Droom

Zijn dromen bedrog?

"Begrijpen jullie wat het inhoudt?" vroeg de strenge vrouw achter de tafel. Ze leek op de directrice van de Middelbare Meisjes School waar ik jaren geleden op zat. 

Deze vrouw sprak je vroeger niet tegen en dat deed ik nu ook niet en ook de grote man die naast me zat knikte wat bedremmeld en durfde niets te zeggen.

Het kwam erop neer dat wij, de grote man en ik, nog een week te leven hadden. Onze crematie was gepland voor zondag over een week, want zei de strenge vrouw :"dan hoeft niemand vrij te nemen".

De grote man en ik mochten gaan met de opdracht onze zaken af te handelen, ons werk over te dragen en afscheid te nemen van onze dierbaren.

Ik ging naar huis en vertelde mijn man wat er stond te gebeuren, hij schrok even en vroeg toen of ik mijn eigen grafrede wou schrijven. Praktisch en begrijpelijk, daar ben ik beter in dan hij. Ik vond het ook wel prettig om te kunnen bepalen wat hij zou zeggen.

Ik liep door de straten en kwam veel mensen tegen die in de loop der jaren mijn leven in en uit gewandeld waren. 

Mijn vriendin Yolande kwam me tegemoet en zei::"je hond heeft een knobbel op zijn neus en ziet daardoor niet goed, jij krijgt net zo'n knobbel"  Ik schrok vreselijk, maar riep even later opgelucht: "dat kan niet, want ik ben er straks niet meer". Yolande zei:" maar je honden en ik kunnen je niet missen". 

Ik omhelsde Yolande en liep verder. Daar liep de grote man, hij was mijn lotgenoot, de grote man en ik huilden samen. Hij was een echt grote man, ik kwam tot zijn middel. De vrouw van de grote man hield zich vast aan zijn knie en huilde ook. 

De grote man zei :"misschien moeten we samen naar de strenge vrouw om te vragen of we er nog iets aan kunnen doen". 

Ik sprak af later op de dag met de grote man naar de strenge vrouw te gaan. Ik voelde me beter, een beetje opgelucht, misschien kon ik toch nog wat langer hier blijven.

Ik kwam met dit verhaal bij mijn man. Hij keek op uit zijn krant en zei wat geïrriteerd: "ik heb er nu al op gerekend, je gaat nu niet alles veranderen" en hij las verder.

Ik was helemaal in paniek en belde een zakenrelatie waar ik een goede band mee heb en net toen hij opnam werd ik wakker.

Mijn eerste gedachte was: "ik moet genieten van dit weekend, want het is mijn laatste".

Aan het ontbijt heb ik mijn droom verteld en mijn man zijn onverschillige houding verweten.

Misschien was deze droom wel een les, misschien moeten we meer genieten van het nu. Misschien moet ik meer genieten van mijn man en mijn honden en van jullie allemaal. Ik denk dat er nog veel weekends komen. Ook deze droom zal wel bedrog zijn, net als die droom waarin ik de staatsloterij won en de droom waarin ik een zesling ter wereld bracht.

Maar mijn voornemen om van dit weekend te genieten is gebleven.

Goed weekend allemaal en sweet dreams.

Nieuwbouwwoning

Wat een verdriet

Hij leek helemaal niet meer op de vrolijke, zelfverzekerde jongeman waarvoor ik vorig jaar een hypotheek had geregeld Zij vriendin en hij waren zo blij met hun nieuwbouwwoning.
Het was toen al wel duidelijk dat hij het leven heel serieus nam. Leven bij de dag, de bloemetjes buiten zetten, de boel de boel laten, allemaal uitdrukkingen die niet bij hem pasten.
Als ik om een extra loonstrook of een kopie dagafschrift vroeg kwam hij meteen met het gevraagde papier naar kantoor rennen. Hij had het al gekopieerd en zelfs in een mapje gedaan. Het liefst had hij van elk ingeleverd document een schriftelijke ontvangstbevestiging.
Ik kon het allemaal van hem hebben, hij was aardig en uitermate beleefd.
Als hij belde zei hij zijn voor-en achternaam, zijn adres en bouwnummer van de gekochte woning.
Bijzonder vond ik dat, ik ben gewend aan een makkelijke omgang met mijn klanten.  Ze worden weliswaar steeds jonger ( ik reken regelmatig terug als ik een geboortedatum zie omdat het mij bijna onmogelijk lijkt dat iemand uit 1990 een huis kan kopen) maar ze noemen me allemaal bij mijn voornaam. Daar hou ik van, een gemakkelijke en losse omgang.
De meesten roepen als ze me bellen: Ja, met Remco of Nathalie en Remco of Nathalie verwacht dan dat ik weet wie ze zijn en dat ik uit mijn hoofd elke vraag kan beantwoorden.Dat kan ik meestal ook. Gedurende het hypotheektraject heb ik ze allemaal paraat, mijn klantjes en hun complete dossier. Als het traject afgerond is moeten ze plaatsmaken voor de volgende Remco of Nathalie


Hij  bleef beleefd, hij bleef u zeggen en mevrouw,  als hij mailde zette hij wel mijn voornaam bij de aanhef en ging dan verder met "u". Hij ging er nooit van uit dat ik alles wel wist. Een aardige en bescheiden jongen.

Vorige week belde hij voor een afspraak. Zij vriendin wilde de relatie verbreken en hij wilde daar met mij over praten

Ik had met hem te doen en heb hem laten praten, heb hem gerustgesteld, denk ik, hoop ik.
In mijn vak is niet alleen het diploma Erkend Hypotheekadviseur belangrijk, levenservaring komt ook van pas.


Hij zat verslagen tegenover me,  ik zag hem opeens als een kind dat verdriet heeft, een kind dat getroost en gerustgesteld moet worden.
Hij kon van pure stress en emotie haast niet praten. Na een diepe zucht zei hij met tranen in zijn ogen en een trillende stem:

"Ik heb haar aldoor blindeloos vertrouwd maar we botsten steeds meer tegen elkaar, ik denk dat er nog iets achterspeelt maar ik kan mijn vinger niet op de pleister leggen".

Een geweldige zin, maar ik kon er niet om lachen. Ik had alleen maar met hem te doen en ik hoop dat het goed komt met die twee. Ze is tijdelijk de deur uit, misschien is het goed even afstand te nemen en ik hoop dat ze het daarna nog een keer proberen.  Ik hoop dat ze over tijdje weer blij kunnen zijn, met elkaar en met hun nieuwbouwwoning.

Stoppen met roken

Wat is de beste manier

Ik ben uit de tijd dat roken normaal was, in mijn jeugd rookten we in de bioscoop en in de tram. Als er een bijscholingscursus was stond bij elke plaats een asbak. De laatste jaren heet een cursus een workshop en is roken taboe.

Gelukkig ben ik al een tijd van het roken af en zoals het zich nu laat aanzien voorgoed. Nu is voorgoed natuurlijk korter dan 20 jaar geleden, dat maakt het misschien makkelijker.
Ik ben vaak gestopt en heb diverse manieren geprobeerd.
stoppen met roken

Cold Turkey

Dat was de eerste poging, gewoon niet meer roken. Ik herinner me nog die eerste keer, ik was duizelig en misselijk, depressief en niet te genieten. Na een week of twee ging het beter en ik heb doorgezet. Dat wil zeggen; ik heb een jaar doorgezet daarna had ik een dringende reden om weer te beginnen.

Weer beginnen

Het is aan niet-rokers moeilijk uit te leggen, maar als je weer begint met roken heb je karakter en doorzettingsvermogen nodig.  De eerste sigaret na een lange stopperiode is vies. Je wordt duizelig, je hebt het gevoel of je schedel opeens te klein is, je wordt misselijk en het zweet breekt je uit.

Als je niet stevig in je schoenen staat laat je het bij een paar trekjes. Als je vastbesloten bent door te zetten verdraag je dit lichamelijk ongemak. Dat is te doen want de derde sigaret is weer heerlijk.

Lasertherapie

Heb ik twee keer gedaan met een tussenpoos van ongeveer een half jaar. Het effect van de eerste keer was zeer beperkt.  Met laser energie worden je meridiaanpunten gekalmeerd. Hierdoor hoort het verlangen om te roken onderdrukt te worden.

Je krijgt een lijstje met tips mee. Je kunt bijvoorbeeld zoethout kauwen en laurierdrop eten. Omdat ik alles wat ik doe met overtuiging doe liep ik de eerste keer de hele dag met een eind hout in mijn mond. Het is niet lekker en het staat stom, maar het zou moeten helpen. En na de tweede laser stoppoging heb ik jaren geen laurierdrop meer kunnen zien.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik na de tweede laserbehandeling een aantal jaren van de sigaret heb kunnen afblijven.

Nicotinepleisters

Toch kwam er weer een moment dat het leven zo moeilijk was dat nicotine mijn enige redding leek. Bij de volgende stoppoging heb ik pleisters geplakt.

Met pleisters voor de eerste week lijkt het makkelijker dan cold turkey. Het is eigenlijk onzinnig want je blijft je lijf voorzien van nicotine. Maar het is een hulpmiddel om van de gewoonte af te komen.

Nicotinekauwgum

Heb ik ook eens geprobeerd. Van die kauwgum werd ik zo misselijk dat ik niet eens meer kon eten, laat staan roken. Gestopt met de kauwgum maar niet met de sigaret.

De rekenmachine

Ik zit in een conjunctuurgevoelig beroep. De crisis merk ik duidelijk in mijn portemonnee. Op een koude dag stond ik bibberend achter ons kantoortje met een sigaret. Lichtelijk in paniek want ik had er nog een maar een paar voor de rest van de dag en geen tijd om naar de winkel te lopen.

Je bent als roker steeds vaker alleen en als tijdverdrijf heb ik staan uitrekenen hoeveel van ons huishoudgeld ik de lucht in blies. Dat was schrikken, ik rekende uit dat we daar een goede vakantie van konden houden. Ik heb het later op de telmachine nog even nagerekend.

De schok van het totaalbedrag lag als een cold turkey op mijn maag. Ik heb nog een pakje gekocht, opgerookt en ben gestopt. Zonder pleister, kauwgum of lasertherapeut. Gewoon met mijn eigen rekenmachine.

De elektronische sigaret

Meniek, onze zeer gewaardeerde kapster, heeft ook moeite van het roken af te komen. We waren maandag bij haar in haar kapsalon "Menieks Kniphut" en Meniek deelde trots mede dat ze al anderhalve week van het roken af was. Aangezien Meniek het nooit langer dan twee dagen zonder sigaret gered had, konden we haar met recht prijzen met deze topprestatie.

Om zichzelf door het stopproces heen te helpen heeft Meniek een elektronische sigaret. In de elektronische sigaret zit een ampul met vloeistof. Door het inhaleren verdampt de vloeistof. Je kunt kiezen voor verschillende concentraties nicotine. Het is de bedoeling dat je steeds een ampul neemt met minder nicotine. De vullingen zijn te koop in verschillende nicotinesterktes en zelfs smaakjes.  Meniek sprak onder meer van mandarijn-of tiramisusmaak.

Dat is raar maar niet het ergste, ik maak me zorgen om Meniek sinds zij zich met de elektronische sigaret in het openbaar vertoont. In de zwarte legging die ze maandag aanhad en met de zwarte elektronische sigaret in haar mond vertoonde ze opvallende gelijkenis met een scheidsrechter met een wedstrijdfluitje.
Ze gaat regelmatig met haar zoontje naar het voetbalveld. Nou is roken niet goed voor je gezondheid, op een voetbalveld staan en eruit zien als een scheidsrechter is tegenwoordig ook allerminst zonder risico.

Na het stoppen met roken is het onvermijdelijk, je moet afvallen
afvallen

Citaten

Kunnen jullie deze al?

Quote unquote uitdrukking.citaat...einde citaat, ik citeer.... einde citaat, ik haal aan...einde aanhalen.

Ameland

Lang geleden heb ik met mijn vriendin Willy twee weken doorgebracht op Ameland. We hadden een huisje gehuurd van particulieren, Iedere Amelander met een beetje grond heeft achterin zijn tuin een "gastenverblijf". Ons onderkomen stond achterin de tuin van Truus en Karel. Wij hebben alleen contact gehad met Truus, Karel hebben we nooit mogen ontmoeten. We werden door Truus uitermate hartelijk welkom geheten. Truus leidde ons persoonlijk het gastenverblijf rond.

Vermoedelijk had Truus pas iemand ontmoet of een interessant persoon op de televisie gezien die met twee vingers van elke hand in de lucht het quote unquote gebaar maakte. Truus was daar duidelijk nogal van onder de indruk want ze maakte dit gebaar te pas en te onpas. 

Eigenlijk alleen te onpas want op een citaat hebben wij Truus nooit kunnen betrappen.

Truus trok een deur open, klauwde met twee handen in de lucht en riep : ik citeer dit is de badkamer einde citaat.

Bij vertrek 3 en bijbehorend citaat kregen Willy en ik het behoorlijk benauwd.

Nadat Truus ons alleen had gelaten hebben we een kwartier de slappe lach gehad.

We vonden het citeergebaar zo'n succes dat we twee weken aan het citeren zijn geweest.

Ons welbevinden ging Truus erg aan het hart en ze kwam meerdere keren per dag vragen of ze iets voor ons kon doen en of we het naar ons zin hadden. Ze kwam ook regelmatig met aanvullende informatie zoals:

ik citeer daar liggen de tuinkussens einde citaat.

Op een middag zaten we in de tuin te lezen toen Truus met een wasmand uit haar huis kwam. Willy had geen zin in citaten en verdween naar binnen, ik moest beleefdheidshalve blijven zitten. Truus keuvelde al was ophangend gezellig over het huishouden. Een onderwerp waar je mij voor wakker kunt maken,

Truus was een fervent voorstander van het in de frisse lucht drogen van de was, omdat alles zo fris en keurig van de lijn komt. Want zei Truus: "die lakens op jullie bedden, die heb ik niet ik citeer gestroken einde citaat.".

Jullie begrijpen wat ik van deze vakantie heb overgehouden, ik heb nooit gestreken maar vanmorgen wel even ik citeer gestroken einde citaat.

Ik vind gestroken leuk klinken, minder leuk is dat het een gewoonte wordt. Nu is dat met gestroken niet zo erg.  En het komt weliswaar dom over als ik roep: " dat is Kees, die kan je wel", maar niemand kan erdoor gekwetst worden.

Dat is anders met de volgende uitdrukking die ik ooit van iemand overgenomen heb en niet meer uit mijn systeem krijg.

Piet

Ik heb jaren dagelijkse hondenwandelingen gemaakt met een geweldige man. Piet was sociaal en humoristisch (hij is inmiddels overleden). Piet zat altijd vol verhalen die hij vertelde in zijn eigen Nederlands. Soms moest ik me goed concentreren om alles te begrijpen, het kwam ook regelmatig voor dat ik om een nadere toelichting moest vragen.

Zo had Piet eens een verhaal over een kennis die een vriend had van wie de zuster ernstig ziek was. Piet was nogal begaan met de zuster van de vriend van de kennis en hield me dagelijks op de hoogte van het ziekteverloop. Op een ochtend zei Piet met een ernstig gezicht en een sombere stem: "Heb ik je verteld van die zuster van die vriend van die kennis van me? Nou, die leg nou op Intensief Karree".

Natuurlijk was het tragisch en uiteraard vond ik het erg voor die vrouw maar ik wou dat Piet me dit verhaal nooit verteld had.

Ik kan niet anders meer. Als de situatie erom vraagt dat ik de afdeling voor ernstig zieken moet benoemen probeer ik het goed te doen.  Maar meestal vliegt het eruit : "Intensief Karree".

Ik kan er niets aan doen, het zit in mijn systeem. Het kan in zorgelijke omstandigheden bijzonder genant zijn als je begrijpend en troostend zegt: Oh, ligt hij op Intensief Karree. 

Stel dat het me ooit zelf gebeurt, stel ik ben zo ziek dat ik bijzondere verzorging nodig heb. Ik ben zelfs te ziek om flauwe taalgrapjes te maken, ik ben ervan overtuigd dat ik dan toch even bij me eigen denk:

Nou Mar, daar ga je, op naar ik citeer Intensief Karree einde citaat.

Hoge hakken, kromme tenen

Aardappelplanters

Toen ik jong was liep ik op hakken, hele hoge hakken. Niet af en toe voor de chique, stiletto's waren onderdeel van mijn standaard uitrusting.

Mijn goede vriend Jaap zei altijd als ik aan kwam geklikklakt: "daar is Mar op haar aardappelplanters".

Ik wist niet beter en had niet anders. Tot ik een hond kreeg, de eerste tijd liet ik mijn pup uit op mijn aardappelplanters. Ik vond dat zelf niet vreemd maar pup werd groter en de wandelingen werden langer, mijn hondenkennissenkring breidde zich uit. En toen kwam de kritiek, van al die vrouwen die op stevige stampers, op sneakers of op rubberlaarzen met hun honden liepen. Ze verklaarden me echt voor gek.

Eerst bekeek ik die meiden met hun zeer onelegante schoeisel medelijdend, ik vond het onvoorstelbaar dat ze op die plompe stampers naar buiten gingen. Ik wilde mijn Jack Russell niet tekort doen dus ik sjouwde dapper met hem door het gras en zakte regelmatig met een stiletto weg in drassig grasland. Rennen met een bal en een stok ging ook niet echt makkelijk.

Daarbij was het funest voor al mijn prachtige hooggehakte pumps.

De opvoeding van een Jack is al ingewikkeld

Rubberlaarzen, daar was ik nog niet aan toe, maar ik heb wel gympen gekocht. Leuke gympen met roze bloemetjes. Natuurlijk ook uitermate onpraktisch voor het doel maar voor mij een enorme concessie.

Denk nou niet dat je meteen makkelijk loopt. De overgang van naaldhakken naar platte schoenen is een onbeschrijfelijk pijnlijk proces.

De straat leek vol kuilen te zitten, ik had bij elke stap het gevoel achterover te vallen. Na een minuut of tien lopen begon ik pijn in mijn kuiten en scheenbenen te krijgen.  Mijn hond huppelde, ik strompelde.

Maar mijn kuiten en ik zijn eraan gewend, ik ben bijna 20 jaar en 4 honden verder en ik loop op degelijke gympen of rubberlaarzen.

En misschien is het de leeftijd maar lopen op aardappelplanters is tegenwoordig een onmogelijkheid. Ik heb nog een paar zwarte pumps en een paar prachtige laarzen met naaldhakken. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze weg te doen.

Ik doe ze in een nostalgische bui nog wel eens aan. Het aanhebben doet al pijn, staan is een marteling en lopen onmogelijk. Als ik nu pumps aan heb zijn dat schoenen met zo'n truttig oude vrouwen blokhakje.

De heimwee slaat nog weleens toe, naar aardappelplanters, een dunne zwarte panty en een kort rokje. Maar mijn leeftijd, de extra kilo's en de honden dwingen mij degelijk schoeisel te dragen.

Dat vind ik niet erg meer, want ik geniet van de lange wandelingen met de honden.

Maar soms sta ik voor de etalage van een goede schoenenwinkel en kijk ik verlangend naar die mooie leren pumps met naaldhakken.

En dan droom ik even weg, dan denk ik aan Jaap die altijd moest lachen om mijn aardappelplanters.  

Dan denk ik aan Jim, de hond die uitgelaten werd door een bazinnetje op hoge hakken. Ze zijn er allebei niet meer. Ik heb aan allebei warme herinneringen, staande voor die etalage denk ik aan Jaap en Jim.

De herinneringen aan de aardappelplanters zelf zijn tastbaarder: kromme tenen met knobbels. 

Na zo'n overpeinzing loop ik tevreden naar huis, op mijn blokhakjes om thuis mijn gympen aan te doen en nog een rondje met de honden te doen.

Loslopen

Onder leiding van Yolande in het bos

Vanmorgen hadden we een les vrij wandelen. Nou ja, vrij, wel onder leiding dan. Yolande weet hoe neurotisch ik kan reageren op andere honden.

ik probeer het echt, ik heb met mijn reu Jim een vreselijke ervaring gehad met andere reuen en ik heb er moeite mee Casper zijn gang te laten gaan. Ik sta constant op scherp als er een hond aankomt. Ik ben meteen aan het inventariseren: Wat voor hond, reu of teef, aan de lijn of los, moet Cas aan de lijn of laten we hem los????

Dit tot grote ergernis van Herman. We hebben het geluk dat Herman de honden overdag uitlaat, Cas heeft genoeg contacten met andere honden zonder geremd te worden door een hysterisch wijf.

Mystery shopper

In mijn vak als hypotheekadviseur zijn we vertrouwd met het fenomeen mystery shopper. Een klant die geen klant is maar die door te spelen of hij een klant is toetst of je als adviseur deskundig en klantvriendelijk genoeg bent. Ik heb wel eens van die mensen aan tafel. Dan heb je een wat eigenaardig gesprek en de klant stelt ongebruikelijke vragen. Dan heb ik na zo'n gesprek een wat onbestemd gevoel, dan vraag ik me af of het een klant of een alien was.

Mystery hondenuitlaters

Ik kan er de vinger niet opleggen maar er passeerden ons wat uitermate bruikbare mensen met honden waar ik normaal gesproken hartkloppingen van krijg. Yoland, kom op, zijn het door jou ingehuurde mystery uitlaters of liepen die mensen toevallig in het bos?

Rottweiler

Toen we richting bos reden zag ik een man met een Rottweiler naar hetzelfde bos lopen. Dat is normaal gesproken een reden om een andere bestemming te kiezen voor de wandeling. Nadat we een stukje in het bos onderweg waren liepen we deze man met hond tegen het lijf. Met Yolande's strenge blik op me gericht heb ik mij gedwongen strak voor me uitkijkend door te lopen. Cas deed het uitstekend, hij gaat prima met honden om. De Rottweiler begon hem even te domineren en Cas heeft verteld dat hij daar niet van gediend was. Verder niets aan de hand. De Rottweiler heeft nog gezellig een eind met ons opgelopen. Hij negeerde zijn baas volledig.

Mevrouw met fietskar, kinderen en hondje

Erg leuk om te zien, een vrouw met kindjes in een fietskar en een rennend klein bruin hondje. Casper en Carlie zaten keurig naast ons. Jammer alleen dat Herman en ik veel aandacht hadden voor vrouw, kinderen en hondje. Dat leverde ons een reprimande van Yo op. Ja, ze heeft gelijk, blijf op je eigen hond letten.

Hazewindhonden

Volgende passanten, een man en een vrouw met twee hazewindhonden (reuen volgens mij) en een klein hondje. Ik ben weer doorgelopen, strak voor me uitkijkend. Ik mag wel omkijken zei Yo, maar dat durfde ik niet. Het ging weer goed, geen grommetje en geen gevecht.

Stabij

Toen we met oefeningen aan de lijn bezig waren kwam er een vrouw met een schattige Friese Stabij langs. Cas zat bij mij aan de lijn, dus grommen. Ja, mijn fout. Hij weet niet beter dan dat ik andere reuen eng vind en hij denkt dat hij mij moet verdedigen. Daar werken we aan maar we zijn er nog niet.

Naar huis

Terug bij de parkeerplaats, de honden achterin de auto, nog even napraten met Yolande. Maar ze had nog een uitsmijter. Een herderdoodle kwam met zijn baasje uit de auto. Onze honden zitten in achterbak vast. Cas moest ernstig het territorium verdedigen. Cas moest weer los en kennis maken met de herderdoodle (het ras heet anders, maar de naam ben ik even kwijt. Moet ik even navragen bij Yo).

Conclusie van vandaag: Casper is een stabiele hond, Carlie is een prima meid.  We hebben met allebei heel veel geluk.

Een nuttige les vandaag met nuttige hondenbezitters. De honden waren gesloopt na deze bijzondere boswandeling en wij ook.

En Yoland, even onder ons, bedankt voor alles.

Sommige wensen komen uit

Ex-collega

Joost, 26 jaar geleden heb ik hem ten doop gehouden
mijn petekind.

Ik was een jaar of vier toen ik mijn tante Gerda tegen mijn moeder hoorde zeggen : "Eugène heeft een ex-collega.... ". Eugène is de man van tante Gerda en derhalve mijn oom.
De rest van het gesprek weet ik niet meer, ook niet wat er met de ex-collega van Eugène was dat de moeite van het vermelden waard was.
Ik weet alleen nog dat ik dat ook wou: een ex-collega. Geen idee wat het was maar ik vond het mooi klinken en ik wist het zeker: als ik groot ben wil ik ook een ex-collega.
's Avonds in bed murmelde ik voor me heen: ik heb een ex-collega, gewoon om het woord nog eens te zeggen en te horen hoe het klonk.
Naar mijn kleuter-gevoel zou mijn leven geslaagd zijn als ik nonchalant zou kunnen zeggen: "ach, ik heb een ex-collega".
Toen ik vier was had ik één heel grote wens: een ex-collega.

Wees voorzichtig met wat je wenst

De meeste van mijn wensen zijn niet uitgekomen: ik heb geen groot vrijstaand huis, ik heb geen tweede huis met een porch op de Antillen. Ik heb ook geen titel en kan geen dr. of professor voor mijn naam zetten, ik ben nooit superslank geworden en ik kan nog steeds een sjaal niet netjes en met flair dragen. Ik heb geen groots en meeslepend leven en heb geen boek geschreven, maar één wens is uitgekomen:
Ik heb niet slechts één ex-collega, ik heb er tallozen.
Ik heb er zelfs meer dan ik me kan herinneren, aan sommigen bewaar ik goede herinneringen, van sommigen ben ik blij dat ze ex zijn en een paar spelen nog steeds een rol in mijn leven. Ik kan ze onmogelijk allemaal in dit blog memoreren.

Jan

De eerste die ik uiteraard nooit zal vergeten is Jan.
Jan was mijn collega bij het Gemeente Energiebedrijf in Amsterdam. Van mijn collega werd Jan mijn echtgenoot. In beide hoedanigheden is hij inmiddels ex, maar ik heb nog steeds een prima contact met hem.
Daarbij voel ik een diepe liefde voor zijn beide kinderen, Elske en Janwillem.

Maurits

Na het Gemeente Energiebedrijf ging ik bij een handelsonderneming werken. Daar heb ik welgeteld drie maanden samengewerkt met Maurits. Ik ben nog steeds bevriend met Maurits en zijn vrouw Mylene. Ze staan samen bekend als My en Mau en zijn tien jaar geleden met hun twee zoons naar Australië vertrokken. Ik mis ze, ik mis My en Mau en de jongens. Vooral de oudste, Joost, mijn petekind. Er staat nog steeds een fotootje van Joost naast mijn bed.

Jaap

Na de handelsonderneming begon mijn loopbaan in de makelaardij en hypotheekadvisering.  Mijn eerste baan in deze branche was bij Hopman Makelaardij in Almere. Er waren twee makelaars. Bob voor de bedrijfspanden en Jaap voor de woningen.
Jaap is de allerbeste vriend geworden die ik ooit had en zal hebben. Jaap noemde mij "Martha, mijn blauwe Afghaan". Geen idee waarom maar het had wel iets. Ik gebruik nog steeds uitdrukkingen van Jaap. Ik zeg bijvoorbeeld graag;" daar laat ik mijn navel niet van trillen".
Eind jaren 80 werd Jaap mijn ex-collega, hij is nooit ex-vriend geworden. Hij is anderhalf jaar geleden overleden. Vlak voor zijn overlijden ben ik bij hem geweest, we hebben hand in hand gezeten en we hebben niet veel gezegd. Na een half uur werd hij moe, ik heb hem op zijn voorhoofd gekust en we hebben afscheid genomen.
"Ciao Jaap"
"Ciao Mar"
Meer woorden hadden we niet nodig. Ik droom nog vaak van Jaap en ik zie veel van hem terug in zijn zoon Ronald, na Jaap mijn allerbeste vriend.

Nicole alias Rozema

Nicole is de aanleiding tot dit blog. Liever gezegd de reactie van Nicole op een link van mij op Facebook naar mijn blog van maandag 8 april.
Lang nadat Nicole ex-collega was geworden liepen we samen langs het pand van een nieuwe concurrent van wie ik de naam wilde onthouden. Op de deur van het advieskantoor stond in stoere letters: "Beuker en Rozema". Sinds die tijd noemen Nicole en ik elkaar Beuker en Rozema.
Nicole is geen dertien in een dozijn tiepje. Wat ik bijvoorbeeld bijzonder vind aan Nicole is dat ze de afgelopen  twintig jaar nauwelijks veranderd is. Ze heeft nog steeds dezelfde donkerblonde paardenstaart, ze draagt zelfs nog vaak dezelfde kleuren.  Maar vooral heeft ze nog steeds haar geweldige gevoel voor humor.Misschien zijn er wat lachrimpeltjes om haar ogen verschenen, maar als je Nicole jaren niet gezien hebt en ze komt binnen lopen heb je niet het gevoel dat er tijd verstreken is sinds je haar zag.
Mijn Rozema is zo'n ex-collega die nooit helemaal uit mijn leven zal verdwijnen.

Er zijn nog heel veel meer ex-collega's met allemaal verhalen en herinneringen
Het is niet voor te stellen hoeveel herinneringen er boven komen door een berichtje op Facebook van een ex-collega en daardoor de herinnering aan een deel van een gesprek van lang geleden tussen twee zusters: "Eugène heeft een ex-collega.......".

De bench en de mop

Juffrouw Yo is trots.

  

We begonnen onze les vanmorgen al met een aardig vragenlijstje. Dankzij de blogs hoefden we niet zo erg veel uit te leggen. Yolande was al op de hoogte van het gat in de bank, ze heeft het gat aandachtig bestudeerd. Niet dat we daar wijzer van worden, het is nog steeds een gat.

Ik heb nooit geweten hoeveel schuimrubber er in een meubelstuk zit. Het gekke is dat het afgedekte gat nu langzamerhand een bult wordt. Het lijkt wel of het schuimrubber rijst.

Carlie is de sloper, daar zijn we inmiddels achter. De bench staat weer in de weg te staan in de woonkamer. We hadden ook niet verwacht dat het Casper was, die heeft in zijn kindertijd 18 leesbrillen, 12 afstandsbedieningen en 36 kussens gesloopt en is van de ene op de andere dag gestopt met dit toch wat ongewenste gedrag.

Bench

Yoland vroeg meteen:”wat is dat?” met een armzwaai naar de bench. Ik vond dat een vreemde vraag. Je verwacht toch van iemand die met honden werkt dat ze vertrouwd is met het fenomeen bench. Maar net toen ik wilde gaan uitleggen waar die ontzettende lelijke kooi voor bedoeld was bleek dat de vraag was:“waarom is de bench weer van zolder gehaald?”.

Carlie had ontdekt hoe ze de grand foulard van het gat/de bult af kon krijgen om zodoende het gat te kunnen vergroten en de woonkamer te kunnen decoreren met talloze snippers turquoise schuimrubber.

Als Carlie alleen is gaat ze uit onbehagen de inventaris slopen. Nu gaat ze weer in de bench als ze we voor langere tijd niet in de kamer zijn en dat vindt zij prima, de akoestiek in de bench is blijkbaar niet geweldig want ze neuriet ook niet.

Alleen maar voordelen zou je zeggen, het enige nadeel is die enorme, lelijke kooi op een plek waar een elegant bijzettafeltje ontzettend tot zijn recht zou komen.

Verder hebben we meteen het probleem van de ontlasting van Carlie aan onze deskundige voorgelegd. Met Carlie moet je soms eindeloos rondlopen voor ze een drol neerlegt.

Ik heb zelf de conclusie getrokken dat ze misschien wel eens als pup op haar donder gehad heeft als ze in de kamer gepoept had. Dat doen pups en dat is niet prettig, maar als pupeigenaar calculeer je dit ongemak in en je weet dat het vanzelf overgaat. Als pups gestraft worden in zo’n geval koppelen ze kwaadheid van de baas aan het poepen en niet aan de plek.

Kortom de hond denkt dat poepen fout is en probeert het op te houden. Hoe goed de bedoeling van de hond ook is, het is een drama. Je rent maar rond, soms gaat ze iets anders lopen of lijkt het dat ze op haar hurkjes gaat, dan denk je bij jezelf: ja, ja, eindelijk. Maar dan is het vaak toch weer: nee, nee, nog niet.

Ooit had Joy last van hardlijvigheid (mooi woord) en we hadden toen een laxeerdrankje voor honden gekocht. Du moment dat het drankje in huis was had Joy nergens last meer van. We hebben dat flesje dus nooit geopend. Maar het is zijn geld dubbel en dwars waard, we hebben het flesje gisteren aan Carlie laten zien, de gebruiksaanwijzing gelezen en het werkt. Flesje staat weer ongeopend in de kast.

Eentje links en eentje rechts

Yoland had natuurlijk ook gelezen van onze dramatische gezinswandeling na de vorige les, dus daar moest aan gewerkt worden.

Nou had ik de grote pech dat ze vorige week Herman met allebei de honden had zien lopen en dat ging zoooo goed. Leuk voor hem (complimenten, Herman) maar daardoor was ik vandaag de pineut.

Bijkomende complicatie is dat er loopse teven in de buurt zijn en Cas dus wel met iets anders bezig is dan netjes lopen. Yoland zei netjes dat het testosterongehalte erg hoog was, jullie weten wat ze daarmee bedoelt. Ik leg dat niet nader uit want ik wil dit blog netjes houden.

Ik was dus de pineut, ik moest met twee honden lopen en intussen Cas ervan weerhouden overal te snuffelen en voorkomen dat hij overal tegenaan plast.

Ik geef het jullie te doen, Casper rechts en Carlie links, de aandacht vasthouden, niet te snel lopen en op tijd corrigeren. Yo gaf me de oplossing, tegen ze praten of zingen. Herman stemde meteen tegen zingen dus ik heb besloten dat ik moppen ga tappen als ik met de hele roedel wandel. Het maakt niet uit of je een mop al eens verteld hebt en het is volstrekt onbelangrijk of je hem wel goed vertelt, die honden lachen toch niet. Als je hun aandacht maar vasthoudt. Maar het ging goed vanmorgen, Juf Yo was trots op me.

We hebben weer veel geleerd en het gaat steeds beter maar we hebben nog wel een brandende vraag: ·Weet iemand een manier om een bench te pimpen? Suggesties zijn welkom.

En oh ja, als jullie nog een leuke mop weten?

kinderen en honden

Tante Fietje

Iedereen die honden heeft weet het: hoe lief en goed opgevoed Fikkie ook is, hij kan op een bepaald moment onverwacht en ongewenst gedrag vertonen.

Vooral met kinderen blijft het oppassen. Soms begrijpen honden en kinderen elkaar gewoon niet. Wat een kind lief aaien vindt kan de hond als zeer dominant ervaren. Als een kind met een hoog en angstig stemmetje gaat gillen kan de hond dit opvatten als een aanmoediging om te spelen.

Een van mijn honden is wel eens vol vreugde en enthousiasme op een buurkind afgedenderd, kind viel en begon te huilen, ouders waren geschrokken, ik was van de leg en hond kwispelde.

Ik heb dat toen opgelost door een knuffel voor buurkind te kopen en uit te leggen dat hondje echt niet bijt en dat hondje erge spijt had en het nooit meer zou doen.

Kind dolgelukkig met knuffel en de ouders en ik aan de drank. Je kunt beter met je buren drinken dan vechten.

Ik vond dat een prettige oplossing en ik ga nog steeds prima met deze buren om. Dit speelde zich af in de tijd dat ik alleen met een hond woonde.

Bij ons in de buurt woont tante Fietje, tante Fietje is wat klein uitgevallen en tante Fietje heeft een hond. Een leuke hond, een middelgrote bastaard, de hond  heet Joop.

Regelmatig rent Joop door de buurt met tante Fietje er in gestrekte draf achteraan. Voor haar eigen veiligheid laat tante Fietje Joop vaak los lopen. Dat gaat meestal goed. Het gaat fout als Joop een huisdeur open ziet staan. Joop denkt dat hij overal welkom is, Joop is nieuwsgierig en draaft overal naar binnen.

Ik deel mijn leven en mijn huis al jaren met honden maar ik zou toch raar opkijken als een niet tot mijn roedel behorende hond mijn huis binnen kwam rennen. Ik zou zelfs schrikken, dus ik begrijp wel dat niet iedereen het spontane bezoek van Joop op prijs stelt.

Op een dag stonden tante Fietje en Joop bij mij voor de deur. Joop kwispelend en tante Fietje huilend.

Joop was weer eens op visite geweest bij mensen verderop, de mensen hebben een blind dochtertje van een jaar of zes. Het kind was alleen in de kamer toen ze besprongen werd door een harig, hijgend monster. De vader kwam op het lawaai af en heeft Joop hardhandig aan zijn halsband  naar buiten gesleurd en heeft vervolgens tante Fietje uitgekafferd.

Ik heb tante Fietje koffie en een tissue gegeven, ze was nogal geschrokken van de scheldpartij. Ik heb tante Fietje voorzichtig uitgelegd hoe dat kind geschrokken moet zijn. Zit je rustig in je eigen woonkamer, in het donker moet je je voorstellen, je bent geen dieren gewend en opeens heb je 30 kilo vrolijke Joop op schoot.

Ik heb tante Fietje aangeraden mijn systeem te volgen en iets voor het meisje te kopen, excuses aan te bieden en te beloven dat Joop voortaan aan de riem blijft.

Tante Fietje ging gekalmeerd met Joop (aangelijnd) weer naar haar eigen huis.

De volgende avond had ik mij net met een pizza, een fles rode wijn en een soap geïnstalleerd, toen de bel ging. Veel zin in visite had ik niet. Helemaal niet toen ik zag dat tante Fietje weer huilend voor de deur stond, ditmaal zonder Joop. Een huilend medemens laat je niet buiten staan, dus ik opende de deur. Tante Fietje stormde langs me heen, pakte mijn glas wijn en nam een ferme slok.

Ze zakte neer op mijn plekkie en scheurde een stuk van mijn pizza af, nog steeds in tranen. Al kauwend snauwde tante Fietje me toe: “Jij ben ook een mooie, ik zal nog eens doen wat jij zegt”.

Ik vroeg of ze naar de buren was geweest zoals ze van plan was. Ja, dat had ze gedaan en nadat ze het cadeautje had overhandigd was ze maar vast gaan zitten. Ze had wel een drankje verwacht na dit vredesoffer. Tante Fietje is nogal van de gezelligheid.

“En waarom huil je dan? " ik snapte er niets van.
Tante Fietje gaf me het volgende verslag.

De vader had zijn dochter geholpen met het pakje, de stemming leek toen nog prima, nadat het cadeautje uitgepakt was, had de buurman tante Fietje bij haar kleine armpje gepakt en haar ongeveer even hardhandig als de dag tevoren Joop het huis uitgegooid.

Tante Fietje snoot haar neus, schonk zichzelf nog eens bij en keek me woedend aan.

"Wat had je dan gekocht?"

"Nou van die leuke gekleurde kraaltjes, kan ze verschillende kettinkjes maken".

Ik moest het even verwerken, bij het zien van zoveel verdriet kon ik alleen maar proberen, heel erg proberen niet te lachen.
Ik heb tante Fietje uitgelegd dat je zorgvuldig moet zijn met het uitkiezen van een verzoeningspresentje, je geeft een bejaarde geen springtouw, een jongetje van twee geen doos sigaren en een blind meisje geen gekleurde kralen.

De moraal van dit verhaal : wij, hondeneigenaren, moeten ervoor zorgen dat onze honden zich kunnen gedragen in deze maatschappij. Daar moeten we wel het een en ander voor doen. We moeten ze opvoeden en we moeten met ze spelen. We moeten veel met ze lopen zodat ze hun energie kwijt kunnen en zodat ze minstens 1 keer per dag echt hond kunnen zijn.
En we moeten ons realiseren dat onze honden honden zijn en geen mensen met een vachtje, en dat honden nu eenmaal reageren als honden.

Ze zijn geweldig, onze honden, maar wij zijn en blijven verantwoordelijk voor ze.
En maken ze eens, zonder kwade bedoelingen, iemand aan het schrikken dan maak je dat goed. Met welgemeende excuses en een passend cadeautje.

Herinnering aan mijn vader

L'honneur aux dames

Mijn vader was een hoffelijke man. Hij was een stuk ouder dan mijn moeder en stamde uit de eeuw nog voor de vorige. Hij is opgegroeid in een tijd dat hoffelijkheid normaal was.

Ik denk vaak aan hem als ik bij een bushalte opzij gegooid word door iemand die eraan hecht een tel eerder in te stappen dan ik.
Laatst stond ik bij de uitgang van de trein, er stond een man voor me en die ging een stap opzij en sprak: "Na u, mevrouw".

Ik was verbijsterd, ik was ontroerd. Ik kwam zowat in tranen op kantoor aan met mijn vader in mijn kielzog. Niet echt natuurlijk, hij is al jaren dood, maar hij was even heel dicht bij me. Sinds die dag denk ik veel aan mijn vader en aan onze mooie momenten samen.

Mijn vader was al oud toen ik geboren werd. Ik heb als kind nooit geweten dat ik een oude vader had.

Er werd wel eens gedacht dat hij mijn opa was. Ik vond dat raar en de mensen die dat dachten vond ik stom. Later kwam ik er pas achter dat mijn vader ouder was dan mijn opa.

Elke zondag gingen mijn vader en ik door de buurt wandelen. Want hoewel mijn moeder heel veel jonger was dan mijn vader had ze minder energie en aandacht voor mij. We woonden in de buurt van het Rijksmuseum en het Leidseplein en we waren een groot deel van de dag onderweg, ik weet nog hoe ik daarvan genoot. Mijn vader genoot er hopelijk ook van maar hij deed het voornamelijk voor mijn moeder (hij noemde haar mammie) want zei mijn vader altijd: `dan kan mammie even rusten`.

We liepen eerst over de Stadhouderskade langs het Rijksmuseum naar het Vondelpark en daar speelden we verstoppertje en tikkertje.
Mijn vader maakte onderweg veel foto's van mij die hij zelf ontwikkelde, afdrukte en inkleurde. 
Op het Leidseplein wilde mijn vader altijd even plaatjes kijken bij de bioscopen en op de terugweg gingen we naar de poffertjeskraam aan het Wetering Circuit. Na de poffertjes gingen we naar huis waar mammie nog steeds lag te rusten.

Hoed

Mijn vader droeg altijd een keurige beige regenjas en een hoed. Als hij een dame (een vrouw was in zijn ogen per definitie een dame) tegenkwam lichtte hij zijn hoed een stukje. Een teken van respect. Toen vond ik het gewoon, nu vind ik het prachtig.

Teleurstellend

Mijn ouders hielden wel van een borrel. Ze waren niet het soort drinkers dat gezellig lallend een polonaise loopt, maar het soort dat ruzie kreeg. Die ruzies werden vaak begeleid door brekend serviesgoed.  Tegelijkertijd met de jenever werd ook de hoffelijkheid weggespoeld. Dat was jammer en teleurstellend. Maar bij de volgende zondagwandeling liep ik weer hand in hand met mijn vader en was het leven voor een ochtend weer volmaakt en werd de hoed regelmatig opgelicht.

Une fleur, une femme et l'honneur aux dames

Een van mijn vaders favoriete uitspraken was: `on ne bat pas une femme,  même pas avec une fleur` en toen in een strenge winter mijn ouders eens gezamenlijk uitgleden en naast elkaar op hun kont op de gladde straat zaten, kwam een collega-heer van mijn vader ze te hulp.

Omdat mijn vader de oudste was werd hem de helpende hand eerst toegestoken. Mijn vader had zijn waardigheid door de val niet verloren en sprak met een weids handgebaar naar mijn moeder: `l´honneur aux dames`.

De Amstelhof aan de Amstel, zijn laatste adres

Mijn vader is heel oud geworden en heeft de laatste jaren van zijn leven op een dementenafdeling in de Amstelhof doorgebracht. De bewoners zaten allemaal op grote, makkelijk te reinigen stoelen. Voor bezoekers waren niet genoeg stoelen maar wel voldoende `even goed schoon te maken` krukken. Als we bij mijn vader op bezoek kwamen en we waren zo gelukkig dat hij ook even tijd voor ons had, was er geen sprake van dat ik op een kruk mocht zitten. Hij wist mijn naam niet meer en wist niet dat ik zijn dochter was, maar zijn hoffelijkheid was gebleven,

Een dame laat je niet op een kruk plaatsnemen zei mijn vader dan en hij schoof een stoel voor me bij.  Vervolgens bracht hij  zijn hand naar zijn hoofd, alsof hij zijn hoed oplichtte en en sprak stralend de mij zo vertrouwde woorden ` l´honneur aux dames`

klik hier voor de nieuwste van Stien met dank aan stienschrijft, ik ben zo blij dat Stien schrijft

Voor de niet-francofielen:

On ne bat pas une femme, même pas avec une fleur

Je slaat een vrouw niet, zelfs niet met een bloem