heel veel jaren geleden, vertrokken mijn ouders naar de Spinaziekliek (de correcte benaming van deze instelling was de Spinozakliniek, maar dat vond ik vroeger een rare naam). Afijn, mijn ouders togen dus naar de Spinaziekliek in de blijde verwachting een paar dagen later weer thuis te komen in gezelschap van Peter Paul Croes. Peter en Paul waren mijn overgrootvaders van moederlijk stam.

Nadat mijn moeder haar taakje had volbracht bleek dat Peter Paul niet helemaal een passende voornaam voor mij was.

Ik zie ze voor me, die twee, mijn moeder zwaar geïrriteerd, ten eerste omdat ik haar haar nachtrust had gekost en ten tweede omdat ik nu al dwarslag. Een meisje lag niet in mijn moeders planning. Ze moesten stante pede een andere naam verzinnen.

“Patricia” besliste mijn moeder. “Dat zijn koekjes” zei mijn vader. Hij was in de war met Patria.

Mijn ouders kennende begonnen ze op dat moment behoorlijk geïrriteerd te raken. Ik was erbij, dus ik heb het gesprek gevolgd.

“Marie…..”   “Jan, luister nou even…``

Toen vielen ze allebei stil,  Marie Jan, Mariejan, Marjan, Marianne.

In die februarinacht is het idee ontstaan voor de reclame van Overtoom…. Manutan.

Marie en Jan hebben hun voornamen gecombineerd, mijn vader heeft de Franse slag eraan gegeven, als tweede naam vernoemden ze oma en een paar dagen later kwamen we thuis. Zonder Peter Paul.

Dan zou je toch denken dat deze naam aan de jongen gegeven zou worden die ruim 4 jaar later geboren werd.

Marie Jan, Mariejan, Marjan, Marianne

Maar nee, mijn moeder had bedacht dat haar tweede kind dan ook maar een meisje moest zijn en nu waren de meisjesnamen op tijd klaar. Dochter 2 zou Simone Gerda Catherina gaan heten.

Maar ook dit was een tegendraads kind dat weigerde zich aan de namen aan te passen. Mijn zusje was een broertje.

Peter en Paul waren vergeten, mijn moeder had geen zin in weer gezeur over een naam en mijn broertje werd klakkeloos vernoemd naar mijn vader, Johannes Antonius Wilhelmus, roepnaam Hans.

Ik vind het nog steeds een raar idee dat mijn ouders hun voornamen hebben gecombineerd, dat is meer iets voor een plezierjacht.  Jullie kennen dat wel,  bijvoorbeeld de "Freja". Je kunt er donder op zeggen dat de schipper en zijn vrouw dan Freek en Janneke heten.

Herman en ik krijgen gelukkig geen kinderen, hoor je het al:

“Hema, kom je eten?”

Een boot zit er voor ons ook niet in. Zou jij het snappen als je uitgenodigd werd voor een tochtje met de Hema?

Supercas

Een update van Casper.

Jullie kennen me nog wel, ik ben Casper, volgens mijn vrouwmens Supercassie.  Het is waar dat ik heel slim ben, het is eigenlijk vreemd dat mijn mensen nog steeds verbaasd zijn over mijn adequate wijze van reageren.

Sjaals

Mijn vrouwmens draagt tegenwoordig graag sjaals. Waarom is mij een raadsel. Ja, een sjaal voor buiten, voor als het koud is. Dat begrijp ik. Ze heeft een buitensjaal, beige met een gouddraadje. Ik vind het net een flostouw en zo gebruik ik hem ook. Er zitten nu dan ook wat gaten in de sjaal. Maakt niet uit, buiten om, binnen af. Tegenwoordig heeft ze ook allerlei gekleurde sjaals die ze binnen niet afdoet. Ik vind het geen gezicht. En je wilt als representatieve hond niet dat je mensen voor gek lopen, dus ik ruk die sjaals van haar nek. Ze is nu eenmaal niet handig in het knopen van die dingen, dus ze zitten nooit mooi. Jammer dat ze niet begrijpt dat ik dat voor haar eigen bestwil doe.

Dat zou ze moeten weten want als ik niet met een gewond pootje in de soda wil of niet wil dat ze met die tang een teek uit mijn vacht halen, zeggen zij ook altijd : "Casper, het is voor je eigen bestwil".

Laatst wilde ze Carlie uit gaan laten en ze vroeg aan mijn manmens: "Weet jij waar mijn sjaal is?", hij wist het niet en dan zitten ze mekaar een beetje dom aan te staren en ze doen niets. Dus tijd voor Supercassie. Ik ben op de bank gesprongen en heb voor alle zekerheid even aan haar nek gesnuffeld, geen sjaal. Ik liep richting hal, maar de deur was dicht. Opeens wist ik waar hij lag: op de eettafel. Ik kan heel voorzichtig zijn als ik wil, dus ik heb mijn voorpoten op een stoel gezet, de sjaal gepakt en naar mijn vrouwmens gebracht. Ze konden er niet over uit, ze vonden me zoooo slim. Ik zou haast zeggen: What is new?

Eten

Met eten zijn mijn mensen heel inconsequent. Carlie en ik krijgen alleen gezonde brokken en verantwoorde tussendoortjes. Ze willen namelijk niet dat we dik worden, hahaha, moet je die mensen zien. Op zondagmiddag vinden ze het leuk om een film te kijken. Daar nemen ze dan een wijntje bij en allerlei lekkere hapjes. Het is dat ik af en toe wat jat want wij worden afgescheept met een kluifje (ook lekker, maar wij vinden kaas, worst en chips lekkerder). Laatst hadden we visite gehad en HIJ liep even mee naar buiten en ZIJ stond in de keuken, Er stond nog een half bakkie chips op het tafeltje. Ik zag mijn kans schoon, geen mens te bekennen, dus ik ging mijn gang. Ik had er alleen niet aan gedacht dat chips eten zo'n lawaaiig gebeuren was. Daar was ZIJ, weg mijn chips. "Foei Casper, dat is veel te zout voor je".

Ja hallo, voor mij?  Wie heeft hier in huis een hoge bloeddruk?

Mijn vrouwmens is een tikkie mollig. Moet ze zelf weten, als we samen een show lopen word ik betast, zij niet. Maar ze wil nu opeens weer afvallen. Dus ze eten gezond, dat betekent dat er eierkoeken in huis zijn. Nou joh, Carlie en ik zijn gek op eierkoeken. We nemen er een met zijn drieën. Helemaal eerlijk is het niet, zij eet een halve en wij allebei een kwart. Gisteravond gingen mijn mensen koffie drinken. Wij zaten al te wachten op ons stukkie eierkoek. Maar ze had geen trek in een eierkoek. Onvoorstelbaar. Wij wilden wel. Ik moet dan actie ondernemen, Carlie is een lief blondje maar zonder mij is ze nergens. Ik ben op de bank geklommen en heb met mijn poot op het bijzettafeltje geklopt (daar liggen normaal de eierkoeken).

En ja hoor, ze begrepen me. "Kijk nou, Casper wil zijn eierkoek, wat is hij toch slim hè?". Fijn dat ze me snapten maar de koek kwam niet.

Supercassie in het bos waar je mag ballen.

Bos en tennisbal

We gaan vaak naar het bos. Het is zo ingericht in Almere dat je in sommige bossen niet mag ballen en in andere wel. Ik ben gek op rennen en tennisballen ophalen. Voor we weg gaan, praten ze altijd tegen ons, dan stellen ze allerlei vragen waar ze het antwoord zelf wel op weten, zoals :" Gaan we naar het bos en gaan we dan met de auto en nemen we de bal dan mee". En het stomste van alles : "En gaan jullie dan ook mee?".

Ik weet waarom ze al die stomme vragen stellen. Ze vinden het namelijk leuk als we bij elke vraag onze koppies scheef houden. Dat doen we dan, als hond wil je je mensen echt wel af en toe tegemoet komen.

Maar ik was met al dat kop scheefhouden en al die uitroepen van hoe schattig we wel niet waren, als de dood dat ze de ballen zouden vergeten. Dus voor we de deur uitgingen heb ik even met mijn neus naar een bal gewezen.

"Kijk nou" riep ZIJ tegen HEM "Casper wijst naar de tennisbal zodat we de ballen niet vergeten".

"Wat is hij toch slim"

Dit was de update van Supercassie. Ik ben inderdaad erg slim, die mensen zijn nergens zonder mij. Ik moet nu ook haar blog al maken. Ik verwacht straks als ze thee gaan drinken toch wel een eierkoek voor mij alleen.  Carlie en ik wensen al onze medehonden een fijne zondag en een knuffel voor jullie mensen.

Cadeau

In februari ben ik altijd jarig. Iedereen is minstens 1 x per jaar jarig. Zelf las ik nog wel eens een verjaardag in als ik iets wil hebben dat ik niet voor mezelf wil kopen. Dan prik ik een dag in juli of augustus en kondig thuis mijn ingelaste verjaardag aan. Herman kijkt daar niet meer van op en hij krijgt van mij mijn klantenkaart van de parfumerie te leen. Overigens vieren we deze extra feestdag altijd in kleine kring.

Hoe meer klantenkaarten je hebt, hoe meer felicitaties je krijgt. Vorige week lag er een kortingbon van bovenbedoelde parfumerie. Omdat ik een beetje druk ben heeft Herman vandaag voor mij mascara gehaald. Eigenlijk heb ik deze mascara gekregen van Herman en de parfumerie samen.

Ik bestel ook nog wel eens wat bij Yves Rocher. Ik heb ze een tijd links laten liggen omdat ze na elke bestelling een keer of 25 belden om te vragen of ik nog wat nodig had.

Toen begonnen ze ook te bellen als ik niets besteld had. Dan wilden ze weten wanneer ik weer iets ging bestellen. Toen trof een blijde Yves Rochermevrouw me op een heel fout moment en ik heb haar dringend verzocht nooit meer te bellen en beloofd dat ik wel inlog als ik behoefte heb aan Yves Rocher artikelen.

Ik was beslist niet mijn eigen charmante zelfje bij dat bewuste telefoongesprek, maar Yves Rocher beschikt over een geweldig incasseringsvermogen, want vandaag lag mijn verjaarscadeau in de bus.

Ik krijg van Yves mijn meest waardevolle, favoriete parfum. Ik dacht dat ik mijn favoriete parfum allang gevonden had, maar daar heb ik mij blijkbaar in vergist. Mijn favoriete parfum heet  "Comme une evidence".
Letterlijk vertaald: "Als een bewijs". Daar kan ik dus moeilijk omheen. Wat moet je ook met een luchie met een vaag, zweverig naampje.
Dat is nog niet alles, want als ik binnen 10 dagen bestel krijg ik ook nog een 3-delige sieradenset. Verder geeft Yves nog 8 voordeelstickers.

Het was een topdag want er was ook nog een zoektocht georganiseerd die naar mij leidde. Ze zijn namelijk op zoek naar de winnaar van € 50.000, -.

Ik kon niet wachten Herman over onze onverwachte rijkdom te vertellen. Zijn enige reactie was:" trap er niet in, hoor".

Ik snap die man niet, het is een heel persoonlijk schrijven, om de twee regels spreken ze me aan met mijn naam. En jaaaa, het deelnamenummer op het bonnetje is terecht gekomen op mijn adres. Deze kanszegel moet je uitknippen en op een aangegeven plek op de brief plakken.

Alles wat je moet doen is de brief terugsturen met het opgeplakte nummer en samen met je bestelling terugsturen. In de envelop zit een soort catalogusje met een keur aan artikelen. Het moet gek lopen als er niets van mijn gading tussenzit. Ik voel wel iets voor een ondersteunende BH met voorsluiting waardoor je langer lijkt (????) of wat denken jullie van toetsenbordstofzuigertje?

Nu ik toch aan het uitzoeken ben, bestel ik meteen de pantoffels als wolkjes en ik wil absoluut een dakgootlamp. Het stoort me allang dat het licht in de dakgoot zo slecht is. Dan bestel ik voor Herman een “weet-u-nog-wel-weerhuisje”, veel leuker dan onze gewone barometer. En 8 stroopwafels in een gezellig blikje voor € 9, -, geen geld toch?

Ons leven is met de postbestelling van vandaag volledig veranderd.

Behalve een nieuwe mascararoller heb ik mijn meest waardevolle parfum gevonden, hebben we binnenkort een keur aan nuttige artikelen in huis en zijn we zeer waarschijnlijk € 50.000, - rijker.

Ik sla mijn zomerverjaardag maar over dit jaar, we zijn nu toch echt genoeg verwend.

Competenties

Ervaring, opleiding en competenties

Het is zover, mijn status als werkeloze, werkzoekende en uitkeringstrekker begint officieel te worden.
Ik heb via internet een uitkering aangevraagd en heb mij ingeschreven als werkzoekende.
Bij de afdeling uitkeringen wisten ze zoveel van me dat het me verbaasde dat ik bij de
werkzoekendensite nog zoveel moest invullen.
Het is beangstigend hoeveel persoonlijke gegevens op je scherm staan zodra je bent ingelogd met je
Digi D. Ze wisten zelfs wanneer ik ziek was geweest, dat kunnen ze zien aan het drastisch gedaalde
maandsalaris in de betreffende periode. Je moet even de tijd nemen voor het controleren en
aanvullen van de diverse formulieren, maar na een uurtje kon ik op “verzenden” drukken en even
daarna had ik in mijn boxje de ontvangstbevestiging.

Ik ben tegenwoordig erg van het principe van “af is af, klaar is klaar en stel niet uit tot morgen wat gij
heden kunt doen”, dus meteen maar even doorstomen met de inschrijving tot werkzoekende.
Je krijgt een werkmap met daarin diverse opdrachten en het aantal dagen dat je de tijd hebt je
opdrachten uit te voeren.
Mijn eerste opdracht was het completeren van mijn cv. Dat is nog een werk, joh. Op mijn leeftijd
heb je een aardig arbeidsverleden en je arbeidsverleden is belangrijk voor je arbeidstoekomst.
Met wat reken-en telwerk heb ik de laatste 20 werkjaren in mijn CV gezet. Het lijkt me niet relevant
om de baantjes daarvoor te vermelden. Het is nauwelijks interessant voor een eventuele werkgever
om te weten dat ik omstreeks mijn twintigste een tijdje achter de balie van een bank rose en witte
formuliertjes heb ingevuld.

Opleidingen

Toen kwam de sectie opleidingen, dat was een heel gedoe. Ik kwam er nu pas achter hoeveel
opleidingen en cursussen ik tijdens mijn werkzame leven heb gevolgd. Ik heb alleen de meest
relevante vermeld. De cursus fotografie bij de Volksuniversiteit, de compleet mislukte naaicursus
van de Margriet en de privélessen Italiaans (met heel veel plezier gevolgd toen mijn stiefdochter
besloot de rest van haar leven met een Italiaan door te brengen) leken me niet ter zake doende.

Alora, verder met de beroepsgebonden cursussen. Ik heb de laatste twee genoemd: WFT leven en
de opleiding Erkend Hypotheekadviseur. Ik ga er maar vanuit dat men begrijpt dat alle PE certificaten
ook in mijn mapje “diploma’s en deelcertificaten” zitten.

Voordat het voor de hypotheekadviseur belangrijk was erkend te worden oefende ik dit nog immer
boeiende vak al twintig jaar uit. In de eerste jaren werkte ik bij Hopman Makelaardij. De heer
Hopman vond het belangrijk dat al het commerciële personeel ook commercieel geschoold was. Ik
heb geweldige herinneringen aan de rollenspellen en fluisterspelletjes die wij tweemaal per jaar in
een van der Valkhotel speelden.
Ik ben ook nog een tijdje verbonden geweest aan de NVM Hypotheekshop. De shop wilde zeker
weten dat alle franchisenemers over een bepaald kennisniveau beschikten. Dat was een rare cursus.
Elke week verzamelden we ons in een tenniscentrum in Nieuwegein alwaar ons de werking van de
hypotheeksoftware van de shop werd uitgelegd, zonder computer. Ik heb al moeite met de
meeste computerprogramma’s met computer, laat staan met een imaginair toetsenbordje in mijn
hoofd.

Competenties

Als je na de secties “werkervaring” en “opleidingen” denkt dat je wel uitingevuld bent zit je
fout. Je moet de afdeling “competenties” nog doen. Beroepsmatig waren de laatste jaren niet de
meest glorieuze en fijnste van mijn leven en mijn zelfvertrouwen en levensvreugde hebben hier
behoorlijk onder te lijden gehad. Na het behalen van het diploma was mijn vertrouwen in eigen
kunnen weer een beetje hersteld, maar na het invullen van de “competenties” zijn alle restjes
minderwaardigheidscomplex die nog in mij sluimerden weg.

Ik adviseer iedereen die loopbaantechnisch niet helemaal lekker in zijn vel zit de sectie Competenties
in te vullen. Wat mij betreft hoef je daar niet werkeloos voor te worden, op aanvraag verstrek ik je
die vragen graag.

Er zijn 25 standaard competentievragen maar als je dan het gevoel hebt dat niet alle facetten van je
professionele persoonlijkheid voldoende belicht zijn, mag je nog competenties aanvullen.
Ik heb nog een kleine 3 weken voor het completeren van mijn CV. Dat heb ik ook wel nodig.
De 25 standaard vragen heb ik ingevuld. Je moet het wel in stukkies doen, want na 15 minuten wordt
de sessie automatisch beëindigd.

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik heb aan een kwartier lang niet voldoende om mijn
competenties te verwoorden.

Ik ben nu al onder de indruk van mijn eigen CV, wat kan ik ontzettend veel. Ik ben zo goed dat ik bang
was dat het ongeloofwaardig zou worden. Dus ik heb maar wat minpuntjes verzonnen.

Echt een aanrader, zet je competenties eens op een rijtje en de toekomst lacht je weer toe.
Je weet meteen weer wat je bent: Een ervaren, goedopgeleide en competente arbeidskracht.

Rioolrat

Verstopt

Vandaag, 2 februari 2014, begon als een geweldige zondag. Ik werd gezellig wakker uit een rare droom. Ik was namelijk opeens politieagent bij de afdeling Moordzaken. Ik moest een vrouw verhoren die ervan verdacht werd haar man van het balkon gesodemieterd te hebben. het was mijn eerste werkdag en ik zag nogal op tegen mijn eerste verhoring. Net toen ik een meerdere had gevonden die mij ging uitleggen hoe zo'n verhoor in zijn werk gaat werd ik wakker.
Nog half verdiept in deze toch wel spannende droom zag ik op de wekker dat het 6.35 was. Dat vind ik zo lastig, word ik wakker en dan moet ik eigenlijk meteen plassen. Het is echt een dilemma, ga ik eruit of niet. Vanmorgen ging ik eruit, ik voelde me jong, energiek en dynamisch en stapte dus meteen onder de douche.
Al shampooënd en schuimend bleef ik bezig met mijn eerste moordzaak. Hoe kom je aan zo'n idiote droom, die zo echt lijkt.
Fris gewassen en in mijn hondenwandeloutfit dronk ik mijn eerste koffie en toen ik Herman boven hoorde stommelen, lijnde ik Carlie aan en begon aan de eerste, heerlijke, frisse ochtendronde.
Een half uurtje later zaten we samen aan het ontbijt en we namen ons programma voor deze prachtige zondag door. Eerst met de honden een flinke boswandeling en daarna...
Dat daarna is niet meer van belang want daar is niets van terecht gekomen.
De boswandeling wel, we waren nog voor negenen in het Almere Hout, dat is lekker vroeg, want om een uur of 10 worden de blikken joggers en wielrenners opengetrokken. En die zijn niet allemaal gecharmeerd van honden. Nou zijn die twee van ons keurig getraind. Zien we van die sportieve mooiweertiepjes aankomen, roepen we de honden bij ons en laten ze zitten. Als het meezit bedanken de sportfanaten ons en we gaan allemaal lekker verder. Echt, niethondenbezitters, het was heerlijk vanmorgen. Om een uur of half elf waren we terug en we hebben even koffie gedronken. Terwijl we aan de koffie zaten verdween Herman richting toilet.
Geloof mij, dat is helemaal en absoluut niets bijzonders. Het bijzondere vandaag was dat hij mij riep. Dat is heel ongebruikelijk. Het bleek dat bij het doortrekken het water niet wegstroomde maar opsteeg.
Dat is echt niet de bedoeling, we stonden op deze prachtige zondagochtend te hozen in het toilet.
Nog voor elf uur stonden we te hozen, te ontstoppen en te ploppen. Onze buren hadden hetzelfde probleem, de buurman stond ook te hozen, te ontstoppen en te ploppen, de buurvrouw en ik schoten gezellig samen in de slappe lach. In gezamenlijk overleg hebben wij een rioolontstoppingsclubje gebeld. Het advies was eerst de gemeente bellen.
Want is het een gemeentelijke verstopping is deze verstopping voor de burgers, hoewel lastig, geheel en al gratis. Laat je toch je eigen rioolratje komen (verdomd er is een club die zo heet) heb je anyhow kosten.
Het door ons gebelde ontstoppingsclubje vertelde in slecht Nederlands dat het beter is eerst de gemeente bellen, want: "izze stopje buiten, gemeente betalen, komen wij en stopje is gemeente, jij moeten betalen voor stopje, izze stopje bij jou, wij komen en jij betalen ons".
Goed advies, dus gemeente gebeld, diverse malen gemeente gebeld. De uitslag is vooralsnog onduidelijk.
De conclusie tot op heden is dat ze komen of niet komen. Dat ze vanavond wel of niet komen en dat ze anders morgen wel of niet komen.

We mogen niet wassen, de vaatwasser mag niet aan en we mogen wel naar het toilet. Maar zei Dennis van de gemeente nog streng: `Alleen als het echt niet anders kan`.

Deze vermaning is voor mij genoeg voor een volledige verstopping, en ik weet het niet helemaal, izze stopje nu gemeente of izze stopje van mij.

Wat begon als een geweldige zondag met mijn eerste moordonderzoek en een heerlijke wandeling, eindigt in krampjes en stopjes en we zijn er echt nog niet uit: Izze stopje binnen of izze stopje buiten.

Izze toch stopje buiten, gemeente moet maken en betalen